Naar inhoud springen

Leyton Orient FC

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Leyton Orient FC
Leyton Orient FC
Naam Leyton Orient Football Club
Bijnaam The O's
Opgericht 1881
Stadion Brisbane Road
Capaciteit 9.271
Voorzitter Nigel Travis[1]
Trainer Vlag van Engeland Richie Wellens
Competitie EFL League One (III)
Website Officiële website
Thuis
Uit
Geldig voor 2024/25
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Leyton Orient FC is een Engelse professionele voetbalclub uit Leyton (Londen), spelend in de League One, het derde niveau van het Engelse voetbal. Ze zijn de op een na oudste voetbalclub in Londen en staan bij hun fans bekend als "the O's". De club speelt sinds 1937 haar thuiswedstrijden op Brisbane Road.

De club werd opgericht in 1881 als Glyn Cricket Club en begon in 1888 met voetballen onder de naam Orient. Ze traden in 1896 toe tot de Londen League na succes in de Clapham & District League. Twee jaar later nam de club de naam Clapton Orient aan en in 1907 werden ze toegelaten tot de Football League. De club degradeerde in 1929 uit de Second Division en besloot na de Tweede Wereldoorlog om haar naam te veranderen naar het huidige Leyton Orient.

In het seizoen 1955/56 werd Leyton Orient kampioen in de Third Division South en promoveerde het naar de Second Division. Na het seizoen 1961/63 promoveerde de club naar de First Division. Het verblijf op dit hoogste niveau duurde slechts één seizoen en in 1966 daalden ze nog een niveau lager af. In het zelfde jaar veranderde de club de naam in Orient FC. Onder leiding van Jimmy Bloomfield wist Orient vervolgens de Third Division weer te winnen en de club bracht de jaren zeventig door op tweede niveau van Engeland. Begin jaren 80 degradeerde Orient tweemaal, waardoor het kwam te spelen in de Fourth Division.

In 1987 werd de naam Leyton Orient weer aangenomen. De club dwong in het seizoen 1988/89 via de play-offs promotie af naar de Third Division, maar degradeerde in 1995 terug. Barry Hearn werd in 1995 voorzitter van Leyton Orient, nadat de club te koop werd aangeboden voor vijf pond door toenmalig voorzitter Tony Wood. Over deze periode in de clubgeschiedenis werd door Channel 4 een documentaire uitgezonden, genaamd Orient: Club for a Fiver.[2] In 2005/06 dwong Leyton Orient promotie af naar de League One

Verkoop, financiële crisis en val naar Non-League (2014–2017)

[bewerken | brontekst bewerken]

In 2014 werd de club door Engelsman Barry Hearn overgedragen aan Francesco Becchetti,[3] een Italiaans zakenman met een twijfelachtig imago (o.a. door vervolging voor verdenking van fraude), manager Russel Slade werd de laan uitgestuurd (vertrok naar Cardiff City FC) en Kevin Nugent werd tijdelijk manager. Vanaf het vertrek van Slade volgden meerdere ontslagen. Verscheidene Engelse stafleden werden vervangen door Italiaanse vriendjes van Becchetti, en Mauro Milanese werd aangesteld als manager. Gebrek aan ervaring (Milanese was nooit eerder coach of manager), het totaal niet machtig zijn van de Engelse taal en slechte prestaties leidden al snel tot de volgende plaatsvervanging. Fabio Liverani, een andere Italiaanse ex-voetballer die in Italië de jeugd van Genoa onder zijn hoede had, mocht al voor de kerstdagen plaats nemen op de bank. Met slechts 8 overwinningen uit 27 wedstrijden mocht hij in mei 2015 het veld ruimen om plaats te maken voor Ian Hendon. Helaas was degradatie naar League Two al een feit.[4]

Orient was in het seizoen 2015/16 zes punten verwijderd van deelname aan de play-offs om promotie. Het volgende seizoen (2016/17) was echter opnieuw rampzalig. Gedurende het seizoen werden vijf trainers gebruikt en was er veel onrust buiten het veld doordat eigenaar Becchetti geldproblemen had, waardoor de club met schulden zat opgezadeld.[5] Op 22 april 2017 degradeerde Leyton Orient naar de National League, na een 3-0 nederlaag tegen Crewe Alexandra. Hiermee kwam er een eind aan hun 112-jarige verblijf in de English Football League. De protesten tegen eigenaar Becchetti namen toe, wat resulteerde in een pitch-invasie op 29 april tijdens de laatste thuiswedstrijd van het seizoen. Supporters kwamen in de 80e minuut het veld op en schreeuwden om het vertrek van de Italiaan. Op 22 juni 2017 werd de club officieel verkocht aan Nigel Travis, eigenaar van Dunkin' Brands. Onder het bewind van Becchetti degradeerde de club in drie jaar tijd tweemaal en versleet het elf trainers.

