Przejdź do zawartości

Otis Spann

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Otis Spann
Data i miejsce urodzenia

21 marca 1930
Belzoni, Missisipi, USA

Data i miejsce śmierci

24 kwietnia 1970
Chicago, Illinois

Przyczyna śmierci

rak

Instrumenty

wokalista, fortepian, organy, harmonijka

Typ głosu

tenor

Gatunki

blues chicagowski, miejski blues

Zawód

muzyk

Aktywność

1944-1970

Wydawnictwo

Chess Records, Decca Records, Fontana Records, Testament Records, Prestige Records, Vanguard Records, Blue Horizon

Powiązania

Little Brother Montgomery

Współpracownicy
Muddy Waters, Memphis Slim, Roosevelt Sykes, Louis Myers, Howlin’ Wolf, Bo Diddley, Robert Lockwood Jr., Johnny Young, Johnny Shines, Buddy Guy, Johnny Young, Junior Wells
Instrument
fortepian

Otis Spann (ur. 21 marca 1930[1] lub 21 marca 1924[2], zm. 24 kwietnia 1970) – amerykański bluesman, wokalista, pianista reprezentujący blues chicagowski i blues miejski.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Jackson w Missisipi w hrabstwie Hinds lub w Belzoni w hrabstwie Humphreys w Missisipi. Ojcem był pianista Friday Ford, a matką Josephine Erby – śpiewająca gitarzystka, która występowała m.in. z Memphis Minnie i Bessie Smith. Był jednym z ich pięciorga dzieci. Jednak był wychowywany przez ojczyma Franka Houstona Spanna, który był kaznodzieją i muzykiem[3][4].

Od dziecka pracował na farmie, lecz w wieku 7 lat nauczył się grać na fortepianie. Jego nauczycielami byli ojciec, ojczym i Little Brother Montgomery[3].

Wkrótce grał na fortepianie podczas nabożeństw w kościele jego ojca w Jackson. W 1939 r. wygrał konkurs dla amatorów, który odbył się w Alamo Theatre. Razem z przyjacielem Little Johnnym Jonesem zaczął występować na lokalnych prywatkach. W połowie lat 40. XX w. rozpoczął naukę w Campbell Jr College. W latach 1944–1946 był profesjonalnym graczem futbolowego teamu Bells oraz bokserem. Często także występował z lokalnymi zespołami w barach, klubach i tawernach w rejonie Jackson[3][4].

Po wstąpieniu do armii amerykańskiej służył w Japonii i Niemczech[3].

W 1947 r., po śmierci matki, wyjechał do Chicago. Zaczął występować w klubach, najpierw solo, a później z gitarzystą z Luizjany Morrisem Pejoe oraz Big Maceo, który wywarł wpływ na ukształtowanie się stylu Spanna. W rok później założył własny zespół, z którym występował w Tick Tock Lounge. W 1950 r. w zespole tym grali Forest City Joe i Francis Clay[3].

W 1953 r. rozpoczął nagrywać płyty jako muzyk zespołu Muddy Watersa[5].

W 1954 r. dokonał swoich pierwszych własnych nagrań (dla firm Checker i Chess, na których towarzyszyli mu George Smith (harmonijka), B.B. King (gitara), Robert Lockwood Jr. (gitara), Muddy Waters (gitara basowa) i nieznany perkusista[6].

Chociaż był stałym członkiem grupy Watersa w latach 1953-1969 (zastąpił Big Maceo), to występował i nagrywał także z innymi muzykami. W 1953 r. występował z zespołem Louis Myers Band w lokalnych chicagowskich klubach. W 1954 r. nagrywał z Howlin’ Wolfem, w następnym roku nagrywał z Bo Diddleyem[3].

Od 1955 r. został stałym pianistą firmy Chess i dokonał wielu nagrań zarówno firmowanych przez siebie, jak i innych muzyków.

W 1958 r. odbył tournée z Muddy Waters Band oraz Chris Barber Band po Wielkiej Brytanii. Wystąpili na Leeds Festival w Londynie[3].

