پرش به محتوا

سکنت (تاج)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
تاج سکنت

تاج سِکنِت (به انگلیسی: Pschent) نام تاج دوتایی مصر باستان بوده‌است که نماد یکپارچگی مصر علیا و سفلی به‌شمار می‌رفته. مصریان باستان از آن با نام سخمتی (sekhemti) به معنای «دو نیرومند» یاد می‌کردند.[۱] این تاج از ترکیب دو تاج تشکیل می‌شده:

تاج دوتایی سکنت نمادی سیاسی بوده که پادشاهی بر «دو سرزمین» را نمایش می‌داده؛ مصر علیا و سفلی که در دوران پیش‌دودمانی و میانی یکم به مناطقی جدا از هم با پادشاهانی گاه دشمن با هم تقسیم شده بود. این تاج به شاهان مشروعیت لازم برای ادعای پادشاهی بر شمال و جنوب مصر را می‌داد و گمان بر این می‌رفته که اگر چنین نمی‌بوده، مصر شکوفا و با عظمت نمی‌گشته. نخستین کسی که این تاج را بر سر گذاشته منس بوده که به گمانی همان نارمر است.[۲]

نگارخانه

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. Griffith, Francis Llewellyn (۱۸۹۸)، A Collection of Hieroglyphs: A Contribution to the History of Egyptian Writing، Egypt Exploration Fund، ص. ۵۶
  2. Toby A. H. Wilkinson (۱۹۹۴), Early Dynastic Egypt (به انگلیسی), Routledge, London/New York, p. ۱۹۶