Przejdź do zawartości

Nottingham Forest F.C.

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nottingham Forest F.C.
ilustracja
Pełna nazwa

Nottingham Forest Football Club

Przydomek

The Reds, Forest, Tricky Trees

Barwy

czerwono-białe

Data założenia

1865

Debiut w najwyższej lidze

1989

Liga

Premier League

Państwo

 Wielka Brytania

Kraj

 Anglia

Siedziba

Nottingham

Adres

NFFC
The City Ground,
Nottingham,
NG2 5FJ

Stadion

City Ground
Nottingham

Właściciel

Evangelos Marinakis

Prezes

Nicholas Randall QC

Trener

Nuno Espírito Santo

Asystent trenera

Paul Trollope
Steven Reid

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Strona internetowa

Nottingham Forest Football Clubangielski klub piłkarski grający w Premier League, z siedzibą w mieście West Bridgford. Nazwę "Nottingham Forest" zawdzięcza parkowi Forest Recreation Ground w Nottingham.

Mistrz Anglii w 1978 roku, zdobywca dwóch Klubowych Pucharów Europy, w 1979 i 1980 roku. Sukcesy te klub odnosił w okresie, kiedy menedżerem był Brian Clough, który pracował z drużyną 18 lat (1975–1993). W sezonie 2020/2021 zespół występował w drugoligowych rozgrywkach angielskiej Football League Championship. Ze względu na spadek do League One w maju 2005, Nottingham Forest stał się pierwszym w historii klubem, który spadł do trzeciego poziomu ligowego, mając na swoim koncie zdobycie europejskiego pucharu[1].

W sezonie 2022/2023 zespół wrócił do Premier League.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Nottingham Forest został założony w 1865 roku pod nazwą Nottingham Forest Football and Bandy Club[2]. Klub zdobył Puchar Anglii w 1898 roku, pokonując Derby County 3:1[3]. Większość pierwszej połowy XX wieku zespół spędził w drugiej lidze i musiał dokonać reelekcji w 1914 roku. W 1919 roku Pierwsza Liga Piłkarska miała zostać powiększona z dwudziestu do dwudziestu dwóch drużyn. Forest był jednym z ośmiu klubów prowadzących kampanię i otrzymał trzy głosy, a Arsenal i Chelsea zdobyły dodatkowe miejsca[4]. W 1949 roku klub spadł do trzeciej ligi, ale dwa lata później szybko awansował jako mistrz. Zawodnicy Nottingham zdobyli w tamtym sezonie aż 110 bramek. Krótki okres sukcesów nastąpił pod koniec lat pięćdziesiątych, kiedy klub rozgrywał mecze w pierwszej lidze w 1957 i 1959 roku, kiedy to wygrał Puchar Anglii. Od tego czasu Forest zastąpił Notts County jako największy klub w mieście Nottingham. Po bardzo udanym okresie Nottingham spadło z pierwszej ligi w 1972 roku.

Nottingham Forest awansował do czołówki na koniec sezonu 1976–1977 i ukończył zmagania ligowe na trzecim miejscu. Dzięki temu stał się jednym z nielicznych zespołów, który wygrał mistrzostwo rok po awansie z 2. ligi (sezon 1977–1978). W latach 1978–1979 Forest udało się odnieść zwycięstwo w Pucharze Europy, gdzie w finale, w Monachium, pokonali Malmö FF 1:0. W latach 1979–1980 ponownie triumfowali w tych rozgrywkach, pokonując Hamburg 1:0, na stadionie Santiago Bernabéu.

Zespół zdobył również Superpuchar Europy i dwa Puchary Ligi. Klub dotarł do półfinałów Pucharu UEFA w latach 1983–1984, gdzie w kontrowersyjnych okolicznościach został pokonany przez RSC Anderlecht. Ponad dziesięć lat później okazało się, że w drugiej kolejce belgijski klub przekupił sędziego, lecz ten zmarł w wypadku samochodowym, przez co kwestia pozostała nierozstrzygnięta. Sprawę oddalono, a Anderlecht oczyszczono ze wszystkich zarzutów[5].

Nottingham Forest w 1989 roku klub wygrał Puchar Ligi i Full Members Cup. Forest zakończył ten sezon na trzecim miejscu w lidze, a rok później zajął tę samą lokatę. Zespół Clougha triumfował w Pucharze Ligi w 1990 roku, pokonując wówczas Oldham Athletic 1:0, a zwycięską bramkę strzelił Nigel Jemson. Szansa na sukces pojawiła się w 1991 roku, kiedy Nottingham pod wodzą Briana Clougha, dotarło do finału Pucharu Anglii, w którym przegrało z Tottenhamem 1:2.

