What do you think?
Rate this book
شتابان زیستن
گاهی برای بازسازی خطوط چهره‌ات در ذهن ناچار می‌شوم تمرکز کنم. هرگز تصور این یکی را نمی‌کردم. برای این که به تمام جزئیات دست پیدا کنم. برای تجسم نگاهت باید صحنۀ بسیار خاصی را جلوی نظر بیاورم. این‌ها را راجع به چشم‌هایت نمی‌گویم که شدتِ مخمل سیاهشان را از برم، راجع به نگاهت می‌گویم. باید تمرکز کنم و آن لحظه‌ای را که با ذهن عکاسی کرده بودم ظاهر کنم، یادم هست آن لحظه به خود گفته بودم: «برای روز مبادا».
گمانم همه این کار را می‌کنند. ثبت یک تصویر. برای روز مبادا.
گمانم همه این کار را می‌کنند. ثبت یک تصویر. برای روز مبادا.
142 pages, Paperback
First published January 1, 2022
About the author
Brigitte Giraud
36 books57 followersBrigitte Giraud, née en 1960 à Sidi Bel Abbès en Algérie française, est une écrivaine française, auteure de romans et de nouvelles. Brigitte Giraud grandit à Rillieux-la-Pape avant de s’installer à Lyon3. Libraire, journaliste, elle écrit et commence à publier à la fin des années 1990. Le 3 novembre 2022, elle obtient le prix Goncourt 2022, avec son récit Vivre vite, qui revient sur l'accident de moto qui a emporté son mari, en 1999, à l’âge de 41 ans. Elle est la treizième femme à recevoir ce prix en cent vingt ans (depuis 1903).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 421 reviews
February 8, 2024
Rating 2.5 stars. What is it with French literature? This should be the best it has to offer, because it was awarded the Goncourt of 2022. Don't get me wrong: this is very well written and well-paced, but it sticks so much to the surface, it just doesn't resonate.
The focus is well found: after 20 years, a woman looks back on her husband Claude's fatal motorcycle accident. She accurately reconstructs their last hours, and approaches the accident mainly from the question: what if he had not done this or that? What if I hadn't done this or that? Etc. The opening line is promising: “When no catastrophe occurs, we move forward without looking back, we stare at the horizon line, straight ahead. When a tragedy arises, we turn back, we come back to haunt the place, we proceed to reconstruct it. We want to understand the origin of each gesture, each decision. We rewind a hundred times. We become the specialist in cause and effect. We track down, we dissect, we autopsy. We want to know everything about human nature, the intimate and collective forces that make what happens, happen. Sociologist, cop or writer, we no longer know, we are delirious, we want to understand how we become a number in statistics, a comma in the big whole. While we believed ourselves to be unique and immortal.”
But what follows is too much analytical and too little contemplative. There are exceptions, such as this outpouring, where she admits that she does not understand what inspired Claude to drive so fast in the city center: “The logic of others is a mystery, what happens in their brain, what makes them think, speak, write. How do we change a reasonable, predictable attitude, which we can call adult, into a transgressive and fanciful attitude? What makes you a petty bourgeois at one moment, taking out a mortgage at the bank, a good family man, and a punk at another, ready to fight, to screw up everything.»
Great, but to be honest, we actually learn very little about her and Claude's relationship. They even have a 7-year-old son, but he hardly appears on the foreground, and certainly not on an emotional level. It should therefore come as no surprise that the novel ends with the conclusion that she has found no answers to her questions. As said: not badly written, but so superficial.
The focus is well found: after 20 years, a woman looks back on her husband Claude's fatal motorcycle accident. She accurately reconstructs their last hours, and approaches the accident mainly from the question: what if he had not done this or that? What if I hadn't done this or that? Etc. The opening line is promising: “When no catastrophe occurs, we move forward without looking back, we stare at the horizon line, straight ahead. When a tragedy arises, we turn back, we come back to haunt the place, we proceed to reconstruct it. We want to understand the origin of each gesture, each decision. We rewind a hundred times. We become the specialist in cause and effect. We track down, we dissect, we autopsy. We want to know everything about human nature, the intimate and collective forces that make what happens, happen. Sociologist, cop or writer, we no longer know, we are delirious, we want to understand how we become a number in statistics, a comma in the big whole. While we believed ourselves to be unique and immortal.”
But what follows is too much analytical and too little contemplative. There are exceptions, such as this outpouring, where she admits that she does not understand what inspired Claude to drive so fast in the city center: “The logic of others is a mystery, what happens in their brain, what makes them think, speak, write. How do we change a reasonable, predictable attitude, which we can call adult, into a transgressive and fanciful attitude? What makes you a petty bourgeois at one moment, taking out a mortgage at the bank, a good family man, and a punk at another, ready to fight, to screw up everything.»
Great, but to be honest, we actually learn very little about her and Claude's relationship. They even have a 7-year-old son, but he hardly appears on the foreground, and certainly not on an emotional level. It should therefore come as no surprise that the novel ends with the conclusion that she has found no answers to her questions. As said: not badly written, but so superficial.
January 11, 2023
"Et si...", deux mots souvent prononcés, à voix haute ou non, afin d'essayer de réécrire l'histoire. Ce sont ces questionnements énoncés par Brigitte Giraud afin de trouver, au cœur d'une journée basique, et tragique, une réponse rassurante à la perte de l'être aimé. A chercher une réponse qui ne viendra pas, on découvre néanmoins la reconstruction de son autrice.
Une autofiction simple et efficace… mais pas nécessairement digne du Goncourt.
Une autofiction simple et efficace… mais pas nécessairement digne du Goncourt.
August 16, 2024
"A casa, as chaves, a garagem, a minha mãe, o meu irmão, o Japão, Tadao Baba, a semana de férias, Hélene, os meus autógrafos. Já começa a ser uma confusão danada."
Este livro é um conjunto de "e se...?". Uma forma que, penso eu, a autora encontrou de relembrar o seu amado marido, exorcizar e fazer as pazes com os eventos que levaram à morte de Claude.
Perante uma tragédia inesperada, será inevitável não nos interrogarmos e se tivesse feito assim em vez de ter feito assado? Talvez não acontecesse tal coisa. É uma forma de nos penalizar e de aumentar o sofrimento. E, sabemos, não adianta nada, pois se não estivéssemos vivos, estávamos mortos. E o resultado não pode ser alterado.
