Naar inhoud springen

TT Assen 1984

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Nederland TT Assen 1983
Het vernieuwde TT circuit in Assen.
Het vernieuwde TT circuit in Assen.
Officiële naam Grote Prijs van Nederland der KNMV
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 30 juni 1984
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Tweede Vlag van Frankrijk Raymond Roche
Derde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
250 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Jacques Cornu
Eerste Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Tweede Vlag van Zwitserland Jacques Cornu
Derde Vlag van Duitsland Manfred Herweh
125 cc
Poleposition Vlag van Oostenrijk August Auinger
Snelste ronde Vlag van Spanje Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Zwitserland Hans Müller
80 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Nederland Hans Spaan
Derde Vlag van Duitsland Hubert Abold
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Derde Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Formula One TT
Poleposition Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall
Tweede Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant

De TT van Assen 1984 was de achtste Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1984. De races werden verreden op 30 juni 1984 op het vernieuwde TT Circuit in Assen.

De TT van Assen werd verreden op een vernieuwd 1,5 km korter circuit, met over de volledige lengte nieuw asfalt. Er werd ook een race in de Formula One TT-klasse verreden. De wisselende weersomstandigheden op de racedag zorgden voor wat problemen bij de bandenkeuze, maar het was niet zo erg als tijdens de trainingen, toen het bijna voortdurdend geregend had. Ondanks de kou en de regen waren er 130.000 toeschouwers.

De Yamaha OW 76 in de fabriekskleuren, waarmee Tadahiko Taira in Assen debuteerde.

Op de weinige droge momenten tijdens de trainingen moest Freddie Spencer niet alleen zijn viercilinder Honda NSR 500 afstellen, maar ook nog testwerk verrichten voor Michelin. Toen hij zich begon te realiseren dat hij wellicht beter de driecilinder Honda NS 500 had kunnen inzetten was het te laat en te nat om er nog een tijd mee te zetten. Het resultaat was een vijfde startplaats, 1½ seconde langzamer dan Eddie Lawson en zelfs nog achter Raymond Roche met zijn productie-Honda RS 500 R. Er werd een driecilinder voor Spencer in gereedheid gebracht, maar het aanvullende reglement van de Asser TT verbood het starten met een andersoortige machine dan waarmee was getraind. Tadahiko Taira, de testrijder van Yamaha, debuteerde met de fabrieks-Yamaha OW 76 en reed de tiende tijd, achter Gustav Reiner, die terugkeerde na zijn heupbreuk, maar nog wel veel pijn had.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 2"15'94
2. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 2"16'48
3. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda 2"16'76
4. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Honda 2"17'12
5. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 2"17'28
6. Vlag van België Didier de Radigués Chevallier-ELF-Honda 2"18'51
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 2"18'58
8. Vlag van Australië Wayne Gardner Honda 2"18'98
9. Vlag van Duitsland Gustav Reiner Honda 2"19'76
10. Vlag van Japan Tadahiko Taira Yamaha 2"20'84