Latem 1991 roku Brian Clough dokonał rekordowego transferu, podpisując umowę z najlepszym strzelcem ligowym w tamtym okresie, napastnikiem Millwall, Teddym Sheringhamem, na łączną kwotę 2,1 miliona funtów.

W 1992 roku Forest pokonał Southampton 3:2, w finale Pucharu Full Cup, lecz później przegrał z Manchesterem United w Pucharze Ligi.

W maju 1993 roku do klubu powrócił Frank Clark i objął stanowisko menedżera, zastępując tym samym Briana Clougha. Forest zakończył sezon na trzecim miejscu i zakwalifikował się do Pucharu UEFA po raz pierwszy w erze po tragedii na stadionie Heysel, w wyniku której angielskie zespoły zostały wykluczone z rozgrywek europejskich. Clark opuścił drużynę w sezonie 1996/1997 po tym jak znalazła się ona w strefie spadkowej.

Tuż przed świętami Bożego Narodzenia w 1996 roku, tymczasowym menadżerem został 34-letni wówczas kapitan zespołu Stuart Pearce. Pod jego wodzą klub zanotował krótkotrwałą poprawę wyników, jednak już w marcu 1997 zastąpił go Dave Bassett. Nowemu menadżerowi udało się wyciągnąć drużynę ze strefy spadkowej i tym samym uniknąć relegacji.

W styczniu 1999 Basset został zwolniony, a na jego miejsce zatrudniono Rona Atkinsona.

W grudniu 2001 roku odnotowano, że klub traci ponad 100 000 funtów tygodniowo, a jego perspektywy finansowe pogorszyły się z powodu upadku ITV Digital, którzy zakończyli umowę z klubem. Pomimo trudności klub w sezonie 2002–2003 zajął szóste miejsce i zakwalifikował się do play-offów. W półfinale przegrał z Sheffield United. Z powodu straty kilku kluczowych zawodników i zagrożenia spadku do niższej ligi Paul Hart został zwolniony w lutym 2004 roku.

Na kolejnego trenera został mianowany Oe Kinnear, który poprowadził Nottingham do 14. miejsca w lidze. W sezonie 2004–2005 klub ponownie znalazł się w strefie spadkowej, co doprowadziło do rezygnacji Kinneara ze stanowiska w grudniu 2004 roku. Wtedy Mick Harford przejął tymczasowy zarząd w okresie Bożego Narodzenia, zanim Gary Megson został wyznaczony na nowego szkoleniowca. Megson nie zdołał uniknąć spadku, ponieważ klub zakończył sezon na 23. miejscu, stając się zarazem pierwszym zwycięzcą Pucharu Europy, który będzie grał na trzecim poziomie rozgrywkowym. W sezonie 2007/2008 pod wodzą Colina Calderwooda klub ponownie wrócił do Championship.

W lipcu 2012 roku klub kupiła kuwejcka rodzina Al-Hasawi. Nowi właściciele powiedzieli prasie, że mają długoterminową wizję klubu opierającą się na planie 3-5 letnim, a po rozmowie z kilkoma potencjalnymi nowymi menedżerami trenerem został Sean O’Driscoll (będący poprzednio dyrektorem Doncaster Rovers i Crawley Town).

Do 15 grudnia 2012 roku Forest, zajmujący dziewiąte miejsce z 33 punktami, był zaledwie o trzy punkty poza pozycjami gwarantującymi grę w play-offach. Plan rodziny Al-Hasawi stał się impulsem do zagrania w barażach o Premier League. Tego samego weekendu klub ogłosił, że Omar Al-Hasawi zrezygnował ze względów osobistych, a Fawaz Al-Hasawi został większościowym udziałowcem z 75% udziałów w klubie wraz z bratem Abdulazizem Al-Hasawim posiadającym 20% udziałów i jego kuzynem Omarem Al-Hasawim, posiadającym pozostałe 5% udziałów.

W Boxing Day 2012 roku Sean O’Driscoll został zwolniony tuż po zwycięstwie 4:2 nad Leeds United. Właściciele poinformowali o zamiarze zmiany wraz z rozpoczęciem styczniowego okna transferowego, mając nadzieję na powołanie menedżera z doświadczeniem w Premier League. Na to stanowisko powołano Alexa McLeisha. Ruch ten został skrytykowany przez niektórych członków zespołu i po upływie zaledwie 40 dni, 5 lutego 2013 roku, rozwiązano umowę z Alexem McLeishem.