W 1960 r. nagrywał z Robertem Jr Lockwoodem dla firm Candid i Barnaby w Nowym Jorku. Następnie z zespołem Muddy Watersa wystąpił na Newport Jazz Festival w Newport w stanie Rhode Island. Koncert został sfilmowany. Później dokonał nagrań firmowanych przez Howlin’ Wolfa dla firmy Chess oraz firmowanych przez siebie dla firmy Decca Records[3].

Na początku lat 60. grał w klubie Smitty's Corner w Chicago. W 1961 r. wystąpił w grupie Muddy Watersa w Carnegie Hall w Nowym Jorku[3].

W 1963 r. występował w Copa Cabana Club w Chicago. W tym samym roku wziął udział w American Folk Blues Festival, koncertując w Europie. Jeden z koncertów był transmitowany przez stację TV Granada w Londynie pod tytułem „I Hear the Blues”. Następnie nagrywał dla firmy Fontana Records w Bremie w Niemczech oraz dla Storyville Records w Kopenhadze[3].

W 1964 r. z Muddy Waters Band wystąpił na Chicago Folk Music Festival i dokonał nagrań dla firmy Testament Records. Wziął udział w Hunter College Blues Concert w Nowym Jorku. Następnie odbył tournée po Anglii w ramach American Blues Caravan. Jeden z koncertów był transmitowany przez Granada-TV w Londynie jako Blues & Gospel Train. Przy okazji dokonał nagrań dla Decca Records oraz jej filii Ace of Clubs. Następnie odbył tournée po Francji. Po występach w chicagowskim Pepper’s Lounge wystąpił na Newport Folk Festival w Newport[3].

W 1965 r. wystąpił na Downbeat Jazz Festival w Chicago i dokonał nagrań dla firmy Prestige Records w Chicago. Następnie wziął udział w sesji nagraniowej Johnny’ego Younga dla firmy Arhoolie Records[3].

W 1966 r. występował w klubie Slug's, a następnie w klubie Cafe A-Go-Go w Nowym Jorku. Nagrywał także dla nowojorskiej firmy Spivey Records, a następnie dla Vanguard Records w Chicago, potem dla BluesWay w Nowym Jorku. Oprócz tego nagrywał także z Johnnym Shinesem dla firmy Testament Records[3].

W 1968 r. wystąpił na Monterey Jazz Festival w Monterey w Kalifornii. Nagrywał także z Buddym Guyem dla firmy Vanguard w Chicago, a później z Johnnym Shinesem dla firmy Blue Horizon w Chicago. Odbył tournée w Muddy Waters Band po USA[3].

W latach 1968–1969 występował w klubie Eagle's w Seattle w stanie Waszyngton.

W 1969 r. występował w Winterland w San Francisco i w Electric Circus w Nowym Jorku. Nagrywał także dla firmy BluesTime w Nowym Jorku. Następnie z własnym zespołem wystąpił na Chicago Blues Festival w Chicago. Odbył również tournée po Anglii i Szkocji w ramach American Folk Blues Festival. Występował również w Ronnie Scott Club w Londynie. W 1970 r. TV BBC-2 nadała zarejestrowany występ zatytułowany „Jazz Scene at Ronnie Scott's”. Koncertował także na Jazz Expo '69 w Londynie, a po powrocie do USA w Fillmore East w Nowym Jorku, w Washington Square Methodist Church w Nowym Jorku. Następnie dokonał nagrań z Johnnym Youngiem dla Blue Horizon w Chicago, dla firmy Spivey w Nowym Jorku i z duetem Junior Wells i Buddy Guy dla Delmark Records w Chicago[3].

W 1970 r. nagrał ścieżkę dźwiękową dla brytyjskiego filmu „Blues Like Showers of Rain”.

Z powodu choroby musiał zaprzestać dzielności artystycznej. Był leczony w Cook County Hospital w Chicago, gdzie zmarł na raka 24 kwietnia 1970 r. Został pochowany na Burr Oak Cemetery w Worth w stanie Illinois[3].

Był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Ola Marie w latach 40. XX w. Około 1967 r. poślubił piosenkarkę Mahalię Lucille Jenkins, znaną bardziej jako Lucille Spann. Był najbliższym kuzynem pieśniarza Johnny’ego Jonesa[3].

