Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace der Naties 1989

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1989
Circuito Internazionale Santamonica
Officiële naam G.P. d'Italia 1989, 67 G.P. Delle Nazioni
Land Vlag van Italië Italië
Datum 13- en 14 mei 1989
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Italië Pierfrancesco Chili
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster
Derde Vlag van Duitsland Michael Rudroff
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Luca Cadalora
Snelste ronde Vlag van Spanje Juan Garriga
Eerste Vlag van Spanje Sito Pons
Tweede Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia
Derde Vlag van Zwitserland Jacques Cornu
125 cc
Poleposition Vlag van Nederland Hans Spaan
Snelste ronde Vlag van Spanje Àlex Crivillé
Eerste Vlag van Italië Ezio Gianola
Tweede Vlag van Nederland Hans Spaan
Derde Vlag van Italië Fausto Gresini
80 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Duitsland Peter Öttl
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Italië Gabriele Gnani
Derde Vlag van Spanje Herri Torrontegui

De Grand Prix-wegrace der Naties 1989 was de vijfde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1989. De races werden verreden op 13- en 14 mei 1989 op het Circuito Internazionale Santamonica in Misano Adriatico. In Misano reden alle soloklassen (80 cc, 125 cc, 250 cc en 500 cc). De 125cc-klasse reed al op zaterdag 13 mei.

De Grand Prix des Nations werd ontsierd door een rijdersstaking in de 500cc-klasse omdat de coureurs het natte circuit te gevaarlijk vonden. Er was echter veel meer aan de hand. Een aantal coureurs was al tien dagen in Italië om op het circuit te trainen en zij hadden al gemerkt dat er van de beloofde verbeteringen niets terecht was gekomen. Zo was het circuit hobbelig en zelfs droog erg glad, te smal en te kort om aan het FIM-reglement te voldoen. Organisator Maurizio Flammini had een vreemd wedstrijdprogramma in elkaar gezet, met de 125cc-klasse al op zaterdag (om aan verplichtingen met Radiotelevisione Italiana te voldoen), maar op zondag was er wel tijd voor Yamaha-cupraces en demonstraties met Ford-auto's, die het circuit nog gladder maakten door rubber op het asfalt te smeren. In het zondagmiddagprogramma zat vervolgens een pauze van drie uur. In het rennerskwartier miste men waterdruk in toiletten en douches en dankzij de illegale verkoop van rennerskwartierpassen liepen er duizenden mensen rond die daar niets te zoeken hadden. Het ongenoegen was dus al groot voordat er een meter gereden was.

De meest opvallende prestatie in de training was de derde plaats van Pierfrancesco Chili, maar die had als enige kwalificatiebanden gebruikt. Zijn nieuwe teamgenoot Fred Merkel, die normaal in het wereldkampioenschap superbike uitkwam, deed het ook goed met een tijd in de top tien. Rob McElnea, die de geblesseerde Bubba Shobert verving, reed de twaalfde tijd. Kevin Schwantz was 0,7 seconde sneller dan Eddie Lawson en dat was op een kort circuit (3.490 meter) tamelijk veel. Freddie Spencer reed weliswaar de zevende tijd, maar hij kwam tijdens de trainingen drie keer ten val.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 1"17'424
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 1"18'147
3. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1"18'181
4. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"18'286
5. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"18'606
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 1"18'902
7. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Agostini-Marlboro-Yamaha 1"19'036
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki 1"19'075
9. Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda 1"19'180
10. Vlag van Verenigde Staten Fred Merkel Gallina-HB-HRC-Honda 1"19'232

