Przejdź do zawartości

Gerard Kusz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gerard Kusz
Biskup tytularny Tagarbali
Ilustracja
Gerard Kusz (2020)
Oboedientia et pax
Posłuszeństwo i pokój
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

23 października 1939
Dziergowice

Data i miejsce śmierci

15 marca 2021
Gliwice

Biskup pomocniczy gliwicki
Okres sprawowania

1992–2014

Biskup pomocniczy opolski
Okres sprawowania

1985–1992

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

24 czerwca 1962

Nominacja biskupia

8 lipca 1985

Sakra biskupia

15 sierpnia 1985

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

15 sierpnia 1985

Miejscowość

Opole

Miejsce

katedra Podwyższenia Krzyża Świętego

Konsekrator

Józef Glemp

Współkonsekratorzy

Henryk Gulbinowicz
Alfons Nossol

Gerard Alfons Kusz[1] (ur. 23 października 1939 w Dziergowicach, zm. 15 marca 2021 w Gliwicach) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii, biskup pomocniczy opolski w latach 1985–1992, biskup pomocniczy gliwicki w latach 1992–2014, od 2014 biskup pomocniczy senior diecezji gliwickiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 23 października 1939 w Dziergowicach. W latach 1953–1957 kształcił się w Męskiej Szkole Ogólnokształcącej im. Jana Kasprowicza w Raciborzu, uzyskując świadectwo dojrzałości[1]. W latach 1957–1962 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Śląska Opolskiego w Nysie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 24 czerwca 1962 w katedrze Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu biskup Franciszek Jop, delegat Prymasa Polski z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego w Opolu. W 1974 rozpoczął studia specjalistyczne w zakresie katechetyki i pedagogiki w Instytucie Pastoralnym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[2]. W 1976 uzyskał magisterium-licencjat, a w 1978 doktorat z teologii na podstawie dysertacji Koncepcja katechezy biblijnej według Bruno Drehera[2][3]. Specjalizację pogłębiał w 1978 w Instytucie Katechetycznym w Monachium[2].

W latach 1962–1964 pracował jako wikariusz w parafii Chrystusa Króla w Gliwicach, następnie w latach 1964–1973 w parafii katedralnej Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu[4]. W latach 1973–1974 był notariuszem kurii diecezjalnej[2]. W latach 1980–1985 pełnił funkcję diecezjalnego wizytatora nauki religii, a w latach 1980–1990 kościelnego cenzora książek religijnych. Od 1982 do 1985 był sekretarzem rady kapłańskiej i kolegium konsultorów[4].

W latach 1973–1974 był prefektem i prokuratorem w Wyższym Seminarium Duchownym Śląska Opolskiego w Opolu (kształcącym kleryków ostatniego roku)[2][5]. W 1978 rozpoczął w nim prowadzenie wykładów z kate­chetyki, pedagogiki i teologii pastoralnej. W latach 1983–1985 sprawował urząd jego wicerektora[6]. W latach 1978–1987 prowadził wykłady zlecone z katechetyki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim[2]. Pełnił też funkcje człon­ka Rady Naukowej Diecezjalnego Instytutu Pa­storalnego w Opolu (filia KUL) i prezesa wojewódzkiego oddziału Towarzystwa Przyjaciół KUL w Opolu[6].

8 lipca 1985 został prekonizowany bisku­pem pomocniczym diecezji opolskiej ze stolicą tytularną Tagarbala. Święcenia biskupie otrzymał 15 sierpnia 1985 w katedrze Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, z towarzyszeniem kardynała Henryka Gulbinowicza, arcybiskupa metropolity wrocławskiego, i Alfonsa Nossola, biskupa diecezjalnego opolskiego[2]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Oboedientia et pax” (Posłuszeństwo i pokój)[7]. W diecezji został ustanowiony wikariuszem generalnym[2]. Zajmował się sprawami: katechetycznymi, rekolekcyjno-formacyjnymi laikatu, wizytacji diecezjalnych, kultury chrześci­jańskiej, Klubów Inteligencji Katolickiej i Towarzystwa Przyjaciół KUL na terenie diecezji. Pełnił opiekę nad raciborskim rejonem duszpaster­skim[2][6]. W latach 1987–1992 był członkiem rady kapłańskiej i kolegium konsultorów[4].

25 marca 1992 został mianowany biskupem pomocniczym nowo ustanowionej diecezji gliwickiej. W diecezji objął funkcje wikariusza generalnego i przewodniczącego Wydziału Nauki i Kultury Chrześcijańskiej[6]. Został też członkiem rady kapłańskiej i kolegium konsultorów[4]. 15 listopada 2014 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego gliwickiego[8][9].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski objął funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Wychowa­nia Katolickiego[6]. Wszedł w skład Komisji ds. Katechetycznych i Komisji ds. Duszpasterstwa Rolników[2].

Zmarł 15 marca 2021 w Gliwicach[10]. 20 marca 2021 po mszach pogrzebowych w katedrze Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Gliwicach[11] i kościele św. Anny w Dziergowicach został pochowany w grobowcu przy dziergowickim kościele[12].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Biogram Biskupa Gerarda Kusza. kuria.gliwice.pl (arch.). [dostęp 2016-11-04].
  2. a b c d e f g h i j K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 79–80. ISBN 83-7052-900-3.
  3. 25-lecie sakry bp. Gerarda Kusza. ekai.pl (arch.), 2010-06-30. [dostęp 2021-05-09].
  4. a b c d Nota biograficzna Gerarda Kusza na stronie Katedry Katechetyki i Teologii Pastoralnej Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego. katechetyka.diecezja.opole.pl (arch.). [dostęp 2013-08-20].
  5. G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 203–204. ISBN 83-911554-0-4.
  6. a b c d e Nota biograficzna Gerarda Kusza na stronie diecezji gliwickiej. kuria.gliwice.pl. [dostęp 2021-05-09].
  7. Gerard Kusz na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-11-04].
  8. Rinuncia dell’Ausiliare di Gliwice (Polonia). press.vatican.va, 2014-11-15. [dostęp 2014-11-15]. (wł.).
  9. Gliwice: Rezygnacja bp. Gerarda Kusza. episkopat.pl (arch.), 2014-11-15. [dostęp 2016-11-04].
  10. Diecezja gliwicka: zmarł biskup pomocniczy senior Gerard Kusz. niedziela.pl, 2021-03-15. [dostęp 2021-03-15].
  11. P. Żulewski: Kardynał Nycz: Biskup Gerard był katechetą z Ducha. ekai.pl, 2021-03-21. [dostęp 2021-03-21].
  12. Bp Gerard Kusz spoczął w rodzinnych Dziergowicach. ekai.pl, 2021-03-21. [dostęp 2021-03-21].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]