Przejdź do zawartości

Deklaracja polsko-niemiecka o niestosowaniu przemocy z 26 stycznia 1934

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Deklaracja polsko-niemiecka o niestosowaniu przemocy
Deklaracja polsko-niemiecka o niestosowaniu przemocy z 26 stycznia 1934
Inne określenia

deklaracja o nieagresji

Podpisanie

26 stycznia 1934
Berlin

Liczba sygnatariuszy

2

Liczba stron

2

Język oryginału

niemiecki, polski

Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych

Deklaracja polsko-niemiecka o niestosowaniu przemocy (zwana też deklaracją o nieagresji) − podpisana 26 stycznia 1934 w Berlinie przez Józefa Lipskiego i Konstantina von Neuratha; doprowadziła do czasowej normalizacji i poprawy stosunków polsko-niemieckich w latach 1934–1939.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Józef Lipski i Joseph Goebbels, 1935
Adolf Hitler w Berlinie uczestniczy w mszy świętej przy symbolicznej trumnie Józefa Piłsudskiego (sześć dni po jego śmierci), 18 maja 1935
Przedstawiowa w prasie polskiej wiosną 1939 przekreślona reprodukcja deklaracji po tym jak uznano, że pakt został jednostronnie wypowiedziany przez Hitlera 28 kwietnia 1939

Deklaracja została podpisana, gdy Józef Piłsudski nabrał przekonania, że Francja jest coraz słabszym sojusznikiem Polski[1] (zob. sojusz polsko-francuski) i Polska musi sama unormować stosunki z Niemcami. Bezpośrednio potwierdziła to odmowa Francji przyjęcia tajnej propozycji wojny prewencyjnej przeciw Niemcom w obronie postanowień traktatu wersalskiego, wysuniętej przez Piłsudskiego w 1933[2]. Piłsudski nie docenił Adolfa Hitlera, którego uważał za racjonalnego, normalnego polityka. Ze strony Niemiec motywem układu była właśnie chęć niedopuszczenia do takiej akcji zbrojnej przeciw Niemcom w czasie, gdy były jeszcze niedozbrojone. Hitler w tym okresie próbował ponadto skłonić Polskę do sojuszu z Niemcami wymierzonego w ZSRR.

Z uwagi na stanowisko III Rzeszy dokument nie miał formy traktatu, lecz nienazwanej umowy międzynarodowej, ratyfikowanej przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego i promulgowanej w Dzienniku Ustaw RP[3]. Wbrew krążącym pogłoskom (lansowanym zwłaszcza przez prasę francuską i sowiecką) dokument nie zawierał tajnych klauzul rozszerzających jego treść.

Deklaracja w ustępie 3 uznawała zawarte wcześniej porozumienia z innymi państwami za obowiązujące.

Jednym z następstw tego paktu była wspólna „Deklaracja Rządów Polski i Niemiec o traktowaniu ich uznanych mniejszości narodowych”, ogłoszona 5 listopada 1937 w Berlinie i Warszawie[4] z powodu upływu terminu Konwencji z 1922.

7 marca 1934 zakończona została też polsko-niemiecka wojna celna.

Wiosną 1939 w prasie polskiej informowano, że pakt „został jednostronnie wypowiedziany przez kanclerza Hitlera w piątek dnia 28 kwietnia 1939”[5].

6 kwietnia 1939 minister spraw zagranicznych Józef Beck podpisał w Londynie dwustronne porozumienie polsko-brytyjskie o gwarancjach wzajemnej pomocy wojskowej na wypadek agresji niemieckiej[6]. W tydzień później do tych gwarancji przyłączyła się Francja. 28 kwietnia Hitler przemawiając w Reichstagu uznał umowy Polski z Wielką Brytanią i Francją za pogwałcenie polsko-niemieckiej deklaracji o nieagresji i za jej „anulowanie przez Polskę” (to samo według kanclerza dotyczyć miało brytyjsko-niemieckiego Traktatu o ograniczeniu zbrojeń na morzu z 18 czerwca 1935 „zerwanego z winy Wielkiej Brytanii”), co zostało przyjęte jako jednostronne zerwanie tego porozumienia przez III Rzeszę. Polska strona podkreślała sprzeczność takiego posunięcia z tekstem Deklaracji normującym to następująco:

Deklaracja pozostanie w mocy w ciągu okresu dziesięciu lat, licząc od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych. W razie, jeżeli żaden z Rządów nie wymówi jej na sześć miesięcy przed upływem tego okresu czasu, zachowa ona w dalszym ciągu moc; potem jednak każdy Rząd będzie mógł ją wymówić w każdym czasie z terminem sześciomiesięcznym.

Tym samym układ ten obowiązywał nadal i został (wraz z paktem antywojennym, o którym jest wzmianka w tekście deklaracji oraz polsko-niemiecką konwencją o arbitrażu zawartą w Londynie w 1925) złamany przez napaść na Polskę 1 września 1939.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Umowa polityczna francusko-polska, podpisana w Paryżu 19 lutego 1921 r. (Dz.U. 1922 nr 63 poz. 563), Traktat gwarancyjny pomiędzy Polską a Francją, podpisany w Londynie 1 grudnia 1925 r. (Dz.U. 1926 nr 114 poz. 660)
  2. Por. Jan Karski Wielkie mocarstwa wobec Polski: 1919-1945 od Wersalu do Jałty wyd. I krajowe Warszawa 1992, Wyd. PIW, ISBN 83-06-02162-2 s.125-131, Leszek Moczulski Wojna polska , wydanie poprawione i uzupełnione, Warszawa 2009, Wydawnictwo Bellona, ISBN 978-83-11-11584-2, s. 79-98, Piotr Wandycz Trzy dokumenty. Przyczynek do zagadnienia wojny prewencyjnej w Zeszyty Historyczne nr 3, Paryż 1963 Wyd. Instytut Literacki s. 7-14, Jeszcze o misji Jerzego Potockiego w 1933 roku Zeszyty Historyczne nr 18, 1970 s. 81-83, Józef Beck Ostatni raport, Warszawa 1987, Wyd. PIW, ISBN 83-06-01567-3 s. 73-74, Hans Roos Die präventive Kriegspläne Pilsudskis von 1933 w Vierteljahreshefte für Zeitgeschichte, z. IV, München-Stuttgart 1955 wersja elektroniczna, Wacław Jędrzejewicz The Polish Plan for a Preventive War Against Germany in 1933, The Polish Review, XI Nowy Jork 1966, s.62-91.
  3. Dziennik Ustaw 1934 nr 16 poz. 124
  4. Deklaracje polsko - niemieckie w sprawach mniejszościowych
  5. Pakt, który Hitler przekreślił. Układ o nieagresji z 1934 roku. „Wschód”. Nr 130, s. 4, 14 maja 1939. 
  6. Anglo-Polish communiqué issued on April 6, 1939 Było ono rozwinięciem jednostronnych gwarancji brytyjskich z 31 marca 1939, a zostało następnie rozwinięte w polsko-brytyjski układ sojuszniczy 25 sierpnia 1939.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]