حتماً برای شما هم پیش اومده کتاب نویسنده‌ای رو بخونید و به‌قدری دوستش داشته باشید که با وحشت برید سراغ کتاب‌های دیگه‌ش. نسخهٔ انگلیسی پیش از چاپ “لجحتماً برای شما هم پیش اومده کتاب نویسنده‌ای رو بخونید و به‌قدری دوستش داشته باشید که با وحشت برید سراغ کتاب‌های دیگه‌ش. نسخهٔ انگلیسی پیش از چاپ “لجن صورتی” که به دستم رسید میترسیدم به خوبی “پشتبام” نباشه، اما بعدِ خوندن نصفش فهمیدم این کتاب حتی از جهاتی خیلی بیشتر باب میلمه—ترجمهش رو که شروع کردم پشتبام هنوز منتشر نشده بود و هیچ تصوری از واکنش مخاطبها نداشتم—پشتبام از اون کتاب‌هایی بود که من، برعکس خیلی‌ها، بیشتر مجذوب نحوهٔ نگارش نویسندهش شدم تا موضوع عجیب یا پایان هولناکش. لجن صورتی نقطهٔ مقابل اون رمانه (البته که شباهتهایی داره)؛ روایتی که آرومآروم رخنه میکنه به وجود آدم و به زیبایی فلسفهٔ زندگی رو واکاوی میکنه. در این کتاب هم چیزی که برای من برجسته بود بیماری عجیب و کُشندهای که داره جهان رو نابود میکنه نبود، بلکه توصیفهای گیرای نویسنده، فضاسازی و نگاهش به روابط انسانی بود که من رو مشتاق ترجمه کرد؛ باوجود دشواری متن، از معدود متنهایی بود که از ترجمهٔ تکتک واژههاش و نبوغ نویسندهش لذت بردم. تا حد امکان سعی کردم، پیچیدگیهای زبانی و زمانی متن رو حفظ کنم و برای کیفیت بهتر، علاوهبر نویسنده، از مترجم انگلیسی کتاب هم کمک گرفتم؛ اگر چنین فرصتی رو نداشتم شاید قید ترجمهش رو میزدم.
امیدوارم شما هم اگر خوندینش مثل من غرق دنیای مخوفش بشید و نتونید راحت فراموش کنیدش. ...more
همیشه حس کرده‌م اون‌قدری که باید به داستان کوتاه توجه نمی‌شه و از خیلی‌ها می‌شنوم که علاقه‌ای به داستان کوتاه ندارن چون براشون جذاب نیست و وقتی داسهمیشه حس کرده‌م اون‌قدری که باید به داستان کوتاه توجه نمی‌شه و از خیلی‌ها می‌شنوم که علاقه‌ای به داستان کوتاه ندارن چون براشون جذاب نیست و وقتی داستانی کوتاهه شخصیت یا قصهٔ ماندگاری خلق نمی‌شه، اما خودم هیچ‌وقت چنین باوری نداشتهم؛ حدود ده سالی هم هست با هدف گردآوری داستانهایی از سراسر جهانْ مجموعهداستانها، مجلههایی مثل نیویورکر، گرنتا، پاریسریویو و… رو میخونم. تمام این سالها، کنار کتاب‌هایی که ترجمه میکردم، پیگیر انتخاب و ترجمهٔ داستانهای کوتاه هم بودم. کار راحتی نبود؛ باید از بین داستانهایی که برام جذاب بودن تعدادی رو انتخاب میکردم، برای همین، گاهی داستانها رو چندبار میخوندم تا از انتخابم مطمئن شم.
هیچ ملاک خاصی برای انتخاب داستانهای این مجموعه نداشتهم جز اینکه «بهیادموندنی» باشن؛ بهنظرم علاوه بر جذابیت، بهیادموندنیبودنِ داستان هم بسیار مهمه و اینکه داستانی صرفاً کُلی جایزه گرفته یا تحسین شده دلیلی کافی برای خوببودنش نیست.
بعضی نویسندههای این مجموعه در ایران شناختهشدهترن (مثل رکسان گی، جنت وینترسن، رولد دال) اما بعضیهاشون چندان شناختهشده نیستن یا حتی ناشناختهن (مثل ایمی بندر، لوسیا برلین، بانی جو کمبل)؛ از بعضی نویسندهها یک داستان و از بعضیها بیش از یک داستان ترجمه کرده‌م.
