Najciekawsze materiały do: Dungeon Siege

To jest chyba moja ulubiona gra, ma w sobie taki urok, że przeszedłem ją już kilka razy i mi się nie znudziła, a nawet mam ochotę zrobić to jeszcze raz. Polecam!!!

świetny, bardzo grywalny cRPG akcji. w tym cRPG można obrócić kamerą, mamy dokładny przegląd otoczenia, możemy w pełni delektować się grą i jej grafiką - zdecydowanie lepiej niż gdy jest widok izometryczny z unieruchomioną kamerą - są wtedy zasłaniane elementy gry. moim zdaniem najlepsza część serii i wzór do naśladowania dla innych cRPGów

Świetna gra jak na tamte czasy :) Niestety z każdą kolejną częścią było już tylko gorzej. Ostatnia to dla mnie kompletne dno. Ale do pierwszej części z pewnością jeszcze kiedyś wrócę :)

Moja pierwsza gra w którą grałam z tego gatunku. Mam do niej duży sentyment... Gdyby nie znajomy brata, który przynosił mu gry na komputer nigdy pewnie nie polubiłabym grania :)

Jedna z lepszych gier w jakie gralem, mam ja na kompie do dzis. Dalbym dyche bez zastanowienia

świetna gra

Muszę w końcu zagrać - właśnie mam chęć na starsze gry (M&M VI czeka już na zainstalowanie), a przyznaję, że w Dungeon Siege nigdy nie grałem :D

hehe, pamiętam to

Szkoda, że o tym wtedy nie wiedziałem... Zbierałem wszystko na muły, a potem odbywałem dłuugą podróż do ostatniego miasta.

Ciągle się odbijam od tego tytułu. Dochodzę do pewnego momentu i jestem znudzony. Niby wszystko jest ok i fajnie się sieka wrogów, ale brakuje mi jakiejś ciekawszej fabuły by zachęcić do gry dalej.

Bohater zwany przez niektórych Rolnikiem wstaje idzie po kij i tłucze potwory co mu się po miedzy kręcą, a potem tłucze więcej potworów co to mu po ścieżynie się kręcą, a potem tłucze te potwory co mu przy stawie łażą, a potem te co mu chodzą przy górce i tak dalej. Tak mniej więcej wygląda rozgrywka w tej grze no i nie da się tu za wiele więcej dodać. Prosty efekt romansu hack and slasha na miarę Diablo z izometrycznym rpgiem drużynowym z cyklu całej serii gier dziejących się w Forgotten Realms. Pytanie brzmi: czy to udana sprawa jest? Odpowiedź jest bardzo prosta- tak. Gra chociaż liniowa niesamowicie, fabularnie absolutnie nieskomplikowana i pozbawiona całkowicie jakichkolwiek minimalnie ciekawych postaci, to broni się gejmplejem. Graficznie gra o dziwo się broni nawet dzisiaj, co mnie osobiście zdziwiło bo jest rok 2021 a nadal lokacje są całkiem całkiem i elementy składowe tych lokacji jak stoły, kamloty, drzewa, jakieś ruiny etc. wyglądają też nieźle, postacie za to już gorzej ale trudno w końcu tytuł za niedługo 20 lat będzie miał na karku. Muzycznie gra jest tak se o- nic to ciekawego ale też nie ma tam straszności. Gameplay jest dobry ale ma swój minus, którym jest okropna powtarzalność. Drugim ważnym problemem jest spłycenie elementów rpgowych. Sprowadzono statystyki do trzech liczb określających jak potężne przedmioty możemy nosić, oraz do liczb opisujących umiejętność posługiwania się daną bronią, która to podnosi jedynie obrażenia ową zadawane i tak naprawdę nie ma na za wiele rzeczy wpływu żadnego. Dodatkowo jeszcze, nie ma tutaj ani żadnych klas postaci ani ograniczeń rozwoju, to sprawia, że każdego chętnego do wspólnej wojaczki można przerobić w dowolny sposób, więc zamiast bycia wojownikiem takowy kończy jako mag lub łucznik. Ta mechanika dodaje jeszcze jeden efekt, czyli jeszcze bardziej umniejszenie postaci drugoplanowych do roli losowego npca bez imienia. Lokacje w grze są zróżnicowane, co jest bardzo fajnym elementem rozgrywki, bo każda mapa jest od siebie inna (las, wybrzeże, krypty, podziemia, jaskinie, tundry, tajgi, bagna) ale niestety są one dosyć puste. Ładne i z elementami, które są także dobrze wykonane ale jest za mało tych przedmiotów żeby zniwelować to poczucie. Dużym plusem jest płynne przechodzenie przez lokacje, absolutny brak loadingów jest czymś co rzadko się spotyka po dziś dzień i byłem tym pozytywnie zaskoczony, to samo się tyczy wielopłaszczyznowości podziemi czy budynków, w których można wejść na piętro bez wchodzenia na nowo wczytywaną mapę. Jako, że gra jest w pełnym 3D to kamerą można obracać w dowolnym kierunku, co powoduje że bardzo rzadko ale czasami jednak występuje efekt przybliżenia na maksa ekranu, bo kamera natrafiła na jakiś stalaktyt czy drzewo. Ostatnie wyróżnienie mogą dostać potwory, a raczej bossowie, którzy nie dość, że są wymagający to dodatkowo różnią się od siebie i są dosyć interesująco projektowani. Reszta pokrak natomiast jest dosyć prosto zaprojektowana chociaż przynajmniej autorsko pomyślana. Tyle mniej więcej można o tym tytule rzec. Gra jest to nadal grywalna i ma niski próg wejścia ale spłycenie elementów fabuły i charakterystyki postaci powoduje, że jest ona potwornie powtarzalna i da się ją tylko ukończyć kiedy ma się wobec niej sentyment albo kiedy robi się długie przerwy między posiadówkami przy losach Bohatera. Na koniec mogę jeszcze dorzucić, że gra zdecydowanie jest lepsza niż film Bolla ale to chyba każdy zainteresowany wie od dawna, a może jednak nie każdy wie, że W Imię Króla jest filmem na podstawie Dungeon Siege?

Gra sama w sobie jest ok, chociaż w moim odczuciu była nudna i powtarzalna. Może po prostu nie ciągnie mnie do HnS, a była to moja pierwsza pozycja tego typu.
Rzucę parę spostrzeżeń:
- Warto na początku grać bez towarzyszy, bo w kolejnych etapach gry mamy możliwość przyłączenia coraz bardziej wyszkolonych postaci. Więc w praktyce dołączony towarzysz na początku gry, będzie miał gorsze/te same statystyki, co towarzysz dołączony w połowie gry, więc "exp" służący do rozwoju jego umiejętności mógł trafić na nasze konto. Możemy przyłączyć 7 towarzyszy, więc chyba 4-5 pierwszych warto olać, ale są o tym wątki w necie.
- Zauważyłem, że łucznik dużo szybciej się rozwija. Kiedy dołączyłem do drużyny łuczniczkę, miała o kilka poziomów niższy głowny atrybut od mojego, a pod koniec gry mnie przegoniła. Być może wynika to z tego, że większa zręczność daje większą szansę trafienia, a właśnie trafienia przekładają się na rozwój postaci. Nie bez powodu ludzie grają składem 8 łuczników :D