Hoewel Freddie Spencer tegen zijn zin met zijn viercilinder moest starten, kwam hij na de eerste ronde als eerste door, gevolgd door teamgenoten Ron Haslam en Randy Mamola en ook Raymond Roche en Barry Sheene hielden toen de slecht gestarte Eddie Lawson nog achter zich. Spencer bouwde zelfs een voorsprong op, maar in de derde ronde reed hij ineens langzaam over de baan, het gevolg van een gebroken borgveertje van een bougiekap. Haslam viel ook al snel terug, terwijl Sheene uitviel door een gebroken drijfstang. Op kop ging het nu tussen Mamola en Roche, waar Lawson zich bij aansloot. Het werd een spannend gevecht, waar Lawson zich aanvankelijk niet mee bemoeide. Na het uitvallen van Spencer was zijn wereldtitel dichtbij gekomen en hij had liever de 10 punten voor de derde plaats. Toen het drietal wat uiteengeworpen werd bij het passeren van achterblijvers legde Lawson zich daar definitief bij neer. Hij liet Roche en Mamola gaan. Die bleven met elkaar in gevecht, waarbij Roche duidelijk wat minder topsnelheid had dan de fabrieksmachine van Mamola, maar dat met gewaagde uitremacties weer goedmaakte. In de laatste bocht raakten de stroomlijnkuipen elkaar, maar Mamola ging het eerst over de streep, voor Roche en Lawson. Haslam had intussen vrijwel de hele race eenzaam op de vierde plaats gereden. Wayne Gardner, die tijdens de GP des Nations al veel indruk had gemaakt[1], werd met de Honda Britain-Honda RS 500 R vijfde.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda 45"48'88 3 15
2 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Honda 45"49'16 4 12
3 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 45"50'86 1 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 46"34'49 2 8
5 Vlag van Australië Wayne Gardner Honda 46"51'40 8 6
6 Vlag van Japan Tadahiko Taira Yamaha 47"01'44 10 5
7 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Honda 47"14'57 9 4
8 Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda 47"21'45 16 3
9 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Fath-Honda 47"27'22 23 2
10 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Suzuki 47"34'85 14 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Salle Suzuki 47"39'64 15
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Yamaha 47"48'79 19
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Honda 47"56'90 22
14 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki 48"01'93 13
15 Vlag van Frankrijk Christian Le Liard Chevallier-ELF-Honda +1 ronde 25
16 Vlag van Australië Paul Lewis Suzuki +1 ronde 20
17 Vlag van Nederland Henk de Vries Suzuki +1 ronde 27
18 Vlag van Italië Walter Migliorati Suzuki +1 ronde 24
19 Vlag van Italië Lorenzo Ghiselli Suzuki +1 ronde 30
20 Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki +1 ronde 34
21 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Brett Hudson Suzuki +1 ronde 32
22 Vlag van Nederland Maarten Duyzers Suzuki +1 ronde 35
23 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Guy Honda +2 ronden 33

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Henk van der Mark SNRT-Honda 21
Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 37
Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki Remmen 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki Drijfstang 7
Vlag van Frankrijk Hervé Moineau Cagiva Versnellingsbak 17
Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda Vastloper 6
Vlag van Italië Massimo Broccoli Honda 31
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda Ontsteking 5
Vlag van Italië Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 11
Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva 36
Vlag van Duitsland Klaus Klein Suzuki 29
Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki Vastloper 28
Vlag van Zimbabwe Dave Petersen Suzuki Val 18

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Suzuki Rijverbod[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Heron-Suzuki Blessure[3]
Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 99
2 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 72
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda 69
4 Vlag van Frankrijk Raymond Roche HRC-Honda /
Honda
65
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 51
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 26
7 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 19
8 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda 18
9 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Fath-Honda 14
Vlag van Australië Wayne Gardner Honda

Carlos Lavado voelde zich meteen thuis op het nieuwe circuit van Assen, dat toch al een van zijn favorieten was. Hij was in alle trainingen snel en pakte ook poleposition, voor Guy Bertin, wiens MBA weliswaar snel maar vaak onbetrouwbaar was gebleken. Christian Sarron was ook heel tevreden over het circuit, ondanks zijn vijfde trainingstijd, die hem op de tweede startrij bracht. Hij had dan ook al een comfortabele voorsprong in het wereldkampioenschap, waarin Lavado helemaal geen bedreiging vormde.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 2"22'32
2. Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA 2"23'30
3. Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 2"23'68
4. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 2"23'96
5. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 2"23'96
6. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 2"24'05
7. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 2"24'16
8. Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha 2"24'90
9. Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha 2"24'90
10. Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 2"25'09