Deixaremos de pensar "e se..."? Não, mas podemos fazer as pazes com os acontecimentos.
Este livro é um conjunto de "e se...?". Uma forma que, penso eu, a autora encontrou de relembrar o seu amado marido, exorcizar e fazer as pazes com os eventos que levaram à morte de Claude.
Perante uma tragédia inesperada, será inevitável não nos interrogarmos e se tivesse feito assim em vez de ter feito assado? Talvez não acontecesse tal coisa. É uma forma de nos penalizar e de aumentar o sofrimento. E, sabemos, não adianta nada, pois se não estivéssemos vivos, estávamos mortos. E o resultado não pode ser alterado.
Deixaremos de pensar "e se..."? Não, mas podemos fazer as pazes com os acontecimentos.
November 3, 2022
J’ai été profondément touchée par cette lecture. L’intimité des mots, la force des souvenirs, cette tendresse qu’on finit par ressentir pour cet homme qui aimait la musique et sa femme. Ce récit restera longtemps dans mon cœur.
July 5, 2023
E finisci veloce, grazie al cielo.
Il marito muore in un incidente stradale, la protagonista fa per duecento pagine scritte grande il gioco dell ‘e se’. E se fossi uscita prima. E se fossi andata da mia madre. E se non fossi andata a bere un aperitivo.
E se io fossi stata alta, sarei stata un’altra persona.
Domanda seria. Per esorcizzare un dolore, per superare un dolore, per vivere un dolore, per affrontare un dolore, serve scrivere un libro? Sono seria. Ho letto mille cose sullo stesso tema quest’anno. Io ho quasi 50 anni. Un dolore ‘forte’ nella vita a questa età lo abbiamo avuto tutti e se è solo uno, siamo nella categoria dei fortunati. A noi, è servito leggere questi libri? Hanno fatto la differenza?
Ieri sera ho aperto un T (vino bianco di Termeno se qualcuno non lo sapesse) e ho lanciato il mio bookclub. È stata una bella serata, carica di acqua in arrivo, il vino piango ghiacciato, i pomodori con il basilico preso in giardino. Ho pensato al mio dolore, come quasi tutte le sere, e ieri sera ho sorriso. A volte serve altro. A me serve altro.
Il marito muore in un incidente stradale, la protagonista fa per duecento pagine scritte grande il gioco dell ‘e se’. E se fossi uscita prima. E se fossi andata da mia madre. E se non fossi andata a bere un aperitivo.
E se io fossi stata alta, sarei stata un’altra persona.
Domanda seria. Per esorcizzare un dolore, per superare un dolore, per vivere un dolore, per affrontare un dolore, serve scrivere un libro? Sono seria. Ho letto mille cose sullo stesso tema quest’anno. Io ho quasi 50 anni. Un dolore ‘forte’ nella vita a questa età lo abbiamo avuto tutti e se è solo uno, siamo nella categoria dei fortunati. A noi, è servito leggere questi libri? Hanno fatto la differenza?
Ieri sera ho aperto un T (vino bianco di Termeno se qualcuno non lo sapesse) e ho lanciato il mio bookclub. È stata una bella serata, carica di acqua in arrivo, il vino piango ghiacciato, i pomodori con il basilico preso in giardino. Ho pensato al mio dolore, come quasi tutte le sere, e ieri sera ho sorriso. A volte serve altro. A me serve altro.
October 10, 2023
Tıpkı Paul Auster’ın 4321’i, Kate Atkinson’ın Hayat, Sil Baştan’ı ya da Jenny Erpenbeck’in Bütün Günlerin Akşamı romanları gibi hayattaki alternatif olasılıklarla ilgili bir novella Hızlı Yaşamak. Bu kez kurgunun merkezinde tek ve çok acı bir kırılma noktası var; alternatif olasılıklar bu tek olaya varan yollar olarak irdeleniyor.
Eşini bir trafik kazasında kaybeden kadın anlatıcının, kazanın meydana geldiği âna kadar olan ve bir şekilde kazayı etkileyebileceğine inandığı zaman dilimini gerek kendisinden gerek dış faktörlerden kaynaklanan etkenleri değiştirerek tekrar tekrar kurgulaması kitap kısaca. Otobiyografik bir kurgu; dolayısıyla anlatıcı aslında yazar Brigitte Giraud’nun ta kendisi. Giraud, madde madde ‘eğer’ler sıralıyor kendince. O gün şuraya gitmeseydi, şunu yapmasaydı, hava öyle olmasaydı gibi kendince eşinin kaza yapmasına sebebiyet verebilecek koşulların üzerinden geçiyor tek tek. Kitap baştan sona eğer’ler ve keşke’lerle yas tutan bir kadının eşinin ölümünü anlatması olarak da tarif edilebilir.
Konu etkileyici. Hayattaki alternatif olasılıklar konusu sanırım en çok ölüm ve yas mevzularıyla kesişince sarsıcı oluyor. Yazarın yas sürecine yaklaşımı da çok sahici. Ben bu derece yakın birinin kaybını yaşamadım; ama hakikaten hiç tanımadığım birinin ölümüne dahi üzülürken eğer olayın ayrıntılarına vakıfsam bu şekilde hayıflanıyorum, kitabı okurken bir kez daha fark ettim. Belki daha derinlikli işlenebilirdi konu ama gerçekçiliği ve sadeliğiyle etkiledi beni. Yas ya da hayattaki alternatif yollar konularına ilgi duyanlara tavsiye ederim.
Eşini bir trafik kazasında kaybeden kadın anlatıcının, kazanın meydana geldiği âna kadar olan ve bir şekilde kazayı etkileyebileceğine inandığı zaman dilimini gerek kendisinden gerek dış faktörlerden kaynaklanan etkenleri değiştirerek tekrar tekrar kurgulaması kitap kısaca. Otobiyografik bir kurgu; dolayısıyla anlatıcı aslında yazar Brigitte Giraud’nun ta kendisi. Giraud, madde madde ‘eğer’ler sıralıyor kendince. O gün şuraya gitmeseydi, şunu yapmasaydı, hava öyle olmasaydı gibi kendince eşinin kaza yapmasına sebebiyet verebilecek koşulların üzerinden geçiyor tek tek. Kitap baştan sona eğer’ler ve keşke’lerle yas tutan bir kadının eşinin ölümünü anlatması olarak da tarif edilebilir.