Omdat het circuit als het droog was al erg glad was, eisten de coureurs dat er op de startgrid bandenwarmers gebruikt mochten worden. Toen dat werd afgewezen eisten ze twee opwarmronden, omdat hij bijna onmogelijk was temperatuur in de banden te krijgen. Ook dat verzoek werd afgewezen. Daarmee was de toon gezet. De race werd anderhalf uur uitgesteld om te wachten tot de baan droog was, maar toen er geracet werd besloot de kopgroep (Kevin Schwantz, Wayne Rainey en Christian Sarron) na vier ronden de armen in de lucht te steken ten teken dat er regen viel. De fabrieksrijders gingen vervolgens naast elkaar rijden om te voorkomen dat een aantal privérijders de race zou voortzetten. De race werd afgevlagd en men kreeg de fabriekscoureurs pas 's avonds weer te zien toen ze een persconferentie gaven. Uitzonderingen waren Pierfrancesco Chili en Fred Merkel van het Gallina-HB-team, die voor de herstart op de baan kwamen.

Na de tweede opwarmronde stuurde Merkel zijn defecte machine de pitstraat in. Vittorio Scatola had de beste start en gleed al in de eerste bocht het gras in. Daarna ontspon zich een toertocht met Michael Rudroff en Pierfrancesco Chili op kop, maar van racen was absoluut geen sprake. Rudroff haakte af toen hij ondanks de lage snelheid een keer dwars kwam te staan en werd gepasseerd door Simon Buckmaster. Buckmaster en Rudroff finishten een halve minuut achter Chili, Marco Gentile werd vierde met anderhalve minuut achterstand en met twee ronden achterstand scoorden Andy Leuthe en Niggi Schmassman nog veel punten. Chili klom in de stand om het wereldkampioenschap van de tiende naar de vierde plaats, maar stond niet vrolijk op het podium, temeer omdat hij "hartelijk" werd toegejuicht door zijn stakende collega's.

's Avonds na de race gaven Randy Mamola, Kevin Schwantz, Eddie Lawson, Mick Doohan, Christian Sarron, Ron Haslam en rijdersvertegenwoordiger Sito Pons een toelichting voor de pers, waarbij ze opmerkelijk mild waren ten opzichte van organisator Maurizio Flammini en de schuld legden bij de FIM, die het circuit nooit had mogen homologeren. De stakers werden achteraf door de FIM beboet met een bedrag van 2.000 Zwitserse francs, maar tijdens een vergadering van de beroepscommissie tijdens de TT van Assen ging die wegens procedurefouten weer van tafel.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Startnr. Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 9 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 33 59'21.035 3 20
2 35 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Team Katayama-Honda 33 59"53'306 17 17
3 14 Vlag van Duitsland Michael Rudroff Rallye Sport-Honda 33 59"53'634 24 15
4 32 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha 33 1:00"59'486 19 13
5 39 Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda 33 1:01"12'155 25 11
6 30 Vlag van Duitsland Alois Meyer Rallye Sport-Honda 32 +1 ronde 31 10
7 45 Vlag van Italië Romolo Balbi Honda 32 +1 ronde 23 9
8 37 Vlag van Spanje Fernando González de Nicolás Club Cross Pozuelo-Honda 32 +1 ronde 32 8
9 43 Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Librenti-Suzuki 31 +2 ronden 28 7
10 36 Vlag van Zwitserland Niggi Schmassman Technotron-Honda 31 +2 ronden 29 6

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Startnr. Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
33 Vlag van Verenigde Staten Fred Merkel Gallina-HB-HRC-Honda 4 Gebroken powervalve 10
22 Vlag van Italië Vittorio Scatola AVIA-Honda 4 Val 22
46 Vlag van Oostenrijk Stefan Klabacher Honda 7 30
38 Vlag van Spanje Juan Manuel López Mella Xunta-Honda 6 21
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 4 Boycot 4
34 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 4 1
4 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 4 5
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 4 6
12 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva Corse 4 11
19 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Agostini-Marlboro-Yamaha 4 7
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 4 2
27 Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda 4 9
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki 4 8
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Cabin-HRC-Honda 4 12
26 Vlag van Japan Norihiko Fujiwara Tech 21-Yamaha 4 14
7 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron ELF-ROC-HRC-Honda 4 13
31 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Cagiva Corse 4 18
29 Vlag van Italië Massimo Broccoli Cagiva Corse 4 16
24 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Römer-Honda 4 20
15 Vlag van Italië Alessandro Valesi Iberna-Yamaha 4 15
16 Vlag van Italië Marco Papa Greco-Paton 2 27
41 Vlag van Venezuela Larry Moreno Vacondio Suzuki 2 33
Coureur Merk Grid
Vlag van Frankrijk Claude Albert Suzuki 26

