Hank Jones

Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.

Hank Jones

Hank Jones (1985)
Imię i nazwisko	Henry W. Jones, jr
Data i miejsce urodzenia	31 lipca 1918 Vicksburg
Data i miejsce śmierci	16 maja 2010 Nowy Jork
Instrumenty	fortepian
Gatunki	jazz
Zawód	muzyk
Wydawnictwo	Verve, Savoy
Powiązania	Thad Jones, Elvin Jones, Norman Granz, Ella Fitzgerald
Instrument
Fortepian
Zespoły
Thad Jones/Mel Lewis Orchestra The Great Jazz Trio
Multimedia w Wikimedia Commons

Henry W. Jones, jr (ur. 31 lipca 1918 w Vicksburgu, zm. 16 maja 2010 w Nowym Jorku)^[1] – afroamerykański muzyk jazzowy, pianista, aranżer, kompozytor i bandlider. Uhonorowany Narodowym Medalem Sztuk i NEA Jazz Masters Award^[2]. Brat jazzmanów: Thada i Elvina.

Urodził się na Południu Stanów Zjednoczonych, ale dorastał w Pontiac w stanie Michigan, gdzie jego ojciec, Henry senior, diakon w Kościele Baptystów, inspektor ds. drewna oraz bluesowy gitarzysta–amator, kupił trzykondygnacyjny, murowany dom^[4]. Był najstarszy z sześciorga rodzeństwa i już w dzieciństwie nazywano go „Hankiem”. Rodzina była bardzo muzykalna, ale blues i jazz, mimo młodzieńczych zainteresowań ojca, nie należały do ulubionych gatunków w domu. Jego matka, Olivia, śpiewała pieśni religijne i grała na fortepianie. Grały na nim również jego dwie siostry. Natomiast dwaj bracia tak jak on zostali muzykami jazzowymi: Thad – trębaczem, a Elvin – perkusistą. Od dzieciństwa pobierał lekcje klasycznej gry na fortepianie^[4]. Jak twierdził: „Nigdy nie ćwiczyłem z własnej woli, musieli mnie przymuszać”^[4]. Natomiast chętnie słuchał bluesa oraz nagrań wybitnych pianistów jazzowych: Arta Tatuma, Fatsa Wallera, Duke’a Ellingtona, Earla Hinesa i Teddy'ego Wilsona^[1][4]. Mając trzynaście lat zaczął występować w lokalnych orkiestrach, jeżdżących z koncertami do miast w Michigan i Ohio. Podczas jednego z wyjazdów poznał saksofonistę Lucky'ego Thompsona, który w 1944 rekomendował go do pracy w zespole trębacza i wokalisty „Hot Lips” Page’a w nowojorskim klubie Onyx^[2].

Po przyjeździe do Wielkiego Jabłka często słuchał czołowych muzyków bebopowych oraz doskonalił swój warsztat pianistyczny, adaptując się do nowej stylistyki. W tym czasie grał w zespołach Johna Kirby’ego, Colemana Hawkinsa, Andy’ego Kirka, Billy’ego Eckstine’a i Howarda McGhee. Od 1947 do 1951 występował z grupą muzyków na koncertach Jazz at the Philharmonic, organizowanych przez Normana Granza. Dzięki nim został pianistą w zespole Elli Fitzgerald, pracując z nią w latach 1948–1953. W 1952 i 1953 dokonał również nagrań z Charlie’em Parkerem^[5]. Zdobyte doświadczenia sprawiły, że zdaniem krytyków „jego pianistyka stała się wyrafinowana, elokwentna, liryczna i nieskazitelna”^[4].

Później współpracował z takimi artystami jak Benny Goodman, Artie Shaw, Milt Jackson i Cannonball Adderley. Jego nabyta z biegiem czasu wszechstronność przydała mu się jako sidemanowi związanemu przez siedemnaście lat (1959–1975) z orkiestrami koncernu CBS^[2]. Grał w studyjnej grupie muzycznej występującej w „Ed Sullivan Show” i akompaniował m.in. Frankowi Sinatrze^[4]. W tym czasie współpracował także z zespołami scenicznymi z Broadwayu, zarówno jako pianista jak i dyrygent. Uczestniczył m.in. w inscenizacji musicalu Ain't Misbehavin'^[3]. 19 maja 1962 akompaniował aktorce Marilyn Monroe w słynnym wykonaniu piosenki Happy Birthday, Mr President, którą zaśpiewała dla Johna Fitzgeralda Kennedy’ego w nowojorskiej sali Madison Square Garden z okazji przypadających za dziesięć dni jego urodzin^[3]. Od 1966 był stałym pianistą w Thad Jones/Mel Lewis Orchestra, big-bandzie współprowadzonym przez jego brata^[2].