بی‌نهایت خوشحالم بالأخره بخشی از داستانهای منتخبم در نشر مروارید چاپ شده. تمام تلاشم رو کردم داستانهای جذاب، متنوع و تأثیرگذاری رو انتخاب کنم و با اینکه سلیقهها متفاوته، امیدوارم حداقل از بیشتر داستانهای این مجموعه لذت ببرید و فراموششون نکنید. خوشحال میشم بعد خوندن داستانها نظرتون رو بنویسید؛ برام بیاندازه باارزشه....more
خیلی اتفاقی به این رمان بر خوردم و خلاصهٔ داستانش خیلی برام جذاب بود؛ گرفتمش و بیش از هشتاد درصدش رو یک‌نشست خوندم و خوابیدم، ولی برای اولین بار صبحِخیلی اتفاقی به این رمان بر خوردم و خلاصهٔ داستانش خیلی برام جذاب بود؛ گرفتمش و بیش از هشتاد درصدش رو یک‌نشست خوندم و خوابیدم، ولی برای اولین بار صبحِ خیلی زود بیدار شدم که فقط ببینم نویسنده چنین داستانی رو چطوری تموم میکنه. کتاب تموم شد اما به معنای واقعی در ذهن من تازه شروع شد. اینجوری بود که شد هشتمین ترجمهم.
فرناندا تریاس توی کتاب پُشتِبام، با نگفتن یک سری از مسائل، کاری میکنه بدترین اتفاقها رو تصور کنی و همین باعث می‌شه گوشهٔ ذهنت خوش کنه و نتونی فراموشش کنی. کتابش حجم چندانی نداره ولی به قول یکی از منتقدها بعدِ خوندنش باید سه روز کاری بگذره که به زندگی عادیت برگردی. ترجیح میدم چندان از فضای کتاب حرف نزنم چون بهنظرم باید این کتاب رو بیهیچ پیشزمینهای خوند و وارد دنیای ذهنی راوی شد.
*کتاب در ایران با رضایت و اجازهٔ نویسنده منتشر شده....more
اولین باره که برای دومین بار رفته‌م سراغ نویسنده‌ای و همچنین اولین‌‌باره که «رمان» ترجمه کرده‌م. درسته که این رمان تا حد زیادی برگرفته از تجربه‌های شاولین باره که برای دومین بار رفته‌م سراغ نویسنده‌ای و همچنین اولین‌‌باره که «رمان» ترجمه کرده‌م. درسته که این رمان تا حد زیادی برگرفته از تجربه‌های شخصی وینترسن و دیدگاهش به زندگیه (بهویژه اون ۲۵سالی که توی کتاب سرگذشتنامهش ازش نمیگه و ترجیح داده درقالب رمان دربارهش حرف بزنه) اما بههرحال در دستهٔ ادبیات داستانی قرار میگیره. موضوعش ساده و درعینحال بسیار پیچیدهست: عشق! بار اولی که خوندمش به‌قدری درگیرش شدم که تمام مدت فکرم پیش راوی متفاوت و مرموز کتاب بود. وینترسن توی این کتابش جور عجیبی با باورهای مخاطب بازی میکنه و بهخوبی نشون میده داستانْ چندان مهم نیست بلکه شیوهٔ روایته که مهمه؛ تصمیم میگیره داستانی معمولی رو جوری روایت کنه که از یاد نره؛ با کلیشهها بازی میکنه و بهنحوی داستانهای عاشقانهٔ کلاسیک رو به چالش میکشه؛ شیوهٔ روایت چنان هوشمندانه و زیباست که نمیتونم توصیف کنم. رمانْ متن سادهای نداشت و بی‌نهایت استعاریتر و پیچیدهتر از سرگذشتنامهش بود. ترجمهٔ کتاب خیلی آروم پیش رفت… توی سایتی عضو شده بودم که هر روز نقدها و مقالههای دانشجوها رو برام ایمیل میکردن؛ پس دوباره برمیگشتم و متن رو بررسی میکردم. ترجمهٔ (بهتره بگم رمزگشایی!) ۱۹۰ صفحهٔ نسخهٔ انگلیسیش بیش از ۲ سال طول کشید و حالا کتاب منتشر شده و میتونید رمانی رو بخونید که به اعتقاد برخی، یکی از پیچیدهترین، عجیب‌ترین و ساختارشکنترین رمانهای قرنه.
خود وینترسن دربارهش میگه: «توی این کتاب عشق را تعقیب میکنم، عشق را به دام میاندازم، عشق را از دست میدهم، عشق را از تهِ دل میطلبم.» و نیویورکتایمز دربارهش مینویسه: «یک عاشقانهٔ فیلسوفانه. تابهحال هیچکس اینگونه به مقولهٔ عشق نگاه نکرده...»