Dwa dni później trenerem został Billy Davies. Nieco ponad rok później, w marcu 2014 roku klub zakończył współpracę z Daviesem po porażce 5:0 z Derby County F.C. Sezon 2020/2021 Forest zakończył na 17 miejscu w Championship, przegrywając w ostatniej kolejce z Preston North End F.C.

W dniu 18 maja 2017 roku potwierdzono, że nowym właścicielem klubu został Evangelos Marinakis[6], co doprowadziło do zakończenia zarządu rodziny Al-Hasawi.

8 stycznia 2018 roku nowym trenerem Forest został Aitor Karanka, zastępując tymczasowego szkoleniowca Nottingham Gary'ego Brazil[7]. W styczniu Karanka wzmocnił klub, sprowadzając 10 zawodników. Skończywszy sezon na 17 miejscu, w trakcie letniego okienka transferowego, trener podpisał kontrakty z 14 nowymi zawodnikami. Pomimo dobrych wyników w lidze, szkoleniowiec opuścił klub 11 stycznia 2019 r. Cztery dni później klub ogłosił, że nowym trenerem Forest będzie Martin O'Neill, były szkoleniowiec Irlandii[8]. Nowy trener wdał się jednak szybko w spór z niektórymi graczami pierwszego składu i już w czerwcu tego samego roku został zwolniony. W 18 minut po ogłoszeniu tej informacji klub przedstawił nowego szkoleniowca – Sabri'ego Lamouchi[9].

W pierwszym sezonie Lamouchi zajął razem z Nottingham 7 miejsce w Championship, po porażce w końcówce sezonu z Stoke City[10]. Po słabym początku sezonu 2020-21, 6 października 2020 r. Lamouchi został zwolniony, a na jego miejsce powołano byłego menedżera Brighton, Chrisa Hughtona[11].

Przygoda nowego szkoleniowca w klubie nie trwała długo, zaledwie 11 miesięcy. Po tym jak w sezonie 2021–22 nie wygrał on żadnego z pierwszych 7 meczów, co stanowiło najgorszy start od 108 lat, 16 września został zwolniony z funkcji menedżera zespołu[12]. Na jego miejsce, 21 września 2021, powołano Steve’a Coopera, który całkowicie odmienił styl gry zespołu, decydując się na taktykę z trójką obrońców. Drużyna szybko poprawiła wyniki i po 5 następnych kolejkach dorobek punktowy drużyny powiększył się o 13 punktów.

W pierwszej kadencji nowego trenera zespół poniósł zaledwie 6 porażek w 38 meczach co pozwoliło drużynie uzyskać czwartą lokatę w klasyfikacji Championship. W barażach o awans do Premier League klub pokonał Sheffield United oraz Huddersfield i po 23 latach powrócił na najwyższy stopień rozgrywek w Anglii[13].

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]
  • Mistrzostwo Anglii: 1978
  • Puchar Europy Mistrzów krajowych: 1979, 1980
  • Puchar Anglii: 1898, 1959
  • Puchar Ligi Angielskiej: 1978, 1979, 1989, 1990
  • Tarcza Dobroczynności: 1978
  • Superpuchar Europy: 1979

Stadion

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: City Ground.

Od 1898 roku Nottingham Forest rozgrywa mecze domowe na City Ground w West Bridgford, nad brzegiem rzeki Trent.

Przed przeniesieniem się na City Ground, Forest rozgrywał swoje mecze u siebie na Forest Recreation Ground, następnie na Trent Bridge i wreszcie na specjalnie zbudowanym Town Ground.

Panorama stadionu z górnego sektora trybuny Trent End

W latach 1994–1996 przebudowano trybunę Trent End. Decyzja o jej modernizacji była związana z wyborem City Ground na jedną z aren turnieju Euro 1996. Po przebudowie trybuna mieściła 7 338 miejsc, co pozwoliło uzyskać pojemność stadionu liczącą 30 576 miejsc siedzących.

City Ground znajduje się 300 metrów od stadionu Meadow Lane w hrabstwie Notts po przeciwnej stronie Trent, co oznacza, że ​​te dwa stadiony są najbliższymi geograficznie profesjonalnymi stadionami piłkarskimi w Anglii.