Bij de start van de 250cc-race stond iedereen op slicks. Guy Bertin startte als snelste, terwijl Carlos Lavado bijna als laatste van start ging en zijn kansen leek te verspelen. Door een plotselinge regenbui werd de race echter afgevlagd. Bij de herstart was het weliswaar droog, maar opnieuw dreigend. De meeste coureurs kozen opnieuw voor slicks, maar Jacques Bolle, Jacques Cornu, Thierry Espié, Jean-Louis Guignabodet, Manfred Herweh, Toni Mang, Christian Sarron en Mar Schouten kozen voor een intermediate-voorband. Nu had Lavado een betere start, in een groep met August Auinger, Sarron, Herweh, Espié en Andy Watts, die de achtervolging op de nog sneller gestarte Bertin inzette. Cornu had een slechte start, net als Wayne Rainey, die de duwstart maar niet onder de knie kreeg. Auinger sloot als eerste aan bij Bertin, maar viel terug toen het heel even regende. Lavado was toen al bij hem en passeerde hem én Bertin en even later deden Herweh, Sarron en Espié hetzelfde. Lavado hield de leiding zonder moeite, Espié en Sarron vielen uit en Cornu en Herweh vochten uiteindelijk om de tweede plaats, een strijd die Cornu wist te winnen. Hij stak in de Geert Timmer-bocht zijn arm al in de lucht en verklaarde dat dit de mooiste race van zijn leven was.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 45"23'27 1 15
2 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 45"26'17 6 12
3 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 45"27'48 3 10
4 Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha 45"30'47 11 8
5 Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA 45"33'39 2 6
6 Vlag van Japan Teruo Fukuda Yamaha 45"37'73 14 5
7 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 46"07'17 17 4
8 Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha 46"14'28 9 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Watts EMC-Rotax 46"25'95 19 2
10 Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Fath-Yamaha 46"34'19 31 1
11 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 46"34'83 10
12 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 46"39'27 4
13 Vlag van Duitsland Harald Eckl Rotax 46"42'48 23
14 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Sonauto-Yamaha 46"50'72 21
15 Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax 46"57'86 13
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Rotax 47"04'89 25
17 Vlag van Nederland Cees Doorakkers Yamaha 47"29'14 28
18 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Rotax 47"46'27 20
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rogers Armstrong-Rotax +1 ronde 33
20 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha +1 ronde 22
21 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Yamaha +1 ronde 35
22 Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha +1 ronde 26
23 Vlag van Duitsland Martin Wimmer[4] Yamaha +2 ronden 7

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax Defect[5]
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha Defect[5]

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha Rem 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha 34
Vlag van België Michel Siméon Honda 36
Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha 8
Vlag van Zwitserland Roland Freymond Honda Val 29
Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha 24
Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Pernod 32
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha 27
Vlag van België Richard Hubin Yamaha 18
Vlag van Oostenrijk August Auinger Yamaha 16
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod Val 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Yamaha 15
Vlag van België René Delaby Yamaha 30

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Fausto Ricci Yamaha
Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 72
2 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 55
3 Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha 54
4 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 51
5 Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax 41
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 38
7 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 33
8 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 29
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha 17
10 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 16

Er was Ángel Nieto veel aan gelegen zijn teamgenoot Fausto Gresini goed te laten presteren. Hij nam hem tijdens de trainingen regelmatig op sleeptouw om hem zo de ideale lijn te leren. Zoals gebruikelijk bekommerde hij zichzelf niet al te veel om een startpositie. Zijn derde startplaats was een van de beste van het seizoen, maar hij gaf meer dan een seconde toe op August Auinger.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 2"29'89
2. Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 2"30'29
3. Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 2"31'00
4. Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 2"31'32
5. Vlag van Italië Fausto Gresini Garelli 2"31'57
6. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 2"31'78
7. Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 2"31'88
8. Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 2"32'16
9. Vlag van Italië Luca Cadalora MBA 2"32'31
10. Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 2"32'52

Hans Müller mocht van Ángel Nieto twee ronden op kop rijden van een groep met Eugenio Lazzarini, Fausto Gresini, Maurizio Vitali en August Auinger. Toen nam Nieto de leiding over, als een soort moedereend steeds omkijkend waar teamgenoten Gresini en Lazzarini bleven. De overige rijders werden lang geduld, maar Nieto was zoals altijd de regisseur. Hij stuurde Gresini voorop en liet hem enkele tientallen meters voorsprong nemen. Tot vervelens toe ging Nieto rechtop zitten, omkijken en aanwijzingen geven aan zijn team. Het was voor iedereen duidelijk dat hij zelf gemakkelijk weg kon lopen, maar Nieto stond er nu eenmaal op de schijn van een spannende race op te houden. In de vierde ronde viel Gresini echter. Vitali mocht nog even aan de leiding rijden, tot Nieto het genoeg vond en er samen met Lazzarini vandoor ging. Lazzarini mocht op kop, maar zat al achterom te kijken in de wetenschap dat hij zijn toprijder voor zou moeten laten. Müller wist toch nog derde te worden, nadat Vitali was uitgevallen.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 40"42'89 3 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 40"42'99 2 12
3 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 40"50'97 7 10
4 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 41"00'88 8 8
5 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA 41"03'17 11 6
6 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 41"07'89 1 5
7 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 41"26'49 6 4
8 Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA 41"27'71 19 3
9 Vlag van Noord-Ierland Neil Robinson MBA 41"42'28 22 2
10 Vlag van Nederland Anton Straver MBA 41"43'76 20 1
11 Vlag van Nederland Ton Spek MBA 41"44'32 18
12 Vlag van Duitsland Alfred Waibel Waibel 41"44'63 16
13 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real 41"55'36 15
14 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 42"03'15 25
15 Vlag van België Olivier Liegeois MBA 42"18'18 23
16 Vlag van Finland Jussi Hautanimi MBA 42"31'07 30
17 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA 42"40'35 32
18 Vlag van Duitsland Helmut Lichtenberg MBA 42"40'56 28
19 Vlag van Nederland Jan Eggens EGA 42"49'70 27
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Smith Casal 42"56'38 26
21 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA 43"31'97 35
22 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alois Pavlic MBA +1 ronde 33
23 Vlag van Duitsland Hubert Abold MBA +1 ronde 21

