Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van San Marino 1987

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van San Marino Grand Prix-wegrace van San Marino 1987
Autodromo Santa Monica
Land Vlag van San Marino San Marino
Datum 30 augustus 1987
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Eerste Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Australië Wayne Gardner
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Luca Cadalora
Snelste ronde Vlag van Italië Luca Cadalora
Eerste Vlag van Italië Loris Reggiani
Tweede Vlag van Italië Luca Cadalora
Derde Vlag van Spanje Sito Pons
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Fausto Gresini
Snelste ronde Vlag van Italië Fausto Gresini
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini
Tweede Vlag van Oostenrijk August Auinger
Derde Vlag van Italië Paolo Casoli
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Spanje Manuel Herreros
Eerste Vlag van Spanje Manuel Herreros
Tweede Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie

De Grand Prix-wegrace van San Marino 1987 was de twaalfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1987. De races werden verreden op 30 augustus 1987 op het Circuito Internazionale Santa Monica bij Misano Adriatico aan de Adriatische Zee in Italië. Alle soloklasse kwamen aan de start, het seizoen van de zijspanklasse was al beëindigd.

Het circuit van Santa Monica bleek vooral geschikt voor de Yamaha's. Het Marlboro-team bezette zelfs in twee klassen de eerste startrij, waar in de 500cc-klasse alleen Randy Mamola zijn Lucky Strike-Yamaha tussen wist te zetten. De WK-leiders Wayne Gardner (500 cc) en Toni Mang (250 cc) konden in Misano niet overtuigen, maar ze reden op zeker om geen valpartij te riskeren. Net als op het Automotodrom Brno en Donington Park waren de teams aangenaam verrast door het circuit van Santa Monica. Het rennerskwartier was geasfalteerd en er waren goede toilet- en douchevoorzieningen. Voor 1988 waren er nog meer verbeteringen gepland: verlenging van het circuit, een nieuw start/finishgebouw en nieuwe pits.

In de 500cc-training merkten de Honda-rijders dat ze het vermogen op het korte en bochtige circuit niet kwijt konden. De Yamaha's profiteerden optimaal van hun betere stuurkwaliteiten, met Eddie Lawson, Randy Mamola, Tadahiko Taira en Rob McElnea op de eerste startrij. Ron Haslam reed weer met zijn ELF 4, maar brak bij een val in de training een botje in zijn linker voet.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"18'99
2. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"19'24
3. Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 1"19'48
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 1"19'63
5. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"19'89
6. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 1"19'93
7. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"20'19
8. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1"20'24
9. Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva 1"20'36
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"20'46

Tot nu toe had Randy Mamola alleen in regenraces geprofiteerd van het feit dat teammanager Kenny Roberts een contract met Dunlop had afgesloten. In Imola bleken de banden echter ook doorslaggevend te zijn. Nadat aanvankelijk het Marlboro-Yamaha-trio Eddie Lawson, Tadahiko Taira en Rob McElnea aan de leiding reed, sloot Mamola aan om al vrij snel een bedreiging te vormen voor Eddie Lawson. McElnea kwam ten val en Lawson, die al een keer dwars had gestaan, moest Mamola ook laten gaan. Wayne Gardner, die al de hele race last had van een doorslippend achterwiel, wist Taira te passeren en werd derde, ruim een halve minuut achter Mamola en Lawson.

Eindstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 46"35'85 2 15
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha +3'96 1 12
3 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda +34'83 5 10
4 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha +41'71 3 8
5 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda +1"01'75 12 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda +1"02'19 11 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda +1"02'37 10 4
8 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha +1"02'69 7 3
9 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Hein Gericke-Honda +1 ronde 16 2
10 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Lucky Strike-Fior-Honda +1 ronde 15 1
11 Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Honda +1 ronde 20
12 Vlag van Italië Alessandro Valesi Iberna-Honda +1 ronde 21
13 Vlag van San Marino Fabio Barchitta Honda +1 ronde 25
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Swann Honda +1 ronde 27
15 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda +1 ronde 23
16 Vlag van Duitsland Manfred Fischer Honda +2 ronden 29
17 Vlag van Italië Marco Papa Honda +2 ronden 24
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Duckhams-Honda +2 ronden 31
19 Vlag van Italië Romolo Balbi Honda +2 ronden 34
20 Vlag van Oostenrijk Karl Truchsess Honda +2 ronden 36
21 Vlag van Italië Marco Marchesani Suzuki +3 ronden 33

