Thylacinus potens
Thylacinus potens Fossiel voorkomen: Laat-Mioceen | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
Soort | |||||||||||||
Thylacinus potens (Woodburne, 1967) | |||||||||||||
Afbeeldingen op Wikimedia Commons | |||||||||||||
Thylacinus potens op Wikispecies | |||||||||||||
|
Thylacinus potens is een uitgestorven buideldier van de Thylacinidae (buidelwolven). Deze buidelwolf leefde 8 miljoen jaar geleden gedurende het Laat-Mioceen op het Australische continent.
Kenmerken
[bewerken | brontekst bewerken]Thylacinus potens was 150 cm lang. Het gewicht lag tussen de 39 en 56 kilogram.[1] De soort was steviger gebouwd dan de Tasmaanse buidelwolf en Thylacinus potens had ook een kortere en bredere kop.
Leefwijze
[bewerken | brontekst bewerken]De grotere plantenetende buideldieren zoals de buideltapir Palorchestes en de diprotodont Kolopsis werden bejaagd door Thylacinus potens.
Fossielen
[bewerken | brontekst bewerken]Fossielen van Thylacinus potens zijn gevonden in de Waite-formatie bij Alcoota Station in het Noordelijk Territorium en dateren uit het Laat-Mioceen. Deze soort behoort tot de "Alcoota Local Fauna" van circa 8 miljoen jaar geleden, evenals de buidelwolf Tyarrpecinus.[2] Het holotype bestaat uit een bovenkaak, twee gedeeltelijke onderkaken, enkele tanden en delen van de voet. Later zijn verdere boven-, onderkaken en kiezen gevonden van Thylacinus potens.[3]
- ↑ Maximucinus muirheadae, gen. et sp. nov. (Thylacinidae : Marsupialia), from the Miocene of Riversleigh, north-western Queensland, with estimates of body weights for fossil thylacinids. S. Wroe. Australian Journal of Zoology (2002).
- ↑ Thylacinus (Marsupialia: Thylacinidae) from the Mio-Pliocene boundary and the diversity of Late Neogene thylacinids in Australia. AM Yates. PeerJ (2015).
- ↑ New craniodental remains of Thylacinus potens (Dasyuromorphia: Thylacinidae), a carnivorous marsupial from the late Miocene Alcoota Local Fauna of central Australia. AM Yates. PeerJ (2014).