Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Duitsland 1968

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1968
Nürburgring-Südschleife
Nürburgring-Südschleife
Land Vlag van Duitsland
Datum 20- en 21 april 1968
Organisator FIM/DMV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Italië Renzo Pasolini
Derde Vlag van Australië Kel Carruthers
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Tweede Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy
Derde Vlag van Zweden Kent Andersson
125 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Derde Vlag van Duitsland Siegfried Möhringer
50 cc
Snelste ronde Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Eerste Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Tweede Vlag van Duitsland Rudolf Kunz
Derde Vlag van Duitsland Rudolf Schmälzle
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Klaus Enders / Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Eerste Vlag van Duitsland Helmut Fath / Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Tweede Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Duitsland Hermann Hahn
Derde Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu / Vlag van Duitsland Horst Schneider

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1968 was de eerste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1968. De races werden verreden op 20- en 21 april 1968 op de Südschleifde van de Nürburgring nabij Nürburg. Alle klassen kwamen aan de start. De 125cc-klasse en de 350cc-klasse reden op zaterdag, de overige klassen op zondag.

De Duitse Grand Prix trok - met veel beter weer dan het jaar ervoor - ongeveer 230.000 toeschouwers. De races werden gecombineerd met autoraces in de Duitse nationale Formule Vee en Formule 2.

Hoewel er in de winter nog wat geruchten waren geweest over nieuwe motorfietsen voor de 500cc-klasse, bleken ze bij de openingsrace in Duitsland niet aan de start te staan. Er was sprake geweest van de komst van de Lynton, een zelfbouwmachine van Colin Lyster met een half motorblok van een Hillman Imp, de Linto, een constructie van Lino Tonti en Giorgio Premoli met twee 250cc-Aermacchi Ala d'Oro cilinders, de driecilinder Cardani van Carlo Savaré en Daniele Fontana en de Métisse-URS van Derek Rickman en Helmut Fath. Die laatste verscheen tenminste nog, maar trainde alleen tot rijder John Blanchard ermee viel. Door het wegblijven van Honda had Giacomo Agostini het ook in de 500cc-race voor het zeggen. Aanvankelijk reed John Hartle (Métisse) op de tweede plaats, maar hij viel uit kort voordat de race vroegtijdig werd afgevlagd. Dat laatste gebeurde in de 19e ronde, gedwongen door een flinke bosbrand. Omdat meer dan de helft van de race verreden was werden de posities van dat moment vastgelegd. Ago won aldus ver vóór Dan Shorey (Norton Manx) en Peter Williams (Matchless G50).

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:01"23'3 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton +1 ronde 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless +1 ronde 4
4 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless +1 ronde 3
5 Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Norton +2 ronden 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Seeley
8 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Errol Cowan Matchless
9 Vlag van Duitsland Heinrich Rosenbusch Norton
10 Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Norton
11 Vlag van Duitsland Armand Nerger Honda
12 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
13 Vlag van Duitsland Dieter Dögmann BMW
14 Vlag van Oostenrijk Edy Lenz Matchless
15 Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner Matchless
16 Vlag van Duitsland Ferdinand Kazcor BMW
17 Vlag van Duitsland Hartmut Allner Matchless
18 Vlag van Hongarije György Kurucz Métisse-Matchless
19 Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt Norton

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless
Vlag van Australië John Dodds Norton
Vlag van Australië Kel Carruthers Norton Motor
Vlag van Zwitserland Ernst Weiss Seeley
Vlag van Duitsland Hans-Jürgen Melcher Honda
Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth BMW
Vlag van Duitsland Heiner Butz Bianchi
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Matchless
Vlag van Duitsland Manfred Gäckle Matchless
Vlag van Duitsland Peter Hampe Norton
Vlag van Duitsland Rolf Fenker Norton
Vlag van Duitsland Rolf Thiemig Norton
Vlag van Duitsland Rupert Bauer BMW
Vlag van Duitsland Udo Konchanski BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Hannah-Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Seeley-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Cowles-Métisse-Matchless Motor
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Butcher Norton/ Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spencer Norton
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Paton
Vlag van Verenigde Staten Marty Lunde Norton
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Blanchard Métisse-URS Val in training