Obecny skład

[edytuj | edytuj kod]
Stan na 7 grudnia 2023[14][15].
Nr Poz. Piłkarz
1 BR Stany Zjednoczone Matt Turner
3 OB Portugalia Nuno Tavares (wypożyczony z Arsenalu)
4 OB Anglia Joe Worrall (kapitan)
5 PO Belgia Orel Mangala
6 PO Wybrzeże Kości Słoniowej Ibrahim Sangaré
7 OB Walia Neco Williams
8 PO Senegal Cheikhou Kouyaté
9 NA Nigeria Taiwo Awoniyi
10 PO Anglia Morgan Gibbs-White
11 NA Nowa Zelandia Chris Wood
12 PO Brazylia Andrey Santos (wypożyczony z Chelsea)
13 BR Walia Wayne Hennessey
14 NA Anglia Callum Hudson-Odoi
15 OB Anglia Harry Toffolo
16 PO Argentyna Nicolás Domínguez
18 OB Brazylia Felipe
Nr Poz. Piłkarz
19 OB Senegal Moussa Niakhaté
21 NA Szwecja Anthony Elanga
22 PO Anglia Ryan Yates (wicekapitan)
23 BR Grecja Odiseas Wlachodimos
24 OB Wybrzeże Kości Słoniowej Serge Aurier
26 OB Szkocja Scott McKenna
27 PO Belgia Divock Origi (wypożyczony z AC Milanu)
28 PO Brazylia Danilo
29 OB Argentyna Gonzalo Montiel (wypożyczony z Sevilli)
30 OB Wybrzeże Kości Słoniowej Willy Boly
32 OB Irlandia Andrew Omobamidele
34 BR Stany Zjednoczone Ethan Horvath
40 OB Brazylia Murillo
41 PO Kostaryka Brandon Aguilera
43 OB Nigeria Ola Aina


Najlepszy gracz roku w klubie

[edytuj | edytuj kod]
Rok Zwycięzca
1977 Anglia Tony Woodcock[16]
1978 Szkocja Kenny Burns[16]
1979 Anglia Garry Birtles[16]
1980 Anglia Larry Lloyd[16]
1981 Szkocja Kenny Burns[17]
1982 Anglia Peter Shilton[17]
1983 Anglia Steve Hodge[17]
1984 Anglia Chris Fairclough[17]
1985 Szkocja Jim McInally[17]
1986 Anglia Nigel Clough[17]
1987 Anglia Des Walker[17]
1988 Anglia Nigel Clough[17]
1989 Anglia Stuart Pearce[17]
1990 Anglia Des Walker[18]
1991 Anglia Stuart Pearce[18]
1992 Anglia Des Walker[18]
 
Rok Zwycięzca
1993 Anglia Steve Sutton[18]
1994 Walia David Phillips[18]
1995 Anglia Steve Stone[18]
1996 Anglia Stuart Pearce[18]
1997 Anglia Colin Cooper[18]
1998 Holandia Pierre van Hooijdonk[18]
1999 Anglia Alan Rogers[18]
2000 Anglia Dave Beasant[19]
2001 Anglia Chris Bart-Williams[19]
2002 Szkocja Gareth Williams
2003 Jamajka David Johnson
2004 Irlandia Andy Reid
2005 Anglia Paul Gerrard
2006 Anglia Ian Breckin
2007 Anglia Grant Holt
2008 Anglia Julian Bennett
 
Rok Zwycięzca
2009 Anglia Chris Cohen
2010 Irlandia Północna Lee Camp
2011 Anglia Luke Chambers
2012 Jamajka Garath McCleary
2013 Anglia Chris Cohen
2014 Irlandia Andy Reid
2015 Anglia Michail Antonio
2016 Holandia Dorus de Vries
2017 Stany Zjednoczone Eric Lichaj
2018 Anglia Ben Osborn
2019 Anglia Joseph Lolley
2020 Polska Matty Cash
2021 Anglia Joe Worrall
2022 Szkocja Scott McKenna
2023 Anglia Joe Worrall

Europejskie puchary

[edytuj | edytuj kod]

Legenda do wszystkich tabel:

  • Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
  • k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe
Sezon Rozgrywki Runda Klub Dom Wyjazd Ogólnie
1961/62 Puchar Miast Targowych 1R Valencia CF 1–5 0–2 1–7
1967/68 Puchar Miast Targowych 1R Niemcy Eintracht Frankfurt 4–0 1–0 5–0
2R Szwajcaria FC Zürich 2–1 0–1 2–2, w.
1978/79 Puchar Europy 1R Anglia Liverpool 2–0 0–0 2–0
1/8 Grecja AEK Ateny 5–1 2–1 7–2
1/4 Szwajcaria Grasshopper Club Zürich 4–1 1–1 5–2
1/2 Niemcy 1. FC Köln 3–3 1–0 4–3
F Szwecja Malmö FF 1–0 (N)
1979 Superpuchar Europy F Hiszpania FC Barcelona 1–0 1–1 2–1
1979/80 Puchar Europy 1R Szwecja Östers IF 2–0 1–1 3–1
1/8 Argeș Pitești 2–0 2–1 4–1
1/4 BFC Dynamo Berlin 0–1 3–1 3–2
1/2 Holandia AFC Ajax 2–0 0–1 2–1
F Niemcy Hamburger SV 1–0 (N)
1980 Superpuchar Europy F Hiszpania Valencia CF 2–1 0–1 2–2, w.
1980/81 Puchar Europy 1R CSKA Sofia 0–1 0–1 0–2
1983/84 Puchar UEFA 1R FC Vorwärts Frankfurt 2–0 1–0 3–0
2R Holandia PSV Eindhoven 1–0 2–1 3–1
1/8 Szkocja Celtic F.C. 0–0 2–1 2–1
1/4 Austria Sturm Graz 1–0 1–1 2–1, Dogr.
1/2 Belgia RSC Anderlecht 2–0 0–3 2–3
1984/85 Puchar UEFA 1R Belgia Club Brugge 0–0 0–1 0–1
1995/96 Puchar UEFA 1R Szwecja Malmö FF 1–0 1–2 2–2, w.
2R Francja AJ Auxerre 0–0 1–0 1–0
1/8 Francja Olympique Lyon 1–0 0–0 1–0
1/4 Niemcy Bayern Monachium 1–5 1–2 2–7

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Patrick Whyte, Premier League casualties - clubs that have struggled since relegation [online], Evening Standard, 13 kwietnia 2012 [dostęp 2023-12-07] (ang.).
  2. „History of Nottingham Forest” nottinghamforest.co.uk.
  3. „FA Cup Final 1898” fa-cupfinals.co.uk. fa-cupfinals.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-28)]..
  4. Rob Smyth, Simon Burnton. The Joy of Six: Classic Arsenal v Tottenham matches. „theguardian.com”, 30 października 2009. Guardian Media Group. [dostęp 2016-03-05]. 
  5. Forest sues Anderlecht over '84 bribery scandal. BBC News, 24 grudnia 1997. [dostęp 2010-04-10].
  6. Evangelos Marinakis completes Nottingham Forest takeover and denies match-fixing allegations.
  7. Aitor Karanka is named new Nottingham Forest manager [online], the Guardian, 8 stycznia 2018 [dostęp 2022-10-22] (ang.).
  8. Martin O'Neill takes charge at Nottingham Forest [online], Sky Sports [dostęp 2022-09-09] (ang.).
  9. O'Neill sacked as Forest appoint Lamouchi, „BBC Sport” [dostęp 2023-12-07] (ang.).
  10. Barry Cooper i inni, Forest live: Latest on Lamouchi's future after Stoke disaster [online], NottinghamshireLive, 24 lipca 2020 [dostęp 2022-09-09] (ang.).
  11. Nottingham Forest Football Club, Chris Hughton appointed as manager [online], Nottingham Forest Football Club [dostęp 2022-09-09].
  12. Nottingham Forest Football Club, Club Statement [online], Nottingham Forest Football Club [dostęp 2022-09-09].
  13. Patryk Fabisiak, Cud po 23 latach. Nottingham Forest wraca na salony [online], weszlo.com, 30 maja 2022 [dostęp 2023-12-07] (pol.).
  14. Nottingham Forest, [w:] baza Transfermarkt (drużyny) [dostęp 2021-07-20].
  15. First Team [online], nottinghamforest.co.uk [dostęp 2021-07-20] (ang.).
  16. a b c d Players of the Season 1970's. Nottingham Forest F.C. [dostęp 2012-09-07].
  17. a b c d e f g h i Players of the Season 1980's. Nottingham Forest F.C. [dostęp 2012-09-07].
  18. a b c d e f g h i j Players of the Season 1990's. Nottingham Forest F.C. [dostęp 2012-09-07].
  19. a b Players of the Season 2000's. Nottingham Forest F.C. [dostęp 2012-09-07].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]