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Adrien Morillas ELF-ROC-HRC-Honda [1]
Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda Blessure[2]
Vlag van Verenigde Staten Bubba Shobert Cabin-HRC-Honda USA Gewond[3]
Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha Blessure[3]
Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Gezin[4]
Vlag van Japan Shinichi Ito Seed-HRC-Honda [5]
Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Pentax-HRC-Honda [5]
Vlag van Japan Kunio Machii Nescafé-Yamaha [5]
Vlag van Spanje Jose Morillas Honda
Vlag van Australië Michael Dowson Yamaha
Vlag van Italië Fabio Biliotti Team Katayama-Honda
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha Blessure[6]
Vlag van Duitsland Ernst Gschwender Suzuki Deutschland
Vlag van Frankrijk Thierry Crine Konica Minolta-Suzuki [7]
Vlag van Nederland Cees Doorakkers Honda
Vlag van Ierland Eddie Laycock Millar-Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda [8]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 71
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 61
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 47
4 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 39
5 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 37
Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 36
8 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 33
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Team Katayama-Honda 27
10 Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha 26

De 250cc-training was geweldig spannend. In de laatste sessie wisselde de poleposition vier keer. Uiteindelijk was Luca Cadalora de snelste, maar de eerste tien stonden binnen 1,1 seconde. Loris Reggiani reed de vijfde tijd, maar ging onderuit en daarbij brak hij twee tenen. Jean-Philippe Ruggia (gebroken teen) en Carlos Cardús (schouderblessure) kwamen samen ten val, maar konden toch in de race starten.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"19'75
2. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax 1"19'84
3. Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"19'86
4. Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 1"19'92
5. Vlag van Italië Loris Reggiani HB-HRC-Honda 1"20'03
6. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 1"20'12
7. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Shoei-HRC-Honda 1"20'45
8. Vlag van België Didier de Radiguès Aprilia-Rotax 1"20'62
9. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 1"20'76
10. Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha 1"20'85

Luca Cadalora had niets aan zijn zwaar bevochten poleposition. Hij startte erg slecht, begon aan een inhaalrace die in de laatste bocht voor start/finish eindigde met een valpartij, waarvan ook Daniel Amatriaín, Urs Jücker en Bernard Schick het slachtoffer werden. Even had Martin Wimmer aan kop gereden, maar al snel namen Jean-Philippe Ruggia en Carlos Cardús beurtelings de leiding. Door elkaar uit te remmen verloren ze echter snelheid en daardoor konden Jacques Cornu, Juan Garriga en Reinhold Roth aansluiten en vormde zich een zesmans kopgroep. Op twee derde van de race nam Sito Pons de leiding over. In zijn gevecht met Cardús om de derde plaats kwam Garriga ten val. Om de eerste twee plaatsen werd gevochten door Pons en Ruggia, die elkaar tijdens de eindsprint zelfs even raakten. Pons won de race, maar Ruggia nam door het uitvallen van Cadalora de tweede plaats in het wereldkampioenschap over. Jacques Cornu wist de derde plaats nog van Cardús af te snoepen.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 40"34'485 6 20
2 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 40"34'622 3 17
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 40"40'600 9 15
4 Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 40"42'348 4 13
5 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Shoei-HRC-Honda 40"42'754 7 11
6 Vlag van Italië Marcellino Lucchi Aprilia-Rotax 41"04'775 11 10
7 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Aprilia-Rotax 41"06'933 16 9
8 Vlag van Italië Renzo Colleoni Aprilia-Rotax 41"07'379 13 8
9 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax 41"08'270 2 7
10 Vlag van Duitsland Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda 41"13'820 12 6
11 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda 41"19'509 15 5
12 Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax 41"37'668 18 4
13 Vlag van Italië Alberto Rota FMI-Aprilia-Rotax 41"37'920 26 3
14 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Samson-Sharp-Honda 41"38'127 30 2
15 Vlag van Brazilië Alex Barros McDonald's-Venemotos-Yamaha 41"38'799 35 1
16 Vlag van Spanje Alberto Puig Nieto-Ducados-Yamaha 41"38'995 14
17 Vlag van Ierland Gary Cowan Docshop-Yamaha 41"40'051 23
18 Vlag van Italië Maurizio Vitali Honda 41"43'210 19
19 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Honda 41"45'942 22
20 Vlag van Oostenrijk Erich Neumair Aprilia-Rotax 41"46'364 32
21 Vlag van Zwitserland Bernard Haenggeli Yamaha +1 ronde 20
22 Vlag van Oostenrijk Andreas Preining Aprilia-Rotax +1 ronde 29
23 Vlag van Italië Fabio Barchitta Rudy Project-Aprilia-Rotax +1 ronde 27
24 Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha +1 ronde 36
25 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha +1 ronde 31