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Fausto Gresini Garelli Val 5
Vlag van België Lucio Pietroniro MBA Val 10
Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA Lekkage[6] 4
Vlag van Italië Luca Cadalora MBA Val 9
Vlag van Oostenrijk Erich Klein MBA 13
Vlag van Zweden Håkan Olsson Starol 17
Vlag van Finland Johnny Wickström MBA Ontsteking 12
Vlag van Nederland Willem Heykoop Sanvenero Motor 24
Vlag van Duitsland Willy Hupperich MBA 31
Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 14
Vlag van Nederland Boy van Erp MBA Ontsteking 34
Vlag van Nederland Martin van Soest MBA Big-end lager 29
Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA 36

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA
Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 75
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 56
3 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 27
4 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA 22
5 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 21
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA
7 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 19
8 Vlag van Italië Luca Cadalora MBA 18
9 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 16
Vlag van Italië Fausto Gresini MBA/Garelli

De coureurs reden hun verkenningsronden op woensdag voor de race op een droge baan. Ze zetten natuurlijk nog niet hun beste tijden, maar door de regen op donderdag en vrijdag konden ze die bijna niet meer verbeteren. Dat was ook een probleem voor bandenleverancier Michelin, want men kon niet beoordelen hoe de banden zich zouden gedragen op het nieuwe Drentse asfalt als het droog was. In de laatste training op vrijdag droogde de baan pas op en het leek erop dat Hans Spaan met de reserve-HuVo-Casal van Pier Paolo Bianchi de snelste tijd had, maar op het laatste moment reed Stefan Dörflinger 0,9 seconde sneller. Naast zijn Zündapp stonden er drie HuVo-machines op de eerste startrij.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp 2"42'03
2. Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal 2"42'94
3. Vlag van Nederland Willem Heykoop HuVo-Casal 2"44'53
4. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 2"44'82
5. Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 2"45'80
6. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel 2"46'74
7. Vlag van Zwitserland Hans Müller Bakker-Sachs 2"48'16
8. Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 2"50'04
9. Vlag van Nederland George Looijesteijn HuVo-Casal 2"50'05
10. Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser-LCR-Zündapp 2"50'35

Hans Spaan had tijdens de Joegoslavische Grand Prix nog teruggegrepen op zijn oude Kreidler, die sneller was dan zijn productie-HuVo-Casal. Voor de TT van Assen kreeg hij een fabrieks-HuVo, maar wel met een duidelijke opdracht: als Pier Paolo Bianchi op kop reed moest hij erachter blijven. Als dat niet zo was mocht hij zijn gang gaan. Stefan Dörflinger startte als snelste, achternagezeten door Willem Heykoop. Bianchi, Spaan en Jorge Martínez startten niet zo goed, maar na een ronde sloten ze aan bij Heykoop, terwijl Dörflinger al een kleine voorsprong had genomen. Bianchi en Spaan wisten het gat echter te dichten. Volgens afspraak bleef Spaan achter Bianchi rijden en toen Dörflinger's ontsteking de geest gaf moest Spaan Bianchi blijven volgen, hoewel het duidelijk was dat hij eigenlijk sneller kon. Martinez sloot echter aan met Hubert Abold, Gerhard Waibel Hans Müller en George Looijesteijn in zijn kielzog. Toen Martínez de kop overnam volgde Spaan hem, maar hij durfde hem niet in te halen. Het was voor het team beter als Bianchi tweede zou worden, nu Dörflinger uitgevallen was. Maar de rondetijden van Martínez en Spaan waren seconden sneller dan die van Bianchi en ze reden samen de snelste ronde. Drie ronden voor het einde begon Bianchi echter posities te verliezen door een gescheurde uitlaat en toen kreeg Spaan het pitsignaal "GA". Heel even passeerde hij Martínez, maar die duldde dat maar een halve ronde. Hij won de race vlak voor Spaan, met op twintig seconden achterstand Hubert Abold. Spaan had in het begin van de race veel tijd verloren door achter Bianchi te blijven. Als hij vanaf het begin zijn eigen tempo had gereden had hij de race waarschijnlijk gewonnen.