Non-League en promotie terug naar League One (2017–)

[bewerken | brontekst bewerken]

Na een slechte start van het seizoen werd manager Steve Davis, benoemd bij de start van de National League-campagne, op 14 november 2017 ontslagen[6] en vervangen door Justin Edinburgh.[7] Onder Edinburgh deed de club het beter, al eindigde het in haar debuutseizoen nog op een dertiende plek. In het seizoen 2018/19 deed Leyton Orient lange tijd mee aan de strijd om promotie. Op 27 april 2019, na een doelpuntloos gelijkspel tegen Braintree Town, verzekerde Orient zich van promotie naar de League Two, na een afwezigheid van twee jaar. De club bereikte ook de finale van de FA Trophy, maar werd hierin verslagen door AFC Fylde.

Op 3 juni 2019 werd coach Edinburgh na een hartstilstand opgenomen in het ziekenhuis. Hij stierf op 8 juni 2019, op 49-jarige leeftijd.[8] Zijn assistent Ross Embleton werd aangesteld als interim-trainer voor het nieuwe seizoen, tot in oktober Welshman Carl Fletcher diens taken overnam. Fletcher werd echter na 29 dagen ontslagen. Leyton had onder zijn leiding geen één wedstrijd gewonnen en was in de eerste ronde van de FA Cup uitgeschakeld door een club uit de achtste klasse. Embleton keerde terug in zijn rol als interim-trainer en werd in januari 2020 aangesteld als hoofdtrainer.

In het seizoen 2022/23 werd Leyton Orient kampioen, waardoor het promoveerde naar de League One.

In 1978 lukte het The O's om de halve finale te bereiken van de FA Cup. Het werd door Arsenal met 3-0 verslagen. In 2010 wist Leyton Orient in de derde ronde Championship-club Norwich City met 1-0, en in de vierde ronde Swansea City te verslaan met 2-1, waardoor het in de vijfde ronde, een hele prestatie voor een League One-club, mocht aantreden tegen Premier League-reus Arsenal. De wedstrijd op Brisbane Road eindigde in 1-1 door een late treffer van Jonathan Téhoué, waardoor er een replay plaatsvond in het Emirates Stadium van Arsenal. Hier werd met 5-0 verloren waardoor het cupavontuur ten einde was. Voor de 1-1 tegen Arsenal, werd het team namens de voorzitter beloond met een tripje naar Las Vegas. In hetzelfde seizoen evenaarden The O's het oude clubrecord door 14 duels ongeslagen te blijven, maar ze belanden net buiten de play-offs voor promotie naar de Championship.

Seizoensresultaten

[bewerken | brontekst bewerken]
Seizoen Clubs Divisie Duels Winst Gelijk Verlies Doelsaldo Punten
1987–1988 8 24 Fourth Division 46 19 12 15 85–63 69
1988–1989 6 24 Fourth Division 46 21 12 13 86–50 75
1989–1990 14 24 Third Division 46 16 10 20 52–56 58
1990–1991 13 24 Third Division 46 18 10 18 55–58 64
1991–1992 10 24 Third Division 46 18 11 17 62–52 65
1992–1993 7 24 Second Division 46 21 9 16 69–53 72
1993–1994 18 24 Second Division 46 14 14 18 57–71 56
1994–1995 24 24 Second Division 46 6 8 32 30–75 26
1995–1996 21 24 Third Division 46 12 11 23 44–63 47
1996–1997 16 24 Third Division 46 15 12 19 50–58 57
1997–1998 11 24 Third Division 46 19 12 15 62–47 66[9]
1998–1999 6 24 Third Division 46 19 15 12 68–59 72
1999–2000 19 24 Third Division 46 13 13 20 47–52 52
2000–2001 5 24 Third Division 46 20 15 11 59–51 75
2001–2002 18 24 Third Division 46 13 13 20 55–71 52
2002–2003 18 24 Third Division 46 14 11 21 51–61 53
2003–2004 19 24 Third Division 46 13 14 19 48–65 53
2004–2005 11 24 League Two 46 16 15 15 65–67 63
2005–2006 3 24 League Two 46 22 15 9 67–51 81
2006–2007 20 24 League One 46 12 15 19 61–77 51
2007–2008 14 24 League One 46 16 12 18 49–63 60
2008–2009 14 24 League One 46 15 11 20 45–57 56
2009–2010 17 24 League One 46 13 12 21 53–63 51
2010–2011 7 24 League One 46 19 13 14 71–62 70
2011–2012 20 24 League One 46 13 11 22 48–75 50
2012–2013 7 24 League One 46 21 8 17 55–48 71
2013–2014 3 24 League One 46 25 11 10 85–45 86
2014–2015 23 24 League One 46 12 13 21 59–69 49
2015–2016 8 24 League Two 46 19 12 15 60–61 69
2016–2017 24 24 League Two 46 10 6 30 47–87 36
2017–2018 13 24 National League 46 16 12 18 58–56 60
2018–2019 1 24 National League 46 25 14 7 73-35 89
2019–2020 17 24 League Two 36[10] 10 12 14 47-55 42
2020-2021 11 24 League Two 46 17 10 19 53-55 61
2021-2022 13 24 League Two 46 14 16 16 62-47 58
2022-2023 1 24 League Two 46 26 13 7 61-34 91
2023-2024 11 24 League One 46 18 11 17 53-55 65