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha Val[9] 1
Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Team Katayama-Ducados-HRC-Honda Val[9] 21
Vlag van Zwitserland Urs Jücker Yamaha Val[9] 37
Vlag van Duitsland Bernard Schick Yamaha Val[9] 34
Vlag van Frankrijk Alain Bronec Aprilia-Rotax 28
Vlag van België Didier de Radiguès Aprilia-Rotax 8
Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha Val 10
Vlag van Oostenrijk August Auinger Project Consult-Yamaha 25
Vlag van Duitsland Hans Becker Honda 33
Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda 17
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Loris Reggiani HB-HRC-Honda Blessure[10] 5
Vlag van Italië Fausto Ricci FMI-Aprilia-Rotax Blessure[11] 24

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Frankrijk Adrien Morillas Yamaha
Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Yamaha
Vlag van Nederland Patrick van den Goorbergh Docshop-Yamaha
Vlag van Italië Virginio Ferrari Gazzaniga-Rotax
Vlag van Venezuela Luis Lavado Yamaha

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha [12]
Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda [13]
Vlag van Japan Toshihiko Honma Yamaha [14]
Vlag van Venezuela Carlos Lavado Geen machine [15]
Vlag van Japan Tadayuki Okada Cabin-HRC-Honda [5]
Vlag van Japan Toshinobu Shiomori Yamaha [5]
Vlag van Australië Daryl Beattie Honda
Vlag van Japan Junya Arai Honda [5]

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 87
2 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 69
3 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 65
4 Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 52
5 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 42
6 Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha 40
Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda/
HB-Shoei-HRC-Honda
8 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha 32
9 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda 25
10 Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda 22

Tot veler verbazing reed Hans Spaan de snelste trainingstijd, maar op het gladde asfalt waren de banden belangrijk en de Dunlops van Spaan voldeden het beste. Jorge Martínez reed de tweede tijd voor Ezio Gianola, maar de Italianen waren wellicht het meest enthousiast over de vierde startplaat van oud-wereldkampioen Fausto Gresini.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 1"25'536
2. Vlag van Spanje Jorge Martínez Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 1"25'775
3. Vlag van Italië Ezio Gianola Pileri-AGV-Honda 1"25'795
4. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Marlboro-Aprilia-Rotax 1"25'996
5. Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-JJ Cobas-Rotax 1"26'511
6. Vlag van Italië Doriano Romboni Honda 1"26'862
7. Vlag van Spanje Julián Miralles Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 1"26'971
8. Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax 1"27'142
9. Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda 1"27'182
10. Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Marlboro-Honda 1"27'224