Uitslag 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 32"30'80 5 15
2 Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal 32"30'96 2 12
3 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser-LCR-Zündapp 32"50'34 10 10
4 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real 33"03'37 6 8
5 Vlag van Nederland Willem Heykoop HuVo-Casal 33"05'36 3 6
6 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 33"09'19 4 5
7 Vlag van Nederland George Looijesteijn Casal 33"50'71 9 4
8 Vlag van Zwitserland Hans Müller Bakker-Sachs 33"50'72 7 3
9 Vlag van Nederland Theo Timmer Casal 33"51'17 8 2
10 Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen 34"14'96 11 1
11 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Tomos 34"33'40 19
12 Vlag van Nederland Hans Koopman Kreidler 34"41'97 13
13 Vlag van Nederland Bertus Grinwis Casal 34"42'16 18
14 Vlag van Duitsland Bernd Rossbach Casal 34"42'73 22
15 Vlag van Nederland Aad Wijsman Harmsen 34"57'66 14
16 Vlag van Nederland Jos van Dongen Sachs 35"14'61 25
17 Vlag van Nederland Bert Smit BZ 35"26'71 16
18 Vlag van Duitsland Johann Auer Eberhardt +1 ronde 21
19 Vlag van België Chris Baert Eberhardt +1 ronde 15
20 Vlag van België Serge Julin HuVo-Casal +1 ronde 12
21 Vlag van Nederland Eico Rispens Ripens +1 ronde 23
22 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Casal +1 ronde 30
23 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Honda +1 ronde 28
24 Vlag van Finland Mika-Sakari Komu Eberhardt +2 ronden 31
25 Vlag van Duitsland Inge Arends Jas +2 ronden 32

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp Ontsteking 1
Vlag van Duitsland Gerhard Bauer Ziegler 24
Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Kreidler 20
Vlag van Duitsland Rainer Kunz FKN 17
Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Hummel 26
Vlag van Duitsland Thomas Engl Sachs 29

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Reiner Scheidauer Seel
Vlag van Italië Claudio Granata Garelli Blessure[7]

Top tien tussenstand 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp 61
2 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser-Bakker-Zündapp/
Krauser-LCR-Zündapp
60
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 55
4 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel 42
5 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 38
6 Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal/
Kreidler
37
7 Vlag van Nederland Willem Heykoop HuVo-Casal 21
8 Vlag van Zwitserland Hans Müller Sachs/Bakker-Sachs 16
Vlag van Nederland George Looijesteijn HuVo-Casal
10 Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal 12

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Egbert Streuer/Bernard Schnieders hadden lang de snelste trainingstijd, maar op het laatste moment reden Rolf Biland/Kurt Waltisperg 0,2 seconde sneller. Het was toen al duidelijk dat de race tussen Streuer en Biland zou gaan, want Alain Michel was al een seconde langzamer en Werner Schwärzel's vierde tijd was al vier seconden langzamer.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 2"20'69
2. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 2"20'96
3. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 2"21'81
4. Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 2"25'01
5. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbügg LCR-Yamaha 2"25'39
6. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 2"26'87
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 2"27'19
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 2"27'51
9. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Busch-Yamaha 2"27'98
10. Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 2"28'22

