Przejdź do zawartości

Arkadiusz (Fiodorow)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Arkadiusz
Grigorij Fiodorow
Biskup ołoniecki i pietrozawodski
Ilustracja
Kraj działania

Imperium Rosyjskie

Data i miejsce urodzenia

1784/1786
Dmitrowskoje

Data i miejsce śmierci

8 maja 1870
Łodiejnoje Pole

Biskup ołoniecki
Okres sprawowania

1851–1869

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Śluby zakonne

18 maja 1814

Diakonat

21 maja 1814

Prezbiterat

24 maja 1814

Chirotonia biskupia

3 lutego 1829

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

3 lutego 1829

Miejscowość

Petersburg

Miejsce

Sobór Kazańskiej Ikony Matki Bożej

Konsekrator

Serafin (Głagolewski)

Arkadiusz, imię świeckie Grigorij Fiodorowicz Fiodorow (ur. 1784 lub 1786 w Dmitrowskim, zm. 26 kwietnia?/8 maja 1870) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem sługi cerkiewnego. Ukończył seminarium duchowne we Włodzimierzu w 1808 jako najlepszy absolwent, toteż został zatrudniony w szkole jako wykładowca, prowadził zajęcia z różnych przedmiotów. Wieczyste śluby mnisze, po których przyjął imię zakonne Arkadiusz, złożył 18 maja 1814. 21 maja tego samego roku został wyświęcony na hierodiakona, zaś 24 maja – na hieromnicha[1]. Również w 1814 został zatrudniony w seminarium jako ekonom, bibliotekarz i lektor języka francuskiego. Równocześnie zajmował się odbudową monasteru św. Mikołaja w Solbie; następnie powierzono mu również obowiązki nadzorcy szkół duchownych we Włodzimierzu. W 1818 otrzymał godność archimandryty i został przełożonym monasteru Narodzenia Matki Bożej w Bogolubowie, nadal pracując w seminarium. Pracę w szkole zakończył w roku następnym, gdy został członkiem konsystorza eparchii włodzimierskiej i suzdalskiej. W 1822 mianowano go dziekanem monasterów tejże eparchii[1].

Od 1823 do 1824 był rektorem seminarium duchownego w Mohylewie, wykładowcą przedmiotów teologicznych w tejże szkole oraz przełożonym Monasteru Kuteińskiego k. Orszy. Następnie mianowano go rektorem seminarium duchownego w Mińsku i przełożonym monasteru św. Jana Teologa w Hrozowie, a następnie od 1825 do 1827 – monasteru Objawienia Pańskiego w Pińsku. W latach 1827–1829 kierował jako rektor seminarium duchownym w Jarosławiu[1].

3 lutego 1829 został wyświęcony na biskupa orenburskiego. Dwa lata później przeniesiony na katedrę permską. W 1833 otrzymał godność arcybiskupią[1]. W 1851 objął katedrę ołoniecką i pietrozawodską, którą kierował do 1869, gdy Święty Synod przeniósł go w stan spoczynku z wyznaczeniem miejsca stałego pobytu w monasterze Trójcy Świętej Aleksandra Świrskiego. We wszystkich eparchiach, którymi kierował, zajmował się pracą misyjną. W szczególności dążył do pozyskiwania dla Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego staroobrzędowców. Według niektórych szacunków dzięki jego działaniom liczba starowierców żyjących na terenie eparchii permskiej spadła o połowę (ze 150 tys. do 75 tys. osób). Z inicjatywy arcybiskupa Arkadiusza wzniesiono szereg nowych cerkwi i kaplic, otworzył kilka niższych szkół duchownych w eparchii permskiej, był on również autorem licznych tekstów teologicznych i kazań polemicznych wymierzonych w staroobrzędowców[1].

Zmarł rok po przeniesieniu w stan spoczynku, przed śmiercią złożył śluby mnisze wielkiej schimy. Został pochowany na terenie klasztoru[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Аркадий (Федоров) [online], ortho-rus.ru [dostęp 2016-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2007-11-09].