Hans Spaan nam in de eerste ronde de leiding voor Ezio Gianola, Jorge Martínez en Àlex Crivillé, maar in de tweede ronde nam Gianola het over. Fausto Gresini had toen al een grote achterstand, maar was in gevecht om de vijfde plaats met Allan Scott, Robin Milton, Koji Takada, Luis Miguel Reyes, Hisashi Unemoto en Bruno Casanova. Takada en Scott raakten elkaar, waardoor de laatste ten val kwam. Intussen wisselde de kopgroep voortdurend van positie, tot de Derbi van Martínez door ontstekingsproblemen begon de stotteren en hij de pit opzocht. Zeven ronden voor de finish trok Crivillé zijn JJ Cobas onderuit, maar de strijd tussen Spaan en Gianola bleef spannend tot op de finishlijn, waar Gianola 0,1 seconde eerder overheen reed. Gresini werd derde voor Takada, die hierdoor wel naar de tweede plaats in het wereldkampioenschap klom. Spaan drong voor het eerst de top tien van het WK binnen. Hij steeg van de achttiende naar de negende positie.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Ezio Gianola Pileri-AGV-Honda 37"28'518 3 20
2 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 37"28'649 1 17
3 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Marlboro-Aprilia-Rotax 37"59'463 4 15
4 Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda 38"01'075 9 13
5 Vlag van Spanje Julián Miralles Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 38"02'289 7 11
6 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 38"03'597 14 10
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Honda 38"04'628 13 9
8 Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 38"06'714 17 8
9 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax 38"07'677 8 7
10 Vlag van Italië Doriano Romboni Honda 38"07'958 6 6
11 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Marlboro-Honda 38"08'075 10 5
12 Vlag van Spanje Herri Torrontegui Honda 38"23'861 23 4
13 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Garelli 38"26'468 16 3
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard Honda 38"26'608 25 2
15 Vlag van België Lucio Pietroniro Honda 38"27'007 11 1
16 Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 38"40'715 22
17 Vlag van Italië Gastone Grassetti Aprilia-Rotax 38"40'821 26
18 Vlag van Finland Johnny Wickström Honda 38"41'372 30
19 Vlag van Finland Taru Rinne Servisco-Honda 38"41'503 18
20 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini Honda 38"43'148 21
21 Vlag van Oostenrijk Mandy Fischer Honda 38"48'441 31
22 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz Honda 38"51'996 20
23 Vlag van Italië Emilio Cuppini Garelli 38"56'776 24
24 Vlag van Spanje Rafael Roses JJ Cobas-Rotax +1 ronde 35
25 Vlag van Duitsland Alfred Waibel Honda +1 ronde 34
26 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner Honda +1 ronde 33

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-JJ Cobas-Rotax Val 5
Vlag van Spanje Jorge Martínez Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi Ontsteking 2
Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda Val 15
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Aprilia-Rotax 29
Vlag van Italië Corrado Catalano Gazzaniga-Rotax 19
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kryszstof Galatowicz Honda 36
Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda 32
Vlag van Algerije Bady Hassaine Honda 12
Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda 28
Vlag van Spanje Manuel Hernández Honda 27

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Nederland Jos van Dongen Casal
Vlag van België Serge Julin Honda
Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda
Vlag van Zwitserland Othmar Schuler Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford 7Up-EMC-Rotax
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Kenishi Yoshida Honda [5]
Vlag van Duitsland Dirk Raudies Honda
Vlag van Denemarken Flemming Kistrup Honda
Vlag van Japan Masato Shima Honda [5]
Vlag van Japan Yukata Fujiwara Honda [5]
Vlag van Japan Kazuaki Yamashita Honda [5]
Vlag van Japan Shin'ichi Fujiyama Honda [5]
Vlag van Japan Kasuya Yamada Honda [16]
Vlag van Australië Ian Saunders Honda
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Jeandat Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Honda
Vlag van Italië Gabriele Debbia Aprilia-Rotax
Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Honda
Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Ezio Gianola Pileri-AGV-Honda 64
2 Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda 43
3 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-JJ Cobas-Rotax 40
Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Marlboro-Aprilia-Rotax
5 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 35
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Honda 33
7 Vlag van Spanje Julián Miralles Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 30
8 Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda 28
9 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 25
10 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Marlboro-Honda 20