Er was niet veel spanning in de zijspanrace in Assen. Egbert Streuer en Bernard Schnieders wilden graag voor het eerst hun thuisrace winnen, maar geen onnodige risico's nemen. Ze gingen de strijd aan met de snel gestarte combinatie van Rolf Biland en Kurt Waltisperg, die geen bedreiging in het wereldkampioenschap vormde. Dat deed Alain Michel wel, maar toen die na een aanrijding met een andere combinatie langs de kant stond, hoefde Streuer niet meer te winnen. Hij bleef met Biland vechten en nam zelfs de leiding in de race, maar toen het nat begon te worden liet hij Biland op kop rijden. Na het opdrogen van de baan sloot Streuer weer aan, maar tijdens de tweede regenbui haakte hij definitief af.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 38"44'58 1 15
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 38"46'11 2 12
3 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 39"29'45 4 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 8
5 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 6 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham LCR-Yamaha 5
7 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 5 4
8 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 3
9 Vlag van Zwitserland Hansruedi Christinat Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 2
10 Vlag van Nieuw-Zeeland Graham Gleeson Vlag van Zwitserland Kurt Rothenbühler Windle-Yamaha 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha +4 ronden

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Grid
Vlag van Nederland Jos Modder Vlag van Nederland Martin van 't Klooster LCR-Yamaha 22
Vlag van Nederland Martin Kooy Vlag van Nederland Raimond van der Groep Kova-Yamaha 24

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha Aanrijding[8] 3
Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha Ongeval 13
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Busch-Yamaha 9
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha Motor 8
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Nederland William van Dis LCR-Yamaha Blessures[9] 11

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 52
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 38
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 32
4 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 30
5 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 20
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 15
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 12
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 10
Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha
10 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 8

Formula One TT

[bewerken | brontekst bewerken]

De strijd in de Formula One TT ging feitelijk tussen HRC met Honda VF 750's en Heron-Suzuki dat Suzuki GSX 750's inzette. Heron-Suzuki nam de klasse veel minder serieus dan Honda Britain. Men bouwde zelfs geen frame voor de GSX 750, maar monteerde het blok in het frame van de Suzuki GSX 1000 van 1983. Heron miste ook de geblesseerde Rob McElnea, zodat Mick Grant de klus alleen moest klaren. Hij moest echter al in de training de Honda's van Joey Dunlop en Roger Marshall voor laten gaan. Daarachter mochten de vele privérijders om de plaatsen vechten, waarin Henk van der Mark en Mile Pajic als beste slaagden. Zij wisten coryfeeën als Trevor Nation en Tony Rutter voor te blijven.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop HRC-Honda 2"23'96
2. Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall HRC-Honda 2"24'58
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Heron-Suzuki 2"24'75
4. Vlag van Nederland Henk van der Mark Bakker-Suzuki 2"27'05
5. Vlag van Nederland Mile Pajic Horeon-Kawasaki 2"29'01
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Nation Ducati 2"29'13
7. Vlag van Engeland Tony Rutter Ducati 2"29'17
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Wrettom Kawasaki 2"30'42
9. Vlag van Italië Sergio Bertocchi Suzuki 2"31'92
10. Vlag van Nederland Dirk Brand Roadrunner-Kawasaki 2"32'43

De Honda-coureurs hadden geen echte stalorders, maar teammanager Barry Symmons had hen wel opgedragen tot aan de tankstop bij elkaar te blijven. Dat deden ze ook: Joey Dunlop reed tot dat moment op kop, op enkele meters gevolgd door Roger Marshall. Marshall tankte als eerste, maar ook als snelste, omdat hij tijdens het tanken - tegen de regels in - zijn motor liet lopen. De jury greep echter niet in en zo kreeg hij een voorsprong op Dunlop, die een ronde later tankte. Beiden hadden toen al een grote voorsprong op Mick Grant met de Suzuki. Zo eindigde de race ook, met Marhall als eerste, Dunlop als tweede en Grant als derde. Doordat Dunlop de TT van Man gewonnen had voor Marshall, stonden ze nu samen aan kop van het wereldkampioenschap.

Uitslag Formula One TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall HRC-Honda 1:00"29'19 2 15
2 Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop HRC-Honda 1:00"42'18 1 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Heron-Suzuki 1:01"54'41 3 10
4 Vlag van Nederland Mile Pajic Horeon-Kawasaki 5 8
5 Vlag van Nederland Henk van der Mark Bakker-Suzuki 4 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Wrettom Kawasaki 8 5
7 Vlag van Engeland Tony Rutter Ducati +1 ronde 7 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy McGladdery Kawasaki +1 ronde 3
9 Vlag van Italië Sergio Bertocchi Suzuki +1 ronde 9 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Asa Moyce Harris +1 ronde 1
11 Vlag van Duitsland Rainer Vossen Ducati +1 ronde
12 Vlag van België Michel Siméon Honda +1 ronde
13 Vlag van Zwitserland Christian Monsch Egli-Suzuki +1 ronde
14 Vlag van Zwitserland Peter Bühler Kawasaki +1 ronde
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Wells Honda +1 ronde
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Jeffreys Kawasaki +2 ronden
17 Vlag van Nederland Wim van Maris Kawasaki +2 ronden 21
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Howard Lees Honda +2 ronden
19 Vlag van Nederland Gerry van Rooyen Honda +2 ronden 26
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Cathcart Laverda +2 ronden
21 Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Dobson Honda +2 ronden
22 Vlag van Italië Gian-Luigi Dones Ducati +4 ronden
23 Vlag van Duitsland Frank Willems Ducati +5 ronden