Konu etkileyici. Hayattaki alternatif olasılıklar konusu sanırım en çok ölüm ve yas mevzularıyla kesişince sarsıcı oluyor. Yazarın yas sürecine yaklaşımı da çok sahici. Ben bu derece yakın birinin kaybını yaşamadım; ama hakikaten hiç tanımadığım birinin ölümüne dahi üzülürken eğer olayın ayrıntılarına vakıfsam bu şekilde hayıflanıyorum, kitabı okurken bir kez daha fark ettim. Belki daha derinlikli işlenebilirdi konu ama gerçekçiliği ve sadeliğiyle etkiledi beni. Yas ya da hayattaki alternatif yollar konularına ilgi duyanlara tavsiye ederim.
September 22, 2024
از این کتاب درسهایی زیبایی گرفتم.اینکه از زندگیم بیشتر لذت ببرم،قدر لحظه هام رو بدونم و برای داشتن چیزی که توی مسیرم قرار نگرفته خودم رو به اب و اتش نزنم ؛چرا که همون یک قدم کوچک میتونه زندگیم رو طوری تغییر بده که دیگه هرگز خودم رو به خاطرش نبخشم!
July 15, 2023
Dacă n-ar fi fost așa, ar fi fost altfel. Istoria contrafactuală nu o găsim doar în cărțile de non-ficțiune, ci și în romane foarte bune, precum acest „Viața la viteză maximă”. Brigitte Giraud se întoarce aici în timp, într-un roman profund autobiografic, pentru a retrăi accidentul de acum 20 de ani, în care soțul ei și-a pierdut viața, pe când călărea o motocicletă (aproape) de curse, o Honda interzisă în Japonia întrucât era prea periculoasă, dar permisă în Franța. Autoarea își construiește romanului în capitole care încep cu „Dacă...”, încercând să deconstruiască micile amănunte care au dus la moartea iubitului ei soț: ce-ar fi fost dacă?
Da, un bun roman Goncourt, unul plin de tristețe, de nostalgie și de nedumeriri.
Da, un bun roman Goncourt, unul plin de tristețe, de nostalgie și de nedumeriri.
November 9, 2023
Há muito que não lia um livro capaz de me tocar tão intensamente durante a leitura. Giraud cria um mundo particularmente humano, secular e psicológico a propósito da recordação do marido que morreu há 20 anos num acidente de mota. É uma viagem, ao longo de todos os "se" que "se" não tivessem acontecido o marido não teria morrido, feita numa escrita limpa mas plena de nuance e significado. Ao fechar do livro quase nos caem as lágrimas...
Prémio Goncourt 2022.
O livro está editado em Portugal pela Planeta.
https://www.publico.pt/2022/11/03/cul...
https://www.dn.pt/cultura/estas-nocoe...
Prémio Goncourt 2022.
O livro está editado em Portugal pela Planeta.
https://www.publico.pt/2022/11/03/cul...
https://www.dn.pt/cultura/estas-nocoe...
Read
July 10, 2024Odlična knjiga! Rekonstrukcija tuge kako bi se ista (koliko je to moguće) prebrodila. Delo sadrži pregršt referenci iz sveta muzike, književnosti, filma, koje doprinose duhu vremena i osećaju kolektivnog, dok se, unutar sveta koji je okružuje, autorka fokusira na individualnu (sopstvenu) tragediju, onu koja nikada ne može da liči ni na koju drugu.
"Više nisam mogla da slušam muziku, razumela sam Margerit Diras koja je govorila do koje mere muzika može da je povredi, što mi se tada učinilo pomalo pozerskom izjavom."
"Više nisam mogla da slušam muziku, razumela sam Margerit Diras koja je govorila do koje mere muzika može da je povredi, što mi se tada učinilo pomalo pozerskom izjavom."
February 13, 2024
2.5 ⭐️
“Regresso à litania dos “se” que me atormentou durante todos estes anos. E que fez da minha vida uma realidade no pretérito do condicional.”
É pela voz da autora que, 20 anos após a morte do seu marido, esta revisa o passado e as várias condicionantes que podiam ter evitado o acidente de viação do qual foi vítima.
Foi uma leitura que me causou uma certa ansiedade, não sei se pela fixação na reconstrução dos vários cenários possíveis, se pela falta de empatia com a própria história.
“Regresso à litania dos “se” que me atormentou durante todos estes anos. E que fez da minha vida uma realidade no pretérito do condicional.”
É pela voz da autora que, 20 anos após a morte do seu marido, esta revisa o passado e as várias condicionantes que podiam ter evitado o acidente de viação do qual foi vítima.
Foi uma leitura que me causou uma certa ansiedade, não sei se pela fixação na reconstrução dos vários cenários possíveis, se pela falta de empatia com a própria história.
March 1, 2024
Osobista historia autorki, która retrospekcjami cofa się w czasie i zastanawia co można było zrobić inaczej, by 20 lat temu nie doszło do śmiertelnego wypadku jej męża.
„Jeśli nie wydarza się żadna katastrofa, idziemy do przodu, nie oglądając się za siebie, wbijamy wzrok w horyzont, patrzymy w dal. Kiedy dochodzi do dramatu, cofamy się tą samą ścieżką, wracamy w te same miejsca, odtwarzamy sekwencję zdarzeń”. Wymienia jak litanię ponad 20 „gdyby”, które od lat nie dają jej spokoju. Gdyby zadzwoniła do męża od przyjaciółki, gdyby nie uparła się na kupienie domu, gdyby Stephen King zginął potrącony furgonetką, etc. Jedna mała niepozorna decyzja może diametralnie zmienić bieg wydarzeń, a przez to „gdybanie” na długo utknęła w trybie przypuszczającym czasu przeszłego, jak określa to sama Giraud.