De eindklasseringen van Leyton Orient FC (tussen 1966/67 en 1986/87 als Orient FC)[11] vanaf het seizoen 1946/47.[12]

  • 2024 11e
    League One
  • 2023 1e
    League Two
  • 2022 13e
    League Two
  • 2021 11e
    League Two
  • 2020 17e
    League Two
  • 2019 1e
    National League
  • 2018 13e
    National League
  • 2017 24e
    League Two
  • 2016 8e
    League Two
  • 2015 23e
    League One
  • 2014 3e
    League One
  • 2013 7e
    League One
  • 2012 20e
    League One
  • 2011 7e
    League One
  • 2010 17e
    League One
  • 2009 14e
    League One
  • 2008 14e
    League One
  • 2007 20e
    League One
  • 2006 3e
    League Two
  • 2005 11e
    League Two
  • 2004 19e
    Third Division
  • 2003 18e
    Third Division
  • 2002 18e
    Third Division
  • 2001 5e
    Third Division
  • 2000 19e
    Third Division
  • 1999 6e
    Third Division
  • 1998 11e
    Third Division
  • 1997 16e
    Third Division
  • 1996 21e
    Third Division
  • 1995 24e
    Second Division
  • 1994 18e
    Second Division
  • 1993 7e
    Second Division
  • 1992 10e
    Third Division
  • 1991 13e
    Third Division
  • 1990 14e
    Third Division
  • 1989 6e
    Fourth Division
  • 1988 8e
    Fourth Division
  • 1987 7e
    Fourth Division
  • 1986 5e
    Fourth Division
  • 1985 22e
    Third Division
  • 1984 11e
    Third Division
  • 1983 20e
    Third Division
  • 1982 22e
    Second Division
  • 1981 17e
    Second Division
  • 1980 14e
    Second Division
  • 1979 11e
    Second Division
  • 1978 14e
    Second Division
  • 1977 19e
    Second Division
  • 1976 13e
    Second Division
  • 1975 12e
    Second Division
  • 1974 4e
    Second Division
  • 1973 15e
    Second Division
  • 1972 17e
    Second Division
  • 1971 17e
    Second Division
  • 1970 1e
    Third Division
  • 1969 18e
    Third Division
  • 1968 18e
    Third Division
  • 1967 14e
    Third Division
  • 1966 22e
    Second Division
  • 1965 19e
    Second Division
  • 1964 16e
    Second Division
  • 1963 22e
    First Division
  • 1962 2e
    Second Division
  • 1961 19e
    Second Division
  • 1960 10e
    Second Division
  • 1959 17e
    Second Division
  • 1958 12e
    Second Division
  • 1957 15e
    Second Division
  • 1956 1e
    Third Division North / South
  • 1955 2e
    Third Division North / South
  • 1954 11e
    Third Division North / South
  • 1953 14e
    Third Division North / South
  • 1952 18e
    Third Division North / South
  • 1951 19e
    Third Division North / South
  • 1950 18e
    Third Division North / South
  • 1949 19e
    Third Division North / South
  • 1948 17e
    Third Division North / South
  • 1947 19e
    Third Division North / South

In 1992 invoering van de Premier League en opheffing van de Fourth Division; in 2004 opheffing van de First, Second en Third Division.

  • Grootste overwinning
8-0 tegen Crystal Palace (Third Division South, 12 november 1955)
  • Grootste nederlaag
0-8 tegen Aston Villa (FA Cup 4e ronde, 30 januari 1929)
  • Hoogste bezoekersaantal
34.345 tegen West Ham United (FA Cup 4e ronde, 25 januari 1964)
John Chiedozie (acht voor Nigeria)
  • Meeste doelpunten in één seizoen
Tommy Johnston: (35 in het seizoen 1957/58, Second Division)
  • Grootste transfersom ontvangen
€900.000 voor John Chiedozie (Notts County augustus 1981)
  • Grootste transfersom betaald
€262.500 voor Paul Beesley (Wigan Athletic oktober 1989)

Bekende (oud-)spelers

[bewerken | brontekst bewerken]