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Jur Manneveld Onbekend Motor 29
Vlag van Nederland Dirk Brand Roadrunner-Kawasaki Val 10
Vlag van Nederland Mark van der Endt Honda Drijfstang 22
Vlag van Nederland Hans Coster Kawasaki Motor 13

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Heron-Suzuki Blessure[3]

Stank voor dank

[bewerken | brontekst bewerken]

Hans Spaan had Pier Paolo Bianchi geholpen met het vinden van de juiste afstelling van zijn HuVo-Casal en tijdens de race ook in zijn dienst gereden. Zijn rit met de fabrieks-HuVo kostte hem ongeveer 4.000 gulden: 2.000 gulden van helmenfabrikant Rons omdat hij met een Bieffe-helm moest rijden en de helft van het prijzengeld, dat hij aan het team moest afstaan. Maar Bianchi, die veel geld had meegebracht om met de fabrieks-HuVo te kunnen rijden, had een belangrijke stem en was bang dat Spaan een bedreiging zou gaan vormen in de rest van het seizoen. Hij besliste dat Spaan geen fabrieksmateriaal meer zou krijgen.

Gebrek aan gras

[bewerken | brontekst bewerken]

Omdat het circuit net vernieuwd was, groeide er nog niet veel gras in het rennerskwartier en moesten veel coureurs hun tenten op het zand opslaan. De organisatie verstrekte wel plastic stroken om het ongemak wat te verminderen, maar één coureur zag meer in de roosters die over de tunnel waren gelegd. Toen hem uitgelegd werd dat die roosters moesten voorkomen dat een gevallen rijder in de tunnel zou vallen legde hij ze terug.

In het kader van de boycot van het apartheidsregime van Zuid-Afrika werden er kamervragen gesteld over de deelname van Mario Rademeyer, terwijl er al jaren dispensatie was verleend aan Zuid-Afrikaanse rijders als Jon Ekerold.

Oudste deelnemers

[bewerken | brontekst bewerken]

De Busch-Yamaha-zijspancombinatie van Rolf Steinhausen voldeed eigenlijk niet aan het reglement. Het motorblok mocht niet meer dan 160 mm buiten de hartlijn van de achterband liggen, maar in dit geval lag het blok veel verder naar het midden. Niemand protesteerde echter en de keurmeesters keurden de combinatie goed. Daardoor kon men in Assen de oudste deelnemer aan het werk zien, want Bakkenist Wolfgang Kalauch was al 55 jaar oud. Bij de solorijders was de 42-jarige Eugenio Lazzarini de oudste.

Record aantal overwinningen

[bewerken | brontekst bewerken]

De overwinning in de 125cc-race was de vijftiende voor Ángel Nieto in Assen. Daarmee passeerde hij Giacomo Agostini.

Honda RS 250 R

[bewerken | brontekst bewerken]

Al het hele seizoen deed Honda pogingen om goede prestaties uit de Honda RS 250 R te halen, maar het wou maar niet lukken. Voor deze race kreeg Roland Freymond en nieuw blok met het ATAC-systeem, maar hij kwam ten val.

Jan Stappenbeld, fotograaf van De Telegraaf, had zeven jaar geleden de trouwreportage van de bruiloft van Boet van Dulmen gemaakt, maar de negatieven waren kwijtgeraakt in de archieven van de krant. Een week voor de TT van Assen kwamen ze per toeval tevoorschijn en van Dulmen kreeg in Assen eindelijk zijn trouwfoto's.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1984
FIM wereldkampioenschap wegrace
36e seizoen (1984)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1984

Vorige race:
TT Assen 1983
TT Assen Volgende race:
TT Assen 1985