مقولهٔ مرگ هیچ‌وقت برام عادی نبوده و نمی‌شه. شده به مرگ عزیزانتون فکر کنید و حتی از تصور نبودنشون وحشت کنید؟ من که بارها، خواه‌ناخواه، به این موضوع فکمقولهٔ مرگ هیچ‌وقت برام عادی نبوده و نمی‌شه. شده به مرگ عزیزانتون فکر کنید و حتی از تصور نبودنشون وحشت کنید؟ من که بارها، خواه‌ناخواه، به این موضوع فکر کرده‌م.... تصمیم نداشتم سال ۹۸ جز کتاب «زندگی ربوده‌شده» کتابی رو ترجمه کنم. روزی که ترجمه رو شروع کردم با خودم قرار گذاشتم تا وقتی کتابی درگیرم نکرد و باعث نشد با خودم بگم “چرا تا الان ترجمه نشده؟” بههیچوجه سراغ ترجمهش نرم! کتاب «مُردن» برای اولینبار کاری کرد که ۶ صبح، وقتی کتاب رو کامل خوندم، برم جلوِ لپتاپ و ترجمهش رو شروع کنم. هر کتابی سختیهای خودش رو داره، اما این کتاب جوری دیگه‌ای سخت بود چون از موضوع پُررمزوراز مرگ میگفت. همهمون بالاخره میمیریم؛ برای همین، بهگمونم موضوع عجیب این کتاب بیشتر آدمها رو درگیر کنه. کتابی که از روزهای پایانی زندگی نویسنده‌ای استرالیایی میگه که روزگاری مثل همهمون بچه بوده، جوونی کرده، عاشق شده، خانواده داشته، از دستشون داده.... اما حالا داره میمیره. میدونه مدت زیادی زنده نیست، پس قلمش رو برمیداره و از «مُردن» مینویسه؛ از ترسهاش، از باورهاش، از افکارش، از دیدگاهش به مرگ و زندگی، از اینکه چه حالی داره که میدونه زیاد زنده نمیمونه!
صحبت از این کتاب سختتر از اونیه که فکرش رو میکنید. حجمی نداره؛ ۱۵۴ صفحهست اما تمومش که میکنی انگار حقایقی رو بهت گفتند که دوست نداشتی بهشون فکر کنی و بعد خوندن کتاب نمیتونی فراموششون کنی....
☘️☘️☘️☘️☘️
بخشی از کتاب:
فقدانها میتوانند روی هم تلنبار شوند... بعضی روزها که برای ذهنآگاهی مینشینم توی ایوان جلویی خانه، با دیدن زوجی که برای پیادهروی عصرگاهی آمدهاند بیرون حواسم پرت میشود؛ میروند سمت رودخانهای که خیلی هم از خانۀ ما دور نیست. پایین خانهمان پارکی هست که تا سه چهار کیلومتر مجاور رودخانه است. هر روز، صبحها و عصرها، بهاتفاق همسرم در مسیر کنار رودخانه پیادهروی میکردیم. روزمان را اینگونه شروع و تمام میکردیم. حال و هوای رودخانه هیچ‌وقت یکسان نیست؛ گاهی آرام است، گاهی خروشان، گاهی هجوم میبَرد سمت دریا، باقی اوقات تنداب است. ممکن بود توقف کنیم و به تماشای اردکِ مادری بایستیم که جوجهاردکهایش را بهسوی کرانه هدایت میکرد، یا قرهغازی که ماهی میگرفت. هوا که تاریکتر میشد، صدها خفاش میوهخوار از محل تجمعشان در آنسوی رودخانه پرواز میکردند بهطرف انجیرهای بزرگ اینسوی رودخانه. حالا دیگر با هم پیادهروی نمیکنیم. میترسم بیفتم زمین و جایی از بدنم بشکند. دیگر دوچرخهسواری هم نمیکنم؛ این هم تفریحی دیگر که از آن محروم شدهام. دوچرخهسوارانی را که عبور می‌کنند با حسادت تماشا میکنم؛ همانجوری که قدیمندیمها نرم و راحت رکاب میزدم رکاب میزنند و به تپه که میرسند محکم رکاب میزنند. به رانندههای اتومبیل هم حسادت میورزم. بعد از جراحی مغزم رانندگی هم نمیکنم، چون احتمال دارد دوباره تشنج کنم. دلم لک زده