Zastanawiałam się czy to jest książka o żałobie? Bo z jednej strony wspominanie tego zdarzenia, analizowanie ostatnich godzin życia męża czy w ogóle mówienie o jego śmierci może na to wskazywać, ale ja zupełnie jej nie odbieram jako książki o stracie. Jest poruszająco ze względu na temat, ale forma, sposób narracji nie popada w banał, nie rozczula. Giraud jest świadoma tego co nieodwracalne i wydaje się być pogodzona z tym co się wydarzyło. I to jest wbrew pozorom siła tej książki. I jasne, że uroniłam na niej niejedną łzę, ale wiecie, ja płaczę na reklamach :)
„Jeśli nie wydarza się żadna katastrofa, idziemy do przodu, nie oglądając się za siebie, wbijamy wzrok w horyzont, patrzymy w dal. Kiedy dochodzi do dramatu, cofamy się tą samą ścieżką, wracamy w te same miejsca, odtwarzamy sekwencję zdarzeń”. Wymienia jak litanię ponad 20 „gdyby”, które od lat nie dają jej spokoju. Gdyby zadzwoniła do męża od przyjaciółki, gdyby nie uparła się na kupienie domu, gdyby Stephen King zginął potrącony furgonetką, etc. Jedna mała niepozorna decyzja może diametralnie zmienić bieg wydarzeń, a przez to „gdybanie” na długo utknęła w trybie przypuszczającym czasu przeszłego, jak określa to sama Giraud.
Zastanawiałam się czy to jest książka o żałobie? Bo z jednej strony wspominanie tego zdarzenia, analizowanie ostatnich godzin życia męża czy w ogóle mówienie o jego śmierci może na to wskazywać, ale ja zupełnie jej nie odbieram jako książki o stracie. Jest poruszająco ze względu na temat, ale forma, sposób narracji nie popada w banał, nie rozczula. Giraud jest świadoma tego co nieodwracalne i wydaje się być pogodzona z tym co się wydarzyło. I to jest wbrew pozorom siła tej książki. I jasne, że uroniłam na niej niejedną łzę, ale wiecie, ja płaczę na reklamach :)
October 3, 2023
4/5
Gana unikali prieiga prie netekties, kaip kad tikriausiai tikėtina ir įprasta, griebiantis šiaudo, tačiau iš šiaudų surenčiant nenupučiamą namą. Ir šiaudai šiuo atveju – įvairios priežastys, kurios galėjo padėti išvengti autorės vyro mirties. Nuo mažiausių, nereikšmingiausių – pavyzdžiui, jo išeinant iš namų klausytos dainos, iki didelių ir svarbių – tarkim, sveikatos draudimo neturėjimo, tokio jam netipiško. Ir autorė, nors ir būtų galima nueiti kitu keliu, apie netektį kalba be tragizmo, supindama gausybę temų – muzikos, istorijos, feminizmo, literatūros, technologijų. Toli gražu ne visada man su prancūzų literatūra pakeliui, tačiau čia nėra nei perdėtos dramos, nei pozos – tiesiog nuoširdus sąrašas, galintis padėti bent truputį sumažinti skausmą. Kartais tik apėmė jausmas, kuris aišku ne kokia rimta kritika, o tik mintis, kad skamba kaip vyresnio žmogaus noras atrodyti kiek kietesniu (knygoje rašo „coolliškesniu ;) ) nei kad yra. Ir jo visai nereikia – tik kelia šypseną. O gal, vertinant knygos temą, reikia net labai?
Nors tema ir jos pateikimu knygos labai skirtingos, visgi literatūrinėje apdovanojimų padangėje galima įžvelgti susidomėjimą tikrų istorijų analize – tiek kalbant apie šią knygą, tiek apie Nobelistės „Įvykį“. Jautriausia šioje knygoje tai, kaip per prisiminimus ir mažas detales autorė kuria vyro, kurio neteko portretą, kaip nesileisdama į išsamius aprašymus vis tiek išmoko mus jį pažinti – muzikos mylėtoją, motociklų entuziastą, Stepheno Kingo gerbėją, mylintį tėtį ir sutuoktinį. Tuo pat metu atskleidžia ir savo pačios portretą – tokį gyvenimišką ir nepagražintą, tikrą ir todėl žavų. Net jei tokia netektis, ačiū Dievui, nepatirta, nesunku įsijausti į jos situaciją, perimti emocijas ir kartu gedėti žmogaus. Giroud meilės pakanka abiems – ir jai, ir skaitytojui.
Gana unikali prieiga prie netekties, kaip kad tikriausiai tikėtina ir įprasta, griebiantis šiaudo, tačiau iš šiaudų surenčiant nenupučiamą namą. Ir šiaudai šiuo atveju – įvairios priežastys, kurios galėjo padėti išvengti autorės vyro mirties. Nuo mažiausių, nereikšmingiausių – pavyzdžiui, jo išeinant iš namų klausytos dainos, iki didelių ir svarbių – tarkim, sveikatos draudimo neturėjimo, tokio jam netipiško. Ir autorė, nors ir būtų galima nueiti kitu keliu, apie netektį kalba be tragizmo, supindama gausybę temų – muzikos, istorijos, feminizmo, literatūros, technologijų. Toli gražu ne visada man su prancūzų literatūra pakeliui, tačiau čia nėra nei perdėtos dramos, nei pozos – tiesiog nuoširdus sąrašas, galintis padėti bent truputį sumažinti skausmą. Kartais tik apėmė jausmas, kuris aišku ne kokia rimta kritika, o tik mintis, kad skamba kaip vyresnio žmogaus noras atrodyti kiek kietesniu (knygoje rašo „coolliškesniu ;) ) nei kad yra. Ir jo visai nereikia – tik kelia šypseną. O gal, vertinant knygos temą, reikia net labai?
Nors tema ir jos pateikimu knygos labai skirtingos, visgi literatūrinėje apdovanojimų padangėje galima įžvelgti susidomėjimą tikrų istorijų analize – tiek kalbant apie šią knygą, tiek apie Nobelistės „Įvykį“. Jautriausia šioje knygoje tai, kaip per prisiminimus ir mažas detales autorė kuria vyro, kurio neteko portretą, kaip nesileisdama į išsamius aprašymus vis tiek išmoko mus jį pažinti – muzikos mylėtoją, motociklų entuziastą, Stepheno Kingo gerbėją, mylintį tėtį ir sutuoktinį. Tuo pat metu atskleidžia ir savo pačios portretą – tokį gyvenimišką ir nepagražintą, tikrą ir todėl žavų. Net jei tokia netektis, ačiū Dievui, nepatirta, nesunku įsijausti į jos situaciją, perimti emocijas ir kartu gedėti žmogaus. Giroud meilės pakanka abiems – ir jai, ir skaitytojui.