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Vittorio Scatola Paton 26
Vlag van Nieuw-Zeeland Richard Scott Roberts-Lucky Strike-Yamaha Val 22
Vlag van Italië Vittorio Gibertini Suzuki 28
Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 18
Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva Opgave 9
Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 32
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Irons Heron-Suzuki 14
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki 30
Vlag van Italië Massimo Broccoli Honda 17
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha Val 4
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Silvo Habat Honda 35
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF Opgave[1] 19
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva Koppeling 13
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda Val 6
Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda Val 8

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Finland Ari Rämö Honda
Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda
Vlag van Denemarken Claus Wulff Honda
Vlag van Duitsland Gerold Fischer Honda
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Honda
Vlag van Venezuela Larry Vacondio Suzuki
Vlag van Chili Vincenzo Cascino Honda
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Fior
Vlag van Duitsland Georg Jung Honda

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 145
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 124
3 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 115
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda / ELF 69
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 49
Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha
7 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 40
8 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 39
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 25

Net als in de 500cc-klasse hadden de Honda-250cc-coureurs het moeilijk. Luca Cadalora zette de snelste trainingstijd, voor teamgenoot Martin Wimmer en Aprilia-rijder Loris Reggiani. Dominique Sarron was de beste Honda-rijder, maar achter hem stonden Reinhold Roth en Iván Palazzese met zijn privé-Yamaha TZ 250.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"21'78
2. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 1"21'90
3. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 1"21'93
4. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 1"22'03
5. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 1"22'08
6. Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha 1"22'16
7. Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"22'23
8. Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha 1"22'25
9. Vlag van Italië Maurizio Vitali FMI-Garelli 1"22'26
10. Vlag van België Stéphane Mertens Katayama-Armstrong-HRC-Honda 1"22'33

Binnen een ronde verdrong Loris Reggiani Reinhold Roth van de koppositie en vervolgens liep hij weg van een achtervolgende groep van twaalf man, waaronder Toni Mang, Martin Wimmer, Sito Pons en Dominique Sarron. De slecht gestarte Luca Cadalora wist na een sterke inhaalrace ook nog aan te sluiten. Cadalora wist zelfs de hele groep te passeren, maar hij kon Reggiani niet meer bereiken. In de laatste ronde vielen nog enkele beslissingen: Sito Pons nam de derde plaats over van Dominique Sarron en Martin Wimmer profiteerde van een schakelfout van Toni Mang en werd vijfde.

Eindstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 41"21'58 3 15
2 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha +7'89 1 12
3 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda +11'06 14 10
4 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda +11'42 4 8
5 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha +12'18 2 6
6 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda-Deutschland +12'32 12 5
7 Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha +12'53 8 4
8 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Honda +13'47 15 3
9 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda +13'69 5 2
10 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha +14'05 7 1
11 Vlag van Italië Maurizio Vitali FMI-Garelli +14'26 9
12 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha +19'07 6
13 Vlag van België Stéphane Mertens Katayama-Armstrong-HRC-Honda +19'33 10
14 Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Parisienne-HRC-Honda +27'66 19
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod EMC-Rotax +33'44 16
16 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha +33'87 17
17 Vlag van Italië Marcellino Lucchi Honda +48'22 13
18 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Honda +48'39 22
19 Vlag van Italië Marcello Iannetta Yamaha +48'72 28
20 Vlag van Italië Fausto Ricci Honda +50'32 23
21 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha +50'54 25
22 Vlag van Italië Massimo Matteoni Honda +55'99 20
23 Vlag van België René Delaby Yamaha +1"04'34 24
24 Vlag van Duitsland Harald Eckl Honda +1"08'94 21
25 Vlag van Frankrijk Christian Boudinot Fior +1"15'09 29
26 Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda +1"21'84 32
27 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Cowan Honda +1 ronde 26
28 Vlag van Italië Alberto Rota Honda +1 ronde 33
29 Vlag van Italië Renzo Colleoni Honda +1 ronde 34

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda Opgave[2] 11
Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda 18
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Honda 27
Vlag van Frankrijk Jean Foray Honda 30
Vlag van Duitsland Jochen Schmid Yamaha 31
Vlag van Italië Andrea Brasini Honda 36
Coureur Merk Grid
Vlag van Brazilië Antonio Neto Yamaha 35