برای اینکه ماشین را بردارم و بروم به ساحلی خلوت و شنا کنم. اما وزنم از سگ شکاری همسایهمان هم کمتر شده و نمیتوانم امواج ساحل را تاب آورم. فهرست تفریحاتی که دیگر ازشان محروم شدهام تمامی ندارد. البته غصه خوردن بیحاصل است، چون نمیتوانم اوضاع را تغییر دهم، اما میزان خوشی هرچه بیشتر باشد، تمام که بشود جای خالی هولناکتری باقی میگذارد. خوشحالم که وقتی فرصتش را داشتم طعم بسیاری از این خوشیها را چشیدم. از این نظر زندگی پُربرکتی داشتهام؛ آکنده بوده از خوشیهای بیحدوحصر. وقتی داری میمیری، حتی نسبت به غمگینترین خاطرههایت هم تعلقخاطر پیدا میکنی، گویی خوشی محدود به اوقات خوش نیست، بلکه همچون کلافی نخ طلایی به تمام روزهای زندگیات تنیده شده....more
صبحگاه ۱۰ ژوئن ۱۹۹۲، جیسی دوگاردِ یازده‌ساله حوالی ایستگاه اتوبوس محله‌شون دزدیده می‌شه؛ خانواده‌ش از همون روز برای پیداکردنش تمام تلاششون رو می‌کنند،صبحگاه ۱۰ ژوئن ۱۹۹۲، جیسی دوگاردِ یازده‌ساله حوالی ایستگاه اتوبوس محله‌شون دزدیده می‌شه؛ خانواده‌ش از همون روز برای پیداکردنش تمام تلاششون رو می‌کنند، اما از جیسی هیچ اثری نیست..
هجده سال بعد، در ۲۶ اوت ۲۰۰۹، سرانجام جیسی پیدا می‌شه و تصمیم میگیره خاطرات هجده سال اساراتش رو بنویسه.... ~~~~~~
حدودا ۱۶ یا ۱۷ ساله که بودم یه خبری مثل بمب صدا کرد: دختری که ۱۸ سال پیش ربوده شده بود پیدا شد. یادمه خبرش خیلی شوکهام کرد... گذشت تا کتابی به اسم «اتاق» نوشته شد که یکجورهایی شبیه پروندهٔ “جیسی دوگارد” بود*. اون کتاب رو که خوندم پیش خودم گفتم این کتاب فقط شباهتهایی با پروندهٔ جیسی داره، داستان اصلی چی میتونه باشه! خوندن چنین سرگذشتنامهای تجربهٔ عجیب و ترسناکی بهنظر میرسید، چون روایتگر یکی از مهمترین و هولناکترین پروندههای آدمرباییه... در برابر خوندنش مقاومت کردم تا اینکه با دیدن تعدادی ویدیو توی یوتیوب (مصاحبهٔ مادر جیسی در سالهای ربودهشدن دخترش، حرفهای جیسی بعد آزادی) وسوسه شدم؛ کتاب رو گرفتم و شروع کردم به خوندن. اسفند ۹۷ بود. چهار کتابی که پیشتر از من چاپ شده هم بهنوعی تلخ و دردناکاند، اما این کتاب، با وجود اینکه حدود دو سال از اولین باری که خوندمش میگذره، هنوز هم برام غمانگیز و هولناکه و ذرهای عادی نشده. فقط میتونم بگم ما داریم ۱۸ سال اسارت جیسی رو “میخونیم” اما جیسی این ۱۸ سال رو “زندگی” کرده...
تصور کنید: ۱۸ سال توی یک حیاطخلوت اسیر باشی و حتی اجازه نداشته باشی اسم واقعیت رو به زبون بیاری.
مدتی که کتاب رو ترجمه میکردم آرامش نداشتم؛ جیسی فقط تا پنجم ابتدایی درس خونده و همین باعث شده کتاب در عین سادگی، خیلی تاثیرگذار باشه؛ شعار نمیده و با احساسات مخاطب الکی بازی نمیکنه. شروع به خوندنش که میکنی وارد دنیایی میشی که حالاحالاها از دستش خلاص نمیشی. اگه سلیقهٔ من رو در زمینهٔ کتاب قبول دارید، قطعا کتابی عجیب و فراموشنشدنی رو خواهید خوند.
*نویسنده در مصاحبهای گفته کتاب «اتاق» موردتاییدش نیست چون شرایطش، چه طی اسارت و چه بعد آزادی، هیچجوره شبیه اون کتاب نبوده.