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bernie Lund Matchless [1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Randle Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ball Seeley
Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Italië Alberto Pagani Linto
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli [2]
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Paton [2]
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov Vostok [3]

Op de Südschleife van de Nürburgring trainde Renzo Pasolini als snelste met de 350cc-Benelli. Opmerkelijk is dat ook Phil Read aan die training meedeed en met een tot 251 cc opgeboorde Yamaha RD 05 A zelfs even snel trainde als Giacomo Agostini met de MV Agusta. Read kwam echter niet aan de start, hij kreeg te weinig startgeld. In de race liet Agostini er geen misverstand over bestaan wie de snelste was. Hij startte als snelste en Pasolini kon hem in de eerste bocht nog uitremmen, maar daarna begon Ago snel weg te lopen. Aan het einde van de race had hij 40 seconden voorsprong op Pasolini en waren alle andere deelnemers op 1 tot 4 ronden achterstand gereden. Kel Carruthers werd met een Drixton-Aermacchi derde.

Uitslag 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:03"41'1 8
2 Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli 6
3 Vlag van Australië Kel Carruthers Drixton-Aermacchi 4
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton 2
6 Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Métisse-Aermacchi
Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Findlay Aermacchi
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Hannah-Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Métisse-Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley
Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli

In Duitsland viel Phil Read in de 250cc-klasse al snel uit, waardoor Bill Ivy met zijn Yamaha RD 05 A het rijk alleen had. Hij reed ver voorop en won gemakkelijk. De strijd om de tweede plaats ging tussen vier rijders: Ginger Molloy (Bultaco), Kent Andersson (Yamaha), Siegfried Möhringer (Neckermann-MZ) en Rodney Gould (Bultaco-Yamaha[5]). Möhringer was de snelste, maar reed van de baan en moest met hoofdletsel naar het ziekenhuis worden afgevoerd. Molloy werd uiteindelijk tweede en Andersson, die in een opvallende witte race-overall reed, werd derde.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 55"51'9 8
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco +3"01'2 6
3 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +3"05'5 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Bultaco-Yamaha +3"07'7 3
5 Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco +1 ronde 2
6 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa +1 ronde 1
7 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco
8 Vlag van Duitsland Dieter Braun Aermacchi
9 Vlag van Duitsland Lothar John Suzuki

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Siegfried Möhringer Neckermann-MZ Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Coureur Merk
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Aermacchi
Vlag van Spanje Carlos Giró Ossa
Vlag van Spanje Carlos Rocamora Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Butcher Suzuki
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha

In de training van de Grand Prix van Duitsland had Bill Ivy met de Yamaha RA 31 A verreweg de snelste tijd gereden, 6½ seconde sneller dan teamgenoot Phil Read. Read nam de leiding in de race van Ivy over en was duidelijk wat handiger bij het passeren van achterblijvers, waardoor hij ook uitliep. In de negende ronde maakte Ivy een pitstop en even later viel hij definitief uit met een kapotte versnellingsbak. Hans Georg Anscheidt werd daardoor met zijn ex-fabrieks Suzuki RT 67 tweede. De enige echt nieuwe machine in de 125cc-klasse was de MZ, maar die kon/mocht in Duitsland niet aan de start komen. Bij een eventuele overwinning weigerde men op grond van de Hallsteindoctrine de DDR-vlag te hijsen en dus verbood een Oost-Duitse official van de "Allgemeiner Deutscher Motorsport Verband" Heinz Rosner, de enige fabrieksrijder van MZ, te starten.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 44"29'9 8
2 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 6
3 Vlag van Duitsland Siegfried Möhringer Neckermann-MZ 4
4 Vlag van Duitsland Dieter Braun Neckermann-MZ 3
5 Vlag van Zweden Kent Andersson MZ 2
6 Vlag van Australië Kel Carruthers Honda 1
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha Versnellingsbak