November 6, 2022
C'est donc ça d'être psy.
July 9, 2024
Да изгубиш бащата на детето си, любовта на живота си, партньор, приятел, любовник - струва ми се жестоко и немислимо. И въпреки това не се замислих и веднага си купих автобиографичния роман на Брижит Жиро, в който 20 години след смъртта на съпруга и в инцидент с мотор тя изследва всички събития и взети решения, довели до фаталния край…
Щастието е ефимерно и неуловимо или по-скоро ние го пускаме да изтече през пръстите ни като пясък? Защо искаме, неспирно преследваме нови върхове и търсим - по-голяма къща, по-добра работа, по-добър квартал, по-добро училище за децата си? Историята на Брижит Жиро за загубата на любимия и Клод ме накара да погледна на всичко това от нова перспектива.
23 Ако, които биха довели до друг развой на събитията и Клод можеше да е жив… Ако не беше видяла и пожелала голямата къща с хубав двор, ако не беше получила наследство след самоубийството на дядо си, ако беше звъннала на Клод вечерта преди инцидента, ако…
Двайсет години авторката търси отговорите на всички ако… После решава да продаде къщата, в която Клод никога не е живял…
Романа печели награда *Гонкур* за 2022г. Вероятно много хора биха се запитали защо авторката решава да напише книга за най-голямата загуба в живота си. За мен отговорът е един - защото писането е терапевтично и вероятно така се преработват емоциите.
Странно е, че въпреки тъгата и меланхолията из страниците имаше и някаква нотка на уют и нежост, защото освен за загуба, книгата е и историята на една любов 💙
“Имаше приятели, които построиха дига, които ми помогнаха да пребоядисам къщата. Имаше книги, тези, които написах, думи като тухли, които трябваше да циментирам въпреки всичко. Имаше Тео и неговата изобретателност, идеите му как да те възкреси, после как да ни спаси. И рождения ден, когато танцувах под погледите на другите, четиресетия ми рожден ден. Имаше първите моменти с усещането, че опасността се отдалечава, после онази неочаквана, ужасяваща свобода, която ми позволи да поемам всякакви рискове. ИмШе шемета на новата любов въпреки липсата ти. Смесването на желанието и скръбта, всичките теьи противоречия , живота като центрофуга на перална машина.
Имаше вярност и чувство за вина.
Големите думи.”
Щастието е ефимерно и неуловимо или по-скоро ние го пускаме да изтече през пръстите ни като пясък? Защо искаме, неспирно преследваме нови върхове и търсим - по-голяма къща, по-добра работа, по-добър квартал, по-добро училище за децата си? Историята на Брижит Жиро за загубата на любимия и Клод ме накара да погледна на всичко това от нова перспектива.
23 Ако, които биха довели до друг развой на събитията и Клод можеше да е жив… Ако не беше видяла и пожелала голямата къща с хубав двор, ако не беше получила наследство след самоубийството на дядо си, ако беше звъннала на Клод вечерта преди инцидента, ако…
Двайсет години авторката търси отговорите на всички ако… После решава да продаде къщата, в която Клод никога не е живял…
Романа печели награда *Гонкур* за 2022г. Вероятно много хора биха се запитали защо авторката решава да напише книга за най-голямата загуба в живота си. За мен отговорът е един - защото писането е терапевтично и вероятно така се преработват емоциите.
Странно е, че въпреки тъгата и меланхолията из страниците имаше и някаква нотка на уют и нежост, защото освен за загуба, книгата е и историята на една любов 💙
“Имаше приятели, които построиха дига, които ми помогнаха да пребоядисам къщата. Имаше книги, тези, които написах, думи като тухли, които трябваше да циментирам въпреки всичко. Имаше Тео и неговата изобретателност, идеите му как да те възкреси, после как да ни спаси. И рождения ден, когато танцувах под погледите на другите, четиресетия ми рожден ден. Имаше първите моменти с усещането, че опасността се отдалечава, после онази неочаквана, ужасяваща свобода, която ми позволи да поемам всякакви рискове. ИмШе шемета на новата любов въпреки липсата ти. Смесването на желанието и скръбта, всичките теьи противоречия , живота като центрофуга на перална машина.
Имаше вярност и чувство за вина.
Големите думи.”
December 4, 2022
L’entreprise est sympathique et touchante, mais très étonnant que ce tout petit livre ait obtenu le prix Goncourt. Si on le lit en 2 heures sans déplaisir (surtout pour les Lyonnais qui y retrouvent comme moi des lieux et une époque familiers), cette histoire n’a tout de même pas grand intérêt, et ne brille ni par ses qualités littéraires ni par son ambition romanesque.
September 22, 2023
3.5/5
Hızlı Yaşamak daha önce hiçbir kitabını okumadığım (hatta varlığını bile bilmediğim) Brigitte Giraud’nun Goncourt Ödülü’nü kazanan romanı. Kısaca özetlemek gerekirse başına gelen acı olaydan sonra tüm hayatı değişen yazar (ki bu kısmı tamamen otobiyografik) hayatının dönüm noktası olarak gördüğü bu olaya kadar yaşanan büyük-küçük, doğrudan-dolaylı her şeyi kendince “geriye sarıyor”. Yani “öyle olmasaydı nasıl olurdu?” mantığı üzerine kuruyor romanını. Roman diyorum ama klasik bir roman değil bu. Ne demeli onu da bilmiyorum. Tek bildiğim bu kitabı sadece ama sadece çok acı çeken birisinin yazdığı. Dili düz, anlatımı da yeknesak olduğu için bir noktadan sonra okuyucuyu kaybedecek gibi oluyor ama yas sürecinin ruh halini (özellikle hiç olmadık detayların düşünülmesini vs.) güzel aktarmasıyla bence amacına ulaşıyor.