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Bernard Haenggeli Yamaha
Vlag van Italië Graham Singer Rotax
Vlag van Spanje Javier Cardelús Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha
Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Honda
Vlag van Oostenrijk Englebert Neumair Rotax
Vlag van Japan Takayoshi Yamamoto Yamaha
Vlag van Zwitserland Nedy Crotta Armstrong
Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janez Stefanec Honda
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Honda

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda Blessures[3]
Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha Blessure[4]

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 117
2 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 91
3 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 75
4 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 67
5 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 65
6 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 54
7 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 51
8 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 50
9 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 48
10 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 38

Voor Garelli was de Grand Prix van San Marino slechts een formaliteit, omdat Fausto Gresini al wereldkampioen was, maar uiteraard wilde het merk in deze thuisrace goed presteren. Dat kwam in gevaar omdat zowel Gresini als Bruno Casanova ten val kwamen en allebei hun rechter enkel blesseerden. Voor Casanova betekende dit dat hij niet mocht starten.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 1"25'04
2. Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA 1"25'34
3. Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 1"25'66
4. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 1"25'71
5. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 1"26'58
6. Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 1"26'73
7. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 1"26'92
8. Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda 1"27'30
9. Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 1"27'44
10. Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 1"27'72

August Auinger was nog niet helemaal hersteld van de blessures die hij in juli had opgelopen tijdens de Internationale Rundstreckenrennen op de Salzburgring, maar hij startte vanaf de vijfde startplaats. In de race was Fausto Gresini niet te houden. Hij reed meteen weg en won zijn tiende race van het seizoen met een halve minuut voorsprong. Auinger lag lang op de vierde plaats, maar profiteerde van fouten van Pier Paolo Bianchi en Paolo Casoli. Bianchi viel en Casoli reed het gras in, maar kon zijn weg vervolgen en werd derde. Twee bochten voor het einde werd Andrés Sánchez getorpedeerd door Lucio Pietroniro waardoor Ezio Gianola en Mike Leitner opschoven naar de vierde en de vijfde plaats. Gresini was nu tien wedstrijden ongeslagen.

Eindstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 38"36'20 1 15
2 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA +33'14 5 12
3 Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA +42'85 2 10
4 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda +1"06'06 8 8
5 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA +1"12'15 9 6
6 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA +1"12'65 6 5
7 Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA +2"08'97 12 4
8 Vlag van Italië Gastone Grassetti MBA +1 ronde 16 3
9 Vlag van Zweden Håkan Olsson Starol +1 ronde 20 2
10 Vlag van Duitsland Norbert Peschke Seel +1 ronde 14 1
11 Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA +1 ronde 13
12 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA +1 ronde 19
13 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA +1 ronde 10
14 Vlag van Denemarken Flemming Kistrup MBA +1 ronde 23
15 Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA +1 ronde 21
16 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +1 ronde 18
17 Vlag van Italië Claudio Macciotta MBA +1 ronde 31
18 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA +1 ronde 4
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA +1 ronde 36
20 Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA +1 ronde 35
21 Vlag van Venezuela Iván Troisi MBA +1 ronde 11
22 Vlag van Italië Luciano Garagnani MBA +1 ronde 26
23 Vlag van Italië Emilio Cuppini Honda +1 ronde 22
24 Vlag van Spanje Manuel Hernández Beneti +1 ronde 30
25 Vlag van Duitsland Heinz Litz MBA +1 ronde 34
26 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA +2 ronden 25

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 15
Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 17
Vlag van Verenigde Staten Allan Scott EMC-Rotax 24
Vlag van Italië Marco Cipriani MBA 27
Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 7
Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda 28
Vlag van Italië Stefano Bianchi MBA 29
Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 32
Vlag van Duitsland Adi Stadler MBA 33
Coureur Merk Grid
Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 3

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton MBA
Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda
Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA
Vlag van Italië Marco Pirani Ballen
Vlag van Italië Roberto Dova EMC-Rotax
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie MBA
Vlag van Finland Taru Rinne MBA
Vlag van Spanje Nicolas Gonzales MBA
Vlag van Italië Vincenzo Sblendorio Mancini
Vlag van Oostenrijk Karl Dauer MBA
Vlag van Denemarken Thomas Møller-Pedersen MBA
Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet MBA

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Fausto Gresini (wereldkampioen) FMI-Garelli 150
2 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 88
3 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 54
4 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 46
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA
6 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 43
7 Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA 40
8 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda 39
9 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 24
10 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 22