Ocena i krytyka

[edytuj | edytuj kod]

W 1980 r. został wprowadzony do Blues Hall of Fame.

Był idealnym akompaniatorem, który atakował klawiaturę z energią i ogniem. Oprócz tego był także ważnym artystą bluesa na własnych prawach. Był obdarzony szczególnym przyciemnionym głosem, który brzmiał intymnie i w czasie występów był w stanie w każdym utworze ukazać jak i dlaczego blues powstaje. Pomimo tego śpiewał raczej niechętnie, skupiając się raczej na klawiaturze niż na kontakcie z publicznością[7]

Swój styl ukształtował pod wpływem takich muzyków jak Leroy Carr, Coot Davis, Tommy Johnson, Big Maceo Merriweather, Little Brother Montgomery i Roosevelt Sykes[3].

Jego styl i mistrzostwo w wykonywaniu bluesa stawia go wśród największych pianistów bluesowych ery powojennej. Wywarł wpływ na wszystkich współczesnych pianistów bluesowych[4].

Wybrana dyskografia i filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Płyty/CD

  • Otis Spann Is the Blues (1960, reedycja poszerzona w 1991 r.)
  • Portrait in Blues (1963)
  • Piano Blues (1963)
  • The Blues of Otis Spann (1963, poszerzona reedycja w 1993)
  • Blues Masters, Vol. 10 (1964)
  • Otis Spann's Chicago Blues: Nobody Knows My Troubles (1966, poszerzona reedycja w 1994 r.)
  • The Blues Is Where It's At (1967, reedycja z 1995 r. poszerzona o Bottom of the Blues wydana jako Down to Earth: The Bluesway Recordings)
  • Biggest Thing Since Colossus (1969, z Fleetwood Mac, poszerzona reedycja z 2006 The Complete Blue Horizon Sessions)
  • Cracked Spanner Head (1969, reedycja w 2005 r. z The Blues of Otis Spann)
  • Candid Spann, Vols. 1-2 (1983)
  • Live the Life (1997, z Muddy Watersem)
  • Otis Spann's Chicago Blues (1997)
  • The Best of Vanguard Years (1999)
  • Last Call: Live at Boston Tea Party, April 2, 1970 (2000)

DVD

  • American Folk Blues Festival 1962-1969, Vol. 3 (2004)
  • Muddy Waters: Got My Mojo Working. Rare Performances 1968-1978 (2000)
  • Muddy Waters: Classic Concerts (2006)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Sheldon Harris. Blues Who’s Who. Str. 476
  2. Bob Eagle, Eric S. LeBlanc Blues – A Regional Experience. Santa Barbara. Praeger Publishers, 2013. Str. 195
  3. a b c d e f g h i j k l m n o p q r Sheldon Harris. Blues Who’s Who. Str. 478
  4. a b c Marek Jakubowski. Blues, str. 560
  5. Mike Leadbitter, Leslie Fancourt, Paul Pelletier. Blues Records 1943-1970. Volume Two L to Z. Str. 286
  6. Mike Leadbitter, Leslie Fancourt, Paul Pelletier. Blues Records 1943-1970. Volume Two L to Z. Str. 516
  7. Francis Davis. The History of the Blues. Str. 194

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Sheldon Harris. Blues Who’s Who. Da Capo Press. Nowy Jork, 1991. ISBN 0-306-80155-8.
  • Marek Jakubowski, Blues, Poznań: Oficyna Wydawnicza Atena, 2008, ISBN 978-83-923700-2-4, OCLC 297867071.
  • Francis Davis. The History of the Blues. The Roots, the Music, the People from Charley Patton to Robert Cray. Hyperion. Nowy Jork, 1995. ISBN 0-7868-6052-9
  • Mike Leadbitter, Leslie Fancourt, Paul Pelletier. Blues Records 1943-1970 "The Bible of the Blues". Volume Two L to Z. Record Information Services. Londyn, 1994. Str. 808. ISBN 0-907872-25-5