Hızlı Yaşamak daha önce hiçbir kitabını okumadığım (hatta varlığını bile bilmediğim) Brigitte Giraud’nun Goncourt Ödülü’nü kazanan romanı. Kısaca özetlemek gerekirse başına gelen acı olaydan sonra tüm hayatı değişen yazar (ki bu kısmı tamamen otobiyografik) hayatının dönüm noktası olarak gördüğü bu olaya kadar yaşanan büyük-küçük, doğrudan-dolaylı her şeyi kendince “geriye sarıyor”. Yani “öyle olmasaydı nasıl olurdu?” mantığı üzerine kuruyor romanını. Roman diyorum ama klasik bir roman değil bu. Ne demeli onu da bilmiyorum. Tek bildiğim bu kitabı sadece ama sadece çok acı çeken birisinin yazdığı. Dili düz, anlatımı da yeknesak olduğu için bir noktadan sonra okuyucuyu kaybedecek gibi oluyor ama yas sürecinin ruh halini (özellikle hiç olmadık detayların düşünülmesini vs.) güzel aktarmasıyla bence amacına ulaşıyor.
October 28, 2022
L’autrice, Brigitte Giraud, nous dévoile son grand amour posthume de Claude, son mari. Raconté sous forme de questions et d’effets Papillon…Une toute petite modification du fil d’événements aurait pu tout changer et réserver une toute autre vie à notre autrice…Ce livre lui permet, à mon avis, de faire son deuil…20 ans plus tard.
3,5 ⭐️
3,5 ⭐️
March 31, 2024
Pues sintiéndolo en el alma, lo abandono. No me está interesando, no me apetece leerlo y no me está resonando en lo más mínimo.
Creo que es un libro que puede funcionar para otras personas (de ahí las dos estrellas), pero no es para mí.
Por suerte, hace mucho que pasé la época de tener que terminar un libro simplemente por haberlo empezado. Ahora elijo ser feliz.
Creo que es un libro que puede funcionar para otras personas (de ahí las dos estrellas), pero no es para mí.
Por suerte, hace mucho que pasé la época de tener que terminar un libro simplemente por haberlo empezado. Ahora elijo ser feliz.
August 5, 2023
un roman scris frumos, aproape poetic pe alocuri, dar, din punctul meu de vedere, moda romanelor scurte, cu puternic caracter autobiografic si scrise folosindu-se de tropii non-fictiunii, nu prea mai este de actualitate.
![Profile Image for Erlesenes.Zerlesenes [Berit] .](https://cdn.statically.io/img/i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/users/1545553305i/73641263._UX200_CR0,0,200,200_.jpg)
April 16, 2024
Am 22. Juni 1999 verliert die algerisch-französische Autorin Brigitte Giraud ihren Ehemann bei einem Motorradunfall. Ihr gemeinsamer Sohn ist damals 8 Jahre. 20 Jahre später beginnt sie, das vorliegende Buch zu schreiben. Einen “Schlusspunkt” setzt sie damit hinter die Trauer um ihren Ehemann sicherlich nicht, aber sie gewährt uns einen sehr intimen Einblick in ihren Trauerprozess. Besonders hervorzuheben ist dabei die Form des Romans.
Anders als bei einem Tod nach (langer) Krankheit lässt der plötzliche Verlust eines geliebten Menschen viel Freiraum für die Frage: “Was wäre, wenn…?”
Brigitte Giraud hat sich in den 20 Jahren nach dem Tod ihres Mannes viele Fragen dieser Art gestellt, sich regelrecht an ihnen abgearbeitet. In kurzen Kapiteln, die sich beinahe wie kleine Essays lesen, nimmt sie uns mit und dröselt anhand dieser Fragen (Was wäre, wenn sie nicht in Paris bei ihrem Verlag gewesen wäre? Was wäre, wenn es nicht geregnet hätte? etc) den Unfallhergang auf. Dabei gewährt sie uns intime Einblicke in ihr Familienleben und zeichnet gleichzeitig ein lebhaftes Bild des Frankreichs der 90iger Jahre.
Anders als bei einem Tod nach (langer) Krankheit lässt der plötzliche Verlust eines geliebten Menschen viel Freiraum für die Frage: “Was wäre, wenn…?”
Brigitte Giraud hat sich in den 20 Jahren nach dem Tod ihres Mannes viele Fragen dieser Art gestellt, sich regelrecht an ihnen abgearbeitet. In kurzen Kapiteln, die sich beinahe wie kleine Essays lesen, nimmt sie uns mit und dröselt anhand dieser Fragen (Was wäre, wenn sie nicht in Paris bei ihrem Verlag gewesen wäre? Was wäre, wenn es nicht geregnet hätte? etc) den Unfallhergang auf. Dabei gewährt sie uns intime Einblicke in ihr Familienleben und zeichnet gleichzeitig ein lebhaftes Bild des Frankreichs der 90iger Jahre.
March 20, 2024
Jakąkolwiek ewentualną przyjemność z książki zepsuła mi lektorka, która francuskiego Claude'a czytała [Klut]. [Klut] to, [Klut] tamto.
A pod koniec pojawił się [Pakora Bam]. Tak, dobrze kminicie: Paco Rabbane. Jezusie.
Anno Szawiel, zmaściłaś.
Książka: 2,5 gwiazdki.
Audiobook: siadaj, pała!
A pod koniec pojawił się [Pakora Bam]. Tak, dobrze kminicie: Paco Rabbane. Jezusie.
Anno Szawiel, zmaściłaś.
Książka: 2,5 gwiazdki.
Audiobook: siadaj, pała!
December 8, 2023
Não sendo um adepto de biografias, “livros de memórias” ou de auto-ficção (ainda que já me tenha espalhado à grande com todos os géneros), “embarquei” na leitura deste com esperança que trouxesse alguma agradável surpresa - afinal ganhou o Goncourt. Não traz.
Baseado em condicionais, a autora tenta encontrar alguma razoabilidade onde ela não existe - na morte, escalpelizando todo um trajecto que a ela conduz.
Consigo perceber a necessidade catártica de um acontecimento destes. Não consigo é imaginar o que é viver vinte anos sem o fazer.
E eu que tinha o Goncourt como o prémio/concurso que não defraudava…
Lê-se, se não houver nada mais interessante.