Stefan Dörflinger veroverde de eerste startplaats op overtuigende wijze, 0,6 seconde sneller dan Jorge Martínez en Peter Öttl. Herri Torrontegui, de winnaar van de eerste race, reed slechts de vijfde tijd, nog achter Gabriele Gnani met zijn zelfbouwracertje.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 1"29'616
2. Vlag van Spanje Jorge Martínez Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 1"30'206
3. Vlag van Duitsland Peter Öttl Atomic-Krauser 1"30'273
4. Vlag van Italië Gabriele Gnani Gnani 1"31'385
5. Vlag van Spanje Herri Torrontegui Servitrans-Repsol-Krauser 1"31'612
6. Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 1"32'489
7. Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 1"32'648
8. Vlag van Spanje José Saez Krauser 1"32'688
9. Vlag van Spanje Manuel Herreros Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 1"32'906
10. Vlag van Nederland Hans Koopman Viplex-Ziegler 1"33'370

Stefan Dörflinger startte slecht en kwam in het middenveld terecht. Hij kwam in de strijd om de leiding niet meer voor, maar daar was het zonder hem ook spannend genoeg. Na wat schermutselingen bestond de kopgroep uit Jorge Martínez, Herri Torrontegui en de verrassend sterk rijdende Gabriele Gnani. Peter Öttl sloot bij deze groep aan, passeerde Gnani en ging de strijd aan met Torrontegui. Daarbij miste Öttl een bocht, waardoor hij Torrontegui ook het gras in dwong. Beiden kwamen als zesde en zevende weer terug op de baan, maar aan de kop van de race ging het alleen nog tussen Mártinez en Gnani. Torrontegui vocht zich al snel weer terug voorbij Manuel Herreros en even later voegde Öttl zich met de snelste ronde ook weer bij hem. Gnani kon Martínez goed volgen, maar verloor de aansluiting toen hij door een achterblijver geraakt werd. Op hetzelfde moment raakten achter hem Öttl en Torrontegui opnieuw. Öttl werd uitgeschakeld, maar Torrontegui had al zo veel voorsprong op Herreros dat hij zijn machine kon oprapen en derde werd. Jorge Martínez had wel veel geluk. Vlak na de finish kreeg hij een vastloper en hij werd als duopassagier van Herreros naar het erepodium gebracht.

Uitslag 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 33"31'930 2 20
2 Vlag van Italië Gabriele Gnani Gnani 33"36'192 4 17
3 Vlag van Spanje Herri Torrontegui Servitrans-Repsol-Krauser 33"48'919 5 15
4 Vlag van Spanje Manuel Herreros Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 33"49'835 9 13
5 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 34"00'366 1 11
6 Vlag van Spanje José Saez Krauser 34"07'749 8 10
7 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT 34"09'730 14 9
8 Vlag van Spanje Antonio Sánchez JJ Cobas-Rotax 34"16'356 15 8
9 Vlag van Italië Roberto Sassone Unimoto 34"16'536 12 7
10 Vlag van Italië Paolo Priori Krauser 34"31'196 11 6
11 Vlag van België Jacques Bernard Fantic 34"40'302 23 5
12 Vlag van Nederland Hans Koopman Viplex-Ziegler 34"41'648 10 4
13 Vlag van Duitsland Stefan Kurfiss Krauser 34"42'089 16 3
14 Vlag van Duitsland Ralf Waldmann Seel 34"45'667 20 2
15 Vlag van Nederland Jos van Dongen Casal +1 ronde 18 1
16 Vlag van Spanje Jaime Mariano Banca March-Timspeed-Casal +1 ronde 21
17 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janez Pintar Eberhardt +1 ronde 25
18 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alojz Pavlič Seel +1 ronde 29
19 Vlag van Frankrijk Paul Bordes RB +1 ronde 32
20 Vlag van Zwitserland Stefan Brägger Casal +1 ronde 27
21 Vlag van Duitsland Matthias Ehinger Krauser +1 ronde 34
22 Vlag van Duitsland Heinz Paschen Casal +1 ronde 22
23 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kroko +1 ronde 28
24 Vlag van Duitsland Undine Kummer Krauser +1 ronde 36