Pod koniec lat 70. oraz w następnym dziesięcioleciu intensywnie nagrywał jako solista, w duetach z innymi pianistami (Johnem Lewisem i Tommym Flanaganem) oraz szeregiem małych zespołów, zwłaszcza z The Great Jazz Trio. Grupa przyjęła swoją nazwę w 1976, kiedy podjął pracę w nowojorskim klubie The Village Vanguard. Przez kilka lat istnienia w składzie zespołu pojawili się: kontrabasiści – Ron Carter, Buster Williams, Eddie Gómez oraz perkusiści – Tony Williams, Al Foster i Jimmy Cobb. Trio nagrywało także z trębaczem Artem Farmerem, saksofonistą Bennym Golsonem i wokalistką Nancy Wilson. W 1994 wziął udział w projekcie kontrabasisty Charlie’ego Hadena i razem z nim nagrał album pt. Charlie Haden & Hank Jones – Steal Away – Spirituals, Hymns and Folk Songs. W następnym roku uczestniczył w nagraniach muzyki Afro-pop, realizowanych przez zespół The Mandinkas z Mali. Ukazały się one na płycie „Sarala”.

W swojej długoletniej karierze nagrał ponad sześćdziesiąt albumów jako lider oraz kilkakrotnie więcej jako sideman^[3]. Za swoje dokonania otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia.

Zmarł po krótkiej chorobie w Calvary Hospital, hospicjum zlokalizowanym w nowojorskiej dzielnicy Bronx^[6]. Miał 91 lat.

Jego żona miała na imię Theodosia^[6]. Byli ze sobą do jego śmierci.

• 1948 Hank Jones’ Be-bop Piano (Mercury)
• 1951 Night Music – Hank Jones–Milt Jackson–James Moody–Howard McGhee–Dodo Marmarosa (Dial Records)
• 1952 A Date With... James Moody–Howard McGhee–Milton Jackson–Ray Brown–Hank Jones–J.C. Heard (Vogue Records)
• 1955
  • The Jazz Trio of Hank Jones (Savoy)
  • Bluebird (Savoy)
  • The Hank Jones Quartet-Quintet (Savoy)
• 1956
  • Have You Met Hank Jones (Savoy)
  • Hank Jones’ Quartet (Savoy)
  • The Rhythm Section – Milt Hinton–Osie Johnson–Hank Jones–Barry Galbraith (Epic)
  • Urbanity (Clef)
• 1958
  • Keepin’ Up with the Joneses – The Jones Brothers (Metro Jazz)
  • The Talented Touch (Capitol)
• 1959 Porgy and Bess – Swingin’ Impressions by Hank Jones (Capitol)
• 1962 Hank Jones and Dean Kay – Arrival Time (RCA)
• 1964 This Is Ragtime Now! (ABC/Paramount)
• 1966 Happenings (Impulse! Records)
• 1977
  • Just for Fun (Galaxy)
  • ’Bop Redux (Muse Records)
• 1978
  • Groovin’ High (Muse)
  • The Great Jazz Trio – At The Village Vanguard (East Wind)
  • Compassion (Black & Blue)
• 1979 Hank Jones – Ain’t Misbehavin’ (Galaxy)
• 1992 Hank Jones – Handful of Keys - The Music of Thomas „Fats” Waller (Gitanes)
• 1993 Upon Reflection (Verve)
• 1994 Upon Reflection – The Music of Thad Jones (Verve)
• 1995
  • Hank Jones with Cheick-Tidiane Seck & The Mandinkas – Sarala (Verve/Gitanes)
  • Charlie Haden & Hank Jones – Steal Away – Spirituals, Hymns and Folk Songs (Verve)
• 2005 For My Father (Justin Time)
• 2006 Hank Jones–Christian McBride–Jimmy Cob – West of 5th (Chesky Records)

Z Cannonnballem Adderleyem

• 1959 Somethin’ Else (Blue Note)

Z Ellą Fitzgerald

• 1962 Ella Fitzgerald – Rhythm Is My Business (Verve)

z Curtisem Fullerem

• 1957 New Trombone (Prestige)
• 1962 Cabin in the Sky (Impulse!)

Z Dizzym Gillespie’em

• 1960 A Portrait of Duke Ellington (Verve)
• 1975 The Bop Session – Dizzy Gillespie–Sonny Stitt–John Lewis–Percy Heath–Max Roach–Hank Jones (Sonet)

Z Jazz at the Philharmonic

• 1949 Norman Granz’ Jazz at the Philharmonic Vol. 9 (Mercury/Verve)
• 1965 JATP – Highlights from Jazz at the Philharmonic (Verve)
• 1972 Norman Granz’ Jazz at the Philharmonic – J.A.T.P. in Tokyo – Live at the Nichigeki Theatre 1953 (Verve)
• 1974 Norman Granz’ Jazz at the Philharmonic – 1950s (Verve)
• 1989 Jazz at the Philharmonic 1957 – Featuring Ella Fitzgerald (Tax)

Z Charlie’em Parkerem

• 1957 Now’s The Time – The Quartet of Charlie Parker (Verve)

• 1989 NEA Jazz Masters Award
• 2005 Doktorat honorowy Berklee College of Music^[7]
• 2003 Umieszczenie na Jazzowej Ścianie Sławy (Jazz Wall of Fame) – wyróżnienie przyznane przez Amerykańskie Stowarzyszenie Kompozytorów, Autorów i Wydawców (ASCAP)^[4]
• 2008 National Medal of Arts
• 2009 Grammy Lifetime Achievement Award

• Hank Jones, allmusic.com
• NEA Jazz Masters – Hank Jones, National Endowment for the Arts
• Hank Jones, encyclopedia.com

• Dyskografia Hanka Jonesa, Discogs