دوازده‌ساله که بودم، تعدادى پسر که اهداف خطرناک مردها را در سر می‌پروراندند به من تجاوز کردند؛ اتفاق هولناکی بود، زندگی‌ام را دگرگون کرد. پیش از آن، دوازده‌ساله که بودم، تعدادى پسر که اهداف خطرناک مردها را در سر می‌پروراندند به من تجاوز کردند؛ اتفاق هولناکی بود، زندگی‌ام را دگرگون کرد. پیش از آن، خام بودم، آفتابمهتابندیده بودم. باور داشتم آدمها ذاتاً خوب هستند و لزوماً فروتن. باایمان بودم و به خدا اعتقاد داشتم. و بعد دیگر نداشتم. شکسته بودم. دگرگون شده بودم. هرگز متوجه نخواهم شد اگر دختر درون جنگل نمیشدم چه کسی میشدم. آن پسرها دختری را که بودم کُشتند، ولی جانم را نگرفتند. آنها تفنگی را روی شقیقهام یا چاقویی را روی گلویم نگذاشتند و تهدیدم نکردند. من نجات یافتم. به خودم یاد دادم شکرگزار نجاتیافتنم باشم حتی اگر خیلی شبیه به نجاتیافتن نبود. من از درون خالى شده بودم. مصمم بودم خلأ را پُر كنم، و غذا چيزى بود كه با آن پيرامون بخشِ كوچكى كه از من باقى مانده بود سپر ساختم. خوردم و خوردم و خوردم به اميد اينكه اگر خودم را گُنده كنم، بدنم در امان خواهد بود. دخترى را كه روزگارى بودم به خاك سپردم چون غرق در مشكلات گوناگون بود. كوشيدم تمام خاطراتش را پاك كنم، ولى آن دختر هنوز هست؛ در یک جایی هست.... هنوز کوچک و وحشتزده و خجالتزده است، و شاید دارم می‌نویسم که بازگردم پيش او، میکوشم تا هر چه را که لازم بوده بشنود برایش بگویم.
ترجمهٔ این کتاب تجربهٔ خیلی عجیبی بود؛ با خوندن همون فصل اول، دو کتاب دیگه‌ای رو که توی لیست ترجمه داشتم کنار گذاشتم. همراه‌شدن با شِرِل برام تجربهٔ مترجمهٔ این کتاب تجربهٔ خیلی عجیبی بود؛ با خوندن همون فصل اول، دو کتاب دیگه‌ای رو که توی لیست ترجمه داشتم کنار گذاشتم. همراه‌شدن با شِرِل برام تجربهٔ متفاوتی بود. قلمش خاص بود و البته ترجمه رو کمی برام سخت میکرد؛ نویسنده ليسانسش ادبيات انگلیسیِه و اصطلاحهایی توى کتاب هست که مخصوص خودشه و فكر كنم يكى از دلايلى كه علىرغم شهرتش ترجمه نشده همين بوده! ريسك بزرگى كردم بههرحال...more
وقتى ترجمهٔ اين كتاب رو شروع كردم، می‌دونستم به‌علت موضوعش، كار آسونى نيست. كتاب گاهی اصطلاح‌هاى بومی داشت و حتی وقتى از افرادى كه سال‌هاست ترجمه میکوقتى ترجمهٔ اين كتاب رو شروع كردم، می‌دونستم به‌علت موضوعش، كار آسونى نيست. كتاب گاهی اصطلاح‌هاى بومی داشت و حتی وقتى از افرادى كه سال‌هاست ترجمه می‌کنند معنیشون رو میپرسدم جواب دقیقی نمیگرفتم. تا اينكه خودم از طريق صحبت با افراد انگليسىزبان، معنى اصطلاحهای كتاب رو متوجه شدم. بههرحال قطعا ترجمهٔ بیایراد نیست و مشکلاتی داره! تمام مدتی كه كتاب رو ترجمه و بعد نمونهخوانى كردم، با لحظههايى كه سارو درد میكشيد درد كشيدم. افرادى كه ترجمه می‌کنند (بخصوص وسواسىهاشون) میدونند مكثكردن روى تكتك جملهها، باعث می‌شه دوبرابر حالات نويسنده رو درك كنى. داستانش پُر از حرف و فلسفه دربارهٔ زندگى آدماست؛ اينكه بچهدارشدن چقدر مسئوليت مهمیه و بعضى از آدمها اصلاً به اين قضيه توجه نمیكنند و فقط كوركورانه بچهدار میشن... اينكه چقدر خوب می‌شه اگه پیش از تصميمگرفتن به عواقب كارمون فكر كنيم. مىدونم خيلیهاتون فيلم اين كتاب رو دوست داشتيد، ولى به نظرم كتابش چندين برابر كاملتر و جذابتره.
تمام تلاشم رو كردم تا بهترين ترجمهاى رو كه در توانمه ارائه بدم، اميدوارم دوستش داشته باشید....more
Loading...