Baseado em condicionais, a autora tenta encontrar alguma razoabilidade onde ela não existe - na morte, escalpelizando todo um trajecto que a ela conduz.
Consigo perceber a necessidade catártica de um acontecimento destes. Não consigo é imaginar o que é viver vinte anos sem o fazer.
E eu que tinha o Goncourt como o prémio/concurso que não defraudava…
Lê-se, se não houver nada mais interessante.
May 26, 2023
Een heel intiem verslag waarin Giraud schrijft over het overlijden van haar man na een motorongeval in 1999.
In de jaren nadien heeft de schrijfster geprobeerd om de periode die aan dat ongeval vooraf ging, de jaren, de maanden de dagen, de uren, tot zelfs de minuten toe te reconstrueren. Met telkens de vraag, had heel het gebeuren op één of andere manier vermeden kunnen worden.
Ze gaat daarin heel ver, zelfs een analyse van de technische fiche van het type van motor waarmee haar man verongelukte wordt onder het vergrootglas gelegd.
Het is een verhaal met vele 'Si, on n'avait pas...' geworden.
Een periode die ze zelf heel mooi omschrijft met : 'Je reviens sur la litanie des 'si' qui m'a obsédée pendant toutes ces années. Et qui a fait de mon existance une réalité au conditionnel passé.'
Een verhaal dat ook heel herkenbaar was voor mij en waarschijnlijk voor iedereen die iemand jong en totaal onverwacht verloren heeft, een verhaal met vele twijfels, met zelfs het begin van schuldgevoelens waarbij men niet alleen het doen en laten van de overledene maar ook zijn eigen gedrag heel minutieus gaat analyseren.
En Giraud heeft dat heel knap gedaan.
Of het ook een terechte Goncourt winnaar is? Daar durf me hier niet over uitspreken.
Maar ik kan wel begrijpen dat de stemming zeer nipt was : 5 stemmen voor, 5 tegen waarbij de stem van de voorzitter uiteindelijk dubbel is gaan tellen (wat blijkbaar de procedure is in zulke gevallen) en waardoor Vivre vite de prijs in de wacht gesleept heeft en niet Le mage du Kremlin (Giuliano da Empoli)tot ongenoegen van heel wat mensen.
Nu, dat laatste boek, een roman over de mechanismen van de macht in het Rusland van Poetin, was wat mij betreft ook een heel terechte kandidaat-winnaar.
In de jaren nadien heeft de schrijfster geprobeerd om de periode die aan dat ongeval vooraf ging, de jaren, de maanden de dagen, de uren, tot zelfs de minuten toe te reconstrueren. Met telkens de vraag, had heel het gebeuren op één of andere manier vermeden kunnen worden.
Ze gaat daarin heel ver, zelfs een analyse van de technische fiche van het type van motor waarmee haar man verongelukte wordt onder het vergrootglas gelegd.
Het is een verhaal met vele 'Si, on n'avait pas...' geworden.
Een periode die ze zelf heel mooi omschrijft met : 'Je reviens sur la litanie des 'si' qui m'a obsédée pendant toutes ces années. Et qui a fait de mon existance une réalité au conditionnel passé.'
Een verhaal dat ook heel herkenbaar was voor mij en waarschijnlijk voor iedereen die iemand jong en totaal onverwacht verloren heeft, een verhaal met vele twijfels, met zelfs het begin van schuldgevoelens waarbij men niet alleen het doen en laten van de overledene maar ook zijn eigen gedrag heel minutieus gaat analyseren.
En Giraud heeft dat heel knap gedaan.
Of het ook een terechte Goncourt winnaar is? Daar durf me hier niet over uitspreken.
Maar ik kan wel begrijpen dat de stemming zeer nipt was : 5 stemmen voor, 5 tegen waarbij de stem van de voorzitter uiteindelijk dubbel is gaan tellen (wat blijkbaar de procedure is in zulke gevallen) en waardoor Vivre vite de prijs in de wacht gesleept heeft en niet Le mage du Kremlin (Giuliano da Empoli)tot ongenoegen van heel wat mensen.
Nu, dat laatste boek, een roman over de mechanismen van de macht in het Rusland van Poetin, was wat mij betreft ook een heel terechte kandidaat-winnaar.
November 30, 2022
La mort de son conjoint est une tragédie vécue au plus profond de son être mais l’écriture de Brigitte Giraud ne sombre jamais dans le pathos. J’ai savouré son texte ciselé, son écriture de tous les moments ordinaires, dont la portée est universelle.
La construction magistrale du roman, basée sur l’anaphore des « Si », restitue la réalité de l’après. Elle cherche un sens, recompose l’engrenage de tous les instants qui mènent au drame. Pour y parvenir, Brigitte Giraud a passé au crible les émotions qui l’ont traversée -et nous avec-! C’est un texte efficace, simple mais percutant.
Quelques phrases m’ont touchée car elles disent en quelques mots l’essence de moments indicibles.
« Il n'y a rien à comprendre, chacun joue son rôle. Chacun bien à sa place dans la ville, en toute légitimité : le médecin, le notaire, l'instituteur, le pompier, le policier, le bibliothécaire, le banquier, le curé. Ça s'appelle une société.
Tout est si bien huilé. Ça fonctionne, ça dysfonctionne, pour le meilleur et pour le pire.
Le journaliste, l'employé des pompes funèbres, l'écrivain.
Il n'y a pas de si. »
J’ai rencontré Brigitte Giraud dans le cadre d’un échange scolaire il y a plusieurs années, c’est une auteure qui reste à la portée des autres, elle sait écouter, elle sait parler de son travail avec beaucoup de simplicité. Je suis heureuse qu’on lui ait décerné cette récompense justement pour ce roman : il faut beaucoup de courage et une vraie envie de se confronter aux souvenirs douloureux pour affronter un tel projet.
La construction magistrale du roman, basée sur l’anaphore des « Si », restitue la réalité de l’après. Elle cherche un sens, recompose l’engrenage de tous les instants qui mènent au drame. Pour y parvenir, Brigitte Giraud a passé au crible les émotions qui l’ont traversée -et nous avec-! C’est un texte efficace, simple mais percutant.
Quelques phrases m’ont touchée car elles disent en quelques mots l’essence de moments indicibles.
