Przejdź do zawartości

Humberto Maschio

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Humberto Maschio
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 lutego 1933
Avellaneda

Data śmierci

20 sierpnia 2024

Wzrost

176 cm

Pozycja

napastnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1953 Quilmes
1954–1957 Racing Club 92 (28 )
1957–1959 Bologna 43 (13)
1959–1962 Atalanta 80 (22)
1962–1963 Inter 15 (4)
1963–1966 Fiorentina 40 (11)
1966–1968 Racing Club 47 (16)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1956–1957  Argentyna 18 (18)
1962  Włochy 4 (0)
W sumie: 22 (18)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1969 Argentyna
1972 Kostaryka
1985 Blooming
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Humberto Dionisio Maschio (ur. 20 lutego 1933 w Avellaneda, zm. 20 sierpnia 2024[1]) - były argentyński piłkarz grający na pozycji napastnika.

Był zarówno dobrym strzelcem jak i dryblerem, jednak jego największym atutem było myślenie na boisku – stąd przydomek Bocha (czyli głowa)

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Piłkarz rozpoczął piłkarską w stołecznym Arsenalu Sarandí, skąd przeniósł się do Quilmes.

W 1954 roku został piłkarzem Racingu, gdzie zadebiutował u boku Omara Corbatty i Antonio Angelillo. W 1957 roku po znakomitym w wykonaniu piłkarza turnieju Copa América, wyemigrował do Włoch, czym u kibiców argentyńskich zarobił sobie na miano tzw. „brudnej twarzy”. W trakcie gry na Półwyspie Apenińskim grał dla kilku klubów min. Bolognii, Atalanty, Interu Mediolan (Scudetto w 1963 roku) czy ACF Fiorentina (Puchar Włoch 1966) W roku 1966 za namową trenera klubu Juana José Pizzuttiego, wrócił do ojczyzny, po raz drugi został zawodnikiem Racing Club. Jesień kariery był dla zawodnika niezwykle owocna - Maschio wraz z drużyną zdobył dwa najbardziej prestiżowe trofea - Copa Libertadores i Puchar Interkontynentalny w 1967 roku.

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Dla reprezentacji Argentyny rozegrał 12 spotkań w których zdobył 12 bramek. Był częścią drużyny, która zwyciężyła w Copa América 1957.

W 1962 został powołany do kadry Włoch na mistrzostwa świata 1962. Na turnieju był kapitanem zespołu i głównym „bohaterem” tzw. „Bitwy w Santiago”, czyli serii brutalnych incydentów jakie miały miejsce w trakcie spotkania z reprezentacją Chile (chilijski piłkarz złamał mu nos w trakcie bójki). Włosi odpadli z turnieju już po fazie grupowej, a piłkarz zdecydował się zakończyć karierę reprezentacyjną.

Łącznie w reprezentacji Włoch rozegrał cztery spotkania.

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery został trenerem. Krótko i bez sukcesów prowadził reprezentację Argentyny i Kostaryki oraz boliwijskie Blooming.

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]

Klubowe

[edytuj | edytuj kod]
Inter Mediolan
Fiorentina
Racing Club

Reprezentacyjne

[edytuj | edytuj kod]
Argentyna

Literatura

[edytuj | edytuj kod]
  • Tomasz Wołek, Encyklopedia piłkarska FUJI: Copa America. Historia mistrzostw Ameryki Południowej 1910-1995, Wydawnictwo GiA, Katowice 1995, ISBN 83-902751-2-0, str. 114

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Diario Deportivo Olé, Murió Maschio, campeón del mundo con Racing y de América con Independiente [online], Olé, 20 sierpnia 2024 [dostęp 2024-08-21] (hiszp.).