In de 80cc-training waren er weer geen verrassingen, met beide Derbi-fabriekscoureurs op de eerste twee startplaatsen.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 1"29'58
2. Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 1"30'89
3. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 1"30'98
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 1"31'47
5. Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 1"32'69
6. Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 1"32'76
7. Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT 1"32.87
8. Vlag van Nederland Hans Spaan JVC-HuVo-Casal 1"33'24
9. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 1"33'30
10. Vlag van Brazilië Alex Barros Arbizu-Casal 1"33'54

Voor het eerst in het seizoen haalde Jorge Martínez de finish niet. Na drie vastlopers gaf hij na acht ronden op. Even later deed Luis Miguel Reyes dat ook en bestond de kopgroep nog slechts uit vier man: Manuel Herreros, Stefan Dörflinger, Gerhard Waibel en Ian McConnachie. Herreros had dit keer de snelste Derbi gekregen, omdat Martínez al wereldkampioen was maar Herreros' tweede positie nog werd bedreigd door Gerhard Waibel. Herreros was dan ook niet bij te houden en won voor Dörflinger. Doordat Waibel een schakelfout maakte wist McConnachie hem met een honderdste seconde te verslaan. Daarmee snoepte hij teamgenoot[5] Waibel wel twee punten af, waardoor Herreros inderdaad op de tweede plaats in de ranglijst kwam te staan.

Eindstand 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 32"05'36 2 15
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser +3'68 3 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser +11'61 4 10
4 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser +11'62 9 8
5 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel +25'41 12 6
6 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT +26'50 7 5
7 Vlag van Brazilië Alex Barros Arbizu-Casal +27'07 10 4
8 Vlag van Nederland Hans Spaan JVC-HuVo-Casal +29'87 8 3
9 Vlag van Spanje Herri Torrontegui JJ Cobas-Rotax +59'26 20 2
10 Vlag van Duitsland Peter Öttl Krauser +59'57 16 1
11 Vlag van Italië Salvatore Milano Krauser +59'88 14
12 Vlag van Hongarije Juhász Károly Krauser +1"04'46 11
13 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kroko +1"16'05 19
14 Vlag van Duitsland Heinz Paschen Casal +1"29'35 25
15 Vlag van Nederland Theo Timmer JVC-HuVo-Casal +1"30'18 17
16 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser +1 ronde 27
17 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Krauser +1 ronde 13
18 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Casal +1 ronde 24
19 Vlag van België Serge Julin Casal +1 ronde 25
20 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek H&M +1 ronde 30
21 Vlag van Italië Mario Stocco Faccioli +1 ronde 33
22 Vlag van Finland Raimo Lipponen Krauser +1 ronde 32
23 Vlag van Frankrijk Lionel Robert SPR +1 ronde 35
24 Vlag van Duitsland Rainer Kunz Kroko +2 ronden 22
25 Vlag van België Chris Baert Seel +2 ronden 28

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 5
Vlag van Italië Paolo Priori Krauser 15
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 6
Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi Vastloper 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Casal 37
Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Autisa 18
Vlag van Frankrijk Paul Bordes RB 29
Vlag van Italië Mario Scalinci HuVo-Casal 34
Vlag van Duitsland Thomas Engl Esch 31
Vlag van Italië Giuliano Tabanelli UFO 36
Coureur Merk Grid
Vlag van Zwitserland René Dünki Krauser 21
Vlag van Duitsland Richard Bay Ziegler 23

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Spanje Felix Rodriguez JJ Cobas-Rotax
Vlag van Italië Paolo Scappini Unimoto
Vlag van Italië Nicola Casadei Casal

Top tien tussenstand 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez (wereldkampioen) Nieto-Ducados-Derbi 114
2 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 74
3 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 72
4 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 69
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 53
6 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 33
7 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 31
8 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 25
9 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer LCR-Krauser 19
10 Vlag van Spanje Julián Miralles Marlboro-Derbi 16

Volgend jaar?

[bewerken | brontekst bewerken]

De coureurs en de teams wilden in het seizoen 1988 best terugkeren naar het vernieuwde Autodromo Santa Monica, maar de GP van San Marino stond in dat seizoen nog slechts als reserve op de FIM-kalender. Het Autodromo Enzo e Dino Ferrari in Imola was nog niet goedgekeurd, Mugello had financiële problemen en Monza was verouderd. Santa Monica was dus het beste Italiaanse circuit en werd in 1988 "ingepikt" voor de GP des Nations. De GP van San Marino keerde pas in 1991 terug, op Mugello.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1987
FIM wereldkampioenschap wegrace
39e seizoen (1987)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Portugal 1987

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1986
Grand Prix-wegrace van San Marino Volgende race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1991