« Il n'y a rien à comprendre, chacun joue son rôle. Chacun bien à sa place dans la ville, en toute légitimité : le médecin, le notaire, l'instituteur, le pompier, le policier, le bibliothécaire, le banquier, le curé. Ça s'appelle une société.
Tout est si bien huilé. Ça fonctionne, ça dysfonctionne, pour le meilleur et pour le pire.
Le journaliste, l'employé des pompes funèbres, l'écrivain.
Il n'y a pas de si. »
J’ai rencontré Brigitte Giraud dans le cadre d’un échange scolaire il y a plusieurs années, c’est une auteure qui reste à la portée des autres, elle sait écouter, elle sait parler de son travail avec beaucoup de simplicité. Je suis heureuse qu’on lui ait décerné cette récompense justement pour ce roman : il faut beaucoup de courage et une vraie envie de se confronter aux souvenirs douloureux pour affronter un tel projet.
July 29, 2023
Penso que o grande tema deste livro - o luto patológico - passa inexplorado. Um grande elefante branco na sala. Senti sempre pena, quase comiseração, pela autora. A grande personagem é ela própria e esta sua obsessão por tentar reconstituir o dia da morte do seu marido e a paranóia com um metaverso onde essa morte não teria acontecido. O livro acaba por ser um relato sobre essa outra realidade.
January 13, 2024
4.25*
Ovo je jedna od knjiga koja se desi u pravo vreme, slučajno ili namerno, tek od prve strane osetite da rezonujete sa njenom temom, sadržajem, piscem...
Autorka je za ovaj roman/novelu dobila prestižnu Gonkurovu nagradu2022. godine. U pitanju je autofikcija, i povratak na tragičan događaj od pre dvadeset godina koji je obeležio njen život i sve buduće dane. I to saznajete odmah na početku, bez odlaganja i kalkulisanja. Sve nadalje je niz poglavlja u kojima se rekonstruiše sve ono što je, po mišljenju autorke, dovelo do tog dana i gubitka voljene osobe. To se dešava uglavnom iz vizure seciranja svojih postupaka, grešaka, loših procena i poteza koij su izazvali ono što nije trebalo da bude neminovno... Jer autorka odbija da sudbini prepusti krivicu, umesto toga se na direktan i ponekad, surov način, udubljuje u najskrivenija i najboljnija mesta, ne štedeći ni sebe (ponajmanje), ni ljude koji su joj bliski, a na neki način su takođe doprineli ovoj tragediji.
Poglavlja se kratka, dinamična i isto na samom početku, dobijate ceo popis kondicionala da sam/da je... kojima se Žiro u romanu bavi, vodeći nas neumitno ka samoj tragediji. Interesantno je da je i kuća, koju je sa suprugom kupila i u koju on nije stigao da se useli i živi, takođe nemi i neživi svedok, pa i akter događaja. Iznenađujuće je što autorka malo govori o svom životu posle lične tragedije (to je opisano u uvodnom i završnom delu knjige) i uspeva da izbegne sve zamke patetike koja ovde spontano paše, i svaka čast na tome!
Kada sam završila (i kratko otplakala) knjigu, odmah sam potražila dodatne informacije o Brižit Žiro i njenom privatnom životu, jer sam želela da vidim u kojoj meri je ovo istina, a u kojoj fikcija. Naišla sam na podatak da je izglasana za lauereata nagrade tek u 14. krugu, presudnim duplim glasom predsednika žirija i da je njena knjiga podbacila u smislu da nije prodata u famoznih 400000 primeraka, koliko se u proseku prodaju romani koji ponesu titulu, već samo ''tričavih'' 300000. Mislim da ovaj podatak mnogo govori o savremenom svetu i površnim temama kojima se svi bavimo...
Ovo je jedna od knjiga koja se desi u pravo vreme, slučajno ili namerno, tek od prve strane osetite da rezonujete sa njenom temom, sadržajem, piscem...
Autorka je za ovaj roman/novelu dobila prestižnu Gonkurovu nagradu2022. godine. U pitanju je autofikcija, i povratak na tragičan događaj od pre dvadeset godina koji je obeležio njen život i sve buduće dane. I to saznajete odmah na početku, bez odlaganja i kalkulisanja. Sve nadalje je niz poglavlja u kojima se rekonstruiše sve ono što je, po mišljenju autorke, dovelo do tog dana i gubitka voljene osobe. To se dešava uglavnom iz vizure seciranja svojih postupaka, grešaka, loših procena i poteza koij su izazvali ono što nije trebalo da bude neminovno... Jer autorka odbija da sudbini prepusti krivicu, umesto toga se na direktan i ponekad, surov način, udubljuje u najskrivenija i najboljnija mesta, ne štedeći ni sebe (ponajmanje), ni ljude koji su joj bliski, a na neki način su takođe doprineli ovoj tragediji.
Poglavlja se kratka, dinamična i isto na samom početku, dobijate ceo popis kondicionala da sam/da je... kojima se Žiro u romanu bavi, vodeći nas neumitno ka samoj tragediji. Interesantno je da je i kuća, koju je sa suprugom kupila i u koju on nije stigao da se useli i živi, takođe nemi i neživi svedok, pa i akter događaja. Iznenađujuće je što autorka malo govori o svom životu posle lične tragedije (to je opisano u uvodnom i završnom delu knjige) i uspeva da izbegne sve zamke patetike koja ovde spontano paše, i svaka čast na tome!
Kada sam završila (i kratko otplakala) knjigu, odmah sam potražila dodatne informacije o Brižit Žiro i njenom privatnom životu, jer sam želela da vidim u kojoj meri je ovo istina, a u kojoj fikcija. Naišla sam na podatak da je izglasana za lauereata nagrade tek u 14. krugu, presudnim duplim glasom predsednika žirija i da je njena knjiga podbacila u smislu da nije prodata u famoznih 400000 primeraka, koliko se u proseku prodaju romani koji ponesu titulu, već samo ''tričavih'' 300000. Mislim da ovaj podatak mnogo govori o savremenom svetu i površnim temama kojima se svi bavimo...
This entire review has been hidden because of spoilers.
October 8, 2023
Snažan glas. Odličan prevod.
Displaying 1 - 30 of 421 reviews