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ Hallsteindoctrine
Coureur Merk
Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Jürgen Lenk MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ
Vlag van Duitsland Lothar John MZ
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Vlag van Spanje Pedro Álvarez Bultaco
Vlag van Spanje Salvador Cañellas Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Murray Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Hongarije János Reisz MZ
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Montesa
Vlag van Nederland Jan Huberts MZ
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Montesa

In de 50-openings-Grand Prix van 1968 had Hans Georg Anscheidt in de trainingen hard moeten werken om zijn Suzuki RK 67 tweecilinder aan het lopen te krijgen, maar tijdens de race liep de machine prima. Martin Mijwaart leidde de wedstrijd tot honderd meter na de start, maar zijn Jamathi kwam niet snel genoeg op toeren waardoor door een aantal coureurs gepasseerd werd. Toch wist hij weer op te klimmen naar de tweede plaats door Rudolf Kunz (Kreidler) te passeren. Hij viel in de achtste ronde uit met ontstekingsproblemen. Anscheidt won soeverein, Kunz werd tweede en Rudolf Schmälze (Kreidler) werd derde.

Uitslag 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 50"36'2 8
2 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler +3"22'1 6
3 Vlag van Duitsland Rudolf Schmälzle Kreidler +3"23'3 4
4 Vlag van Duitsland Ludwig Faßbender Kreidler +1 ronde 3
5 Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler +1 ronde 2
6 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janko-Florijan Štefe Tomos +1 ronde 1
7 Vlag van Duitsland Peter Eser Honda
8 Vlag van Frankrijk Yves Le Toumelin Derbi

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Barry Smith Derbi
Vlag van Nederland Aalt Toersen Kreidler Ontsteking
Vlag van Nederland Jan de Vries Kreidler Versnellingsbak
Vlag van Nederland Martin Mijwaart Jamathi Ontsteking
Coureur Merk
Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi
Vlag van Spanje Carlos Giró Derbi
Vlag van Spanje Francisco Cufi Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk David Lock Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Walpole Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Pink Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Leslie Griffiths Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Udall Honda
Vlag van Nederland Jos Schurgers Kreidler
Vlag van Nederland Paul Lodewijkx Jamathi

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Met ongeveer 80 pk was de URS van Helmut Fath de concurrentie ruim de baas en nu de motor net lang genoeg heel bleef om de finish te halen scoorde hij de eerste overwinning.

In 1967 had BMW op een na alle punten van het wereldkampioenschap veroverd. Dat kwam onder andere doordat Helmut Fath grote moeite had zijn zelfbouw viercilinder URS betrouwbaar te maken, want deze machine was niet zelden de snelste van het veld. Bij de openingsrace van 1968 was het echter meteen raak: Fath/Kalauch wonnen de Duitse Grand Prix. Hun machine had nu acht inlaatkanalen en brandstofinjectie. Helemaal feilloos ging het nog niet, want de URS kwam rokend over de finish, maar achter hen waren ook BMW's aan het einde van hun krachten gekomen. Georg Auerbacher/Hermann Hahn werden tweede omdat de BMW van Siegfried Schauzu/Horst Schneider begon over te slaan. Zij werden derde. Regerend wereldkampioenen Klaus Enders/Ralf Engelhardt hadden een slechte start en de snelste raceronde gereden om weer bij te komen, maar meteen daarna bliezen zij hun BMW op.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS 47"31'7 8
2 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW +18'9 6
3 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW +49'0 4
4 Vlag van Duitsland Johann Attenberger Vlag van Duitsland Josef Schillinger BMW +55'9 3
5 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Lothar Ronsdorf BMW +59'0 2
6 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Rolf Schmid BMW 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW Motor

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Finland Kenneth Calenius Vlag van Finland Juhani Vesterinen BMW [3]
Vlag van Zweden Ruben Bjarnemark Vlag van Zweden Lennart Rägmo BMW [3]
Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW
Vlag van Duitsland Helmut Lünemann Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Brandon Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Tombs Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Tombs BMW
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Japan 1967
FIM wereldkampioenschap wegrace
20e seizoen (1968)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1968

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1967
Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1969