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Peter Öttl Atomic-Krauser Val 3
Vlag van Zwitserland René Dünki LCR-Krauser 19
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Casal 30
Vlag van Hongarije János Szabó Krauser 17
Vlag van Nederland Bert Smit Krauser 26
Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 7
Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 6
Vlag van Spanje Javier Arumi Krauser 33
Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Seel 24
Vlag van Italië Salvatore Milano Krauser 35
Vlag van Duitsland Thomas Engl Krauser 31
Vlag van Spanje Luis Alvaro Krauser 13

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Duitsland Hagen Klein Ziegler
Vlag van Italië Massimo Piazza Casal
Vlag van België Chris Baert Bultaco
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Primoz Sovic Eberhardt
Vlag van Italië Giuliano Tabanelli Casal

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje Julián Miralles Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi
Vlag van Duitsland Bernd Völkel Seel
Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser

Top tien tussenstand 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Herri Torrontegui Servitrans-Repsol-Krauser 35
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 28
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 24
4 Vlag van Italië Gabriele Gnani Gnani 23
5 Vlag van Spanje Jorge Martínez Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 20
Vlag van Spanje José Saez Krauser
7 Vlag van Spanje Antonio Sánchez JJ Cobas-Rotax 17
8 Vlag van Duitsland Peter Öttl Atomic-Krauser 15
9 Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 13
10 Vlag van Italië Paolo Priori Krauser 11

Römer failliet

[bewerken | brontekst bewerken]

Eind april werd bekendgemaakt dat de Zwitserse helmenfabrikant Römer failliet was gegaan. Jacques Cornu en Reinhold Roth liepen daardoor een deel van hun salaris mis, maar Harald Eckl was bijna geheel afhankelijk van Römer. Roth nam geen halve maatregelen en reed in Italië al met een Shoei-helm.

Het Cabin-HRC-Honda-team beschikte over twee Honda NSR 500's uit 1988, maar Bubba Shobert was ernstig geblesseerd. Daarom nodigde men Rob McElnea uit om Shobert's machine te rijden. McElnea was echter ook een van de stakende rijders.

Gallina Honda

[bewerken | brontekst bewerken]

Roberto Gallina wilde in zijn thuis-Grand Prix goed beslagen ten ijs komen en nodigde Fred Merkel uit om als gastrijder met de 1988-Honda NSR 500 te rijden. Merkel was net als Raymond Roche even overgekomen uit het wereldkampioenschap superbike. Merkel viel echter al na de opwarmronde van het tweede deel van de race uit. Pierfrancesco Chili startte wel, onder druk van sponsor HB, zoals de persvoorlichter van HB Dieter Stappert na de race zelf vermeldde.

Ook Cagiva Corse kwam met het grootst mogelijke team naar Misano, door testrijder Massimo Broccoli in te zetten, maar daarnaast ook oud-fabriekscoureur Raymond Roche te lenen van het superbike-team van Ducati.

Yamaha International

[bewerken | brontekst bewerken]

Yamaha International (Tech 21-Yamaha), had Norihiko Fujiwara naar Italië gestuurd om Tadahiko Taira te vervangen. Taira reed net als in het seizoen 1988 niet alle races om meer bij zijn gezin te zijn en om in Japan testwerk te verrichten.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1989
FIM wereldkampioenschap wegrace
41e seizoen (1989